COLUMN Jongens vs meisjesfeestje

Loedermoeder Lisette de Bruijn uit het Westland
Lisette de Bruijn schrijft elke twee weken een column voor Omroep West.
DEN HAAG - De vijfde verjaardag van een kind is altijd extra bijzonder. Niet alleen heb je de baby-, peuter- en kleuterfase gehad, ook geven kinderen van vijf wat serieuzer tegengas in discussies. En vanaf vijf jaar is het gebruikelijk een kinderfeestje te organiseren. Mijn dochter is net vijf geworden en mag dus een feestje geven.
Dankzij mijn twee grotere jongens ben ik inmiddels gepokt en gemazeld. Ik maak met militaire precisie een draaiboek dat zelden wordt gevolgd. En na een uur of twee verander ik in een hysterische heks, die het liefst ‘Hebben jullie allemaal soms poep in je oren?’ wil gillen. Uiteraard houd ik me in.
Ik heb met de jongens diverse scenario’s gehad. Een van de eerste was ‘gewoon’ een feestje thuis, omdat men zei dat je met kleuters het beste thuis spelletjes kunt doen. Er zijn vast kinderen die dan lieflijk gaan knutselen, maar die van mij niet. Ik verkeek me op het entertainmentgehalte, vroeg niet tijdig om hulp en moest uiteindelijk alles uit de kast trekken om ze bezig te houden.

Disneyfilms

Taart eten en cadeaus uitpakken duurde geen half uur zoals in mijn draaiboek stond, maar respectievelijk vijf en tien minuten. De speurtocht buiten viel in het water omdat het regende. Ook in juli regent het soms. Ik sloeg me erdoorheen met een enorme voorraad aan Disneyfilms.
Sinds dit feestje vier ik alle kinderfeestjes buiten de deur. Maar ook dat loopt vaak niet zoals gepland. Neem het vervoer. Een middagje naar de stoomtreinvereniging is een spannende excursie als het dak van de cabrio op de snelweg dreigt open te waaien. En een dagje waterspeeltuin kan door weersomstandigheden veranderen in een dagje indoor speeltuin (waar de kinderen elke week al komen met hun loedermoeder). En een lego-workshop blijkt niet altijd geschikt voor kinderen met ADHD.

Meisjesfeestjes

Deze week had ik dus voor het eerst een meisjesfeestje. Aan de vooravond maakte ik me druk: zouden ze gaan huilen? Gillen? Haren trekken? Ik regelde een middag bij een bowlingcentrum, inclusief eten en een man (de mijne) om te rijden en te assisteren.
Al in de auto viel me een verschil op met een jongensfeestje. Moest ik bij de jongens een gesprek op gang houden of zelfs voeren (voor mij geen probleem overigens), bij de meiden liep dit vanzelf. Sterker nog, iedereen uit de klas werd uitgebreid besproken. Inclusief de kledingkeuze van de zwemjuf. Ik heb genoten!
Ook op de bowlingbaan liep alles gesmeerd. De meisjes gingen rustig bowlen zonder dat de ballen buiten de baan terecht kwamen. Iedereen bleek pizza’s te lusten en niemand zeurde om cola. Dat scheelde weer een driftbui van mijn kant.

Schminken

Ik had alleen, met de jongensfeestjes vers in het geheugen, de tijden wat krap ingepland. Maar wat denk je? Na het bowlen mochten de meisjes geschminkt worden. Er was nog een wachtrij van zes kinderen. Ervaren moeders weten dat dit zo’n dertig minuten duurt. De meisjes gingen ondertussen lief spelen tot ze aan de beurt waren. Het wachten werd beloond: de meisjes gingen mooi geschminkt naar huis.
En ik… ik heb zelden zoveel quality time met mijn man gehad. We hebben in het bowlingcentrum gezellig koffie gedronken en gesprekken gevoerd. En toen alle meisjes moe maar voldaan weer thuisgebracht. Zo’n meisjesfeestje, ik vond het zo erg nog niet! Laat haar zesde verjaardag maar komen!