Het verhaal van oorlogsveteraan Camille Stritzko

Stritzko moet huis en haard achterlaten en komt als 15-jarige jongen te werken in Engeland, bij het Dutch 320 Squadron RAF. Hij gaat daar aan de slag als vliegtuigmotormecano 1e klas, voor het onderhoud van de B-25 Mitchells: ‘Ik moest de vliegtuigen onderhouden en vliegklaar maken, zodat de vliegende bemanning iedere dag op tocht kon gaan en veilig weer terug kon keren.’ Door de jonge leeftijd van de jongens, variërend tussen de 14 en 18 jaar, worden de jongens door de oudere garde op de Engelse vliegbasis ‘de knikkerploeg’ genoemd. ‘Dat werd uiteindelijk onze geuzennaam’, zegt Stritzko met een mooie glimlach op zijn gezicht, terugdenkend aan zijn kameraden.

De oorlogsjaren brengt Stritzko door in Engeland. Eén van de meest bijzondere momenten uit die tijd was het bezoek van de Amerikaanse generaal Dwight Eisenhower, vlak voor D-Day. Stritzko stond vlakbij de Amerikaanse opperbevelhebber toen hij hem tegen zijn maatje Eddy Jacob hoorde zeggen ‘you’ll be home soon’. ‘Wij schonken daar geen aandacht aan. Maar pas later begrepen we dat het een soort tip was van de ophanden zijnde invasie.’

Toen de invasie echt dichtbij kwam wist Stritzko dat het zover was: ‘We kregen de opdracht om de vliegtuigen van een witte streep verf te voorzien, zodat ze konden zien wie vriend en vijand was. In de vroege ochtend van 6 juni 1944 zag ik duizenden lichtjes in de lucht hangen, dat waren de Dakota vliegtuigen met al die troepen erachter. Dat was spannend!’

Tijdens de 70-jarige herdenking van D-Day wordt de in Katwijk woonachtige Stritzko uitgenodigd voor de ceremonie in Normandië. Daar staat hij oog in oog met een aantal wereldleiders en kon hij het niet laten om een grapje te maken: ‘Ik wist dat Obama in Indonesië had gewoond en begroette hem in het Maleis. Hij keek verrast, moest lachen en zei hetzelfde terug. Bij Willem-Alexander zei ik dat ik de hand die hij vastpakte nooit meer zou wassen. Die belofte heb ik trouwens niet kunnen houden.’

Tijdens de herdenking ontmoet de veteraan ook de Engelse queen Elizabeth. Die ontmoeting doet hem denken aan zijn tijd in Engeland: ‘In 1943 hadden sommige jongens uit mijn team Engelse vriendinnetjes en een foto van hen in hun kastje naast het bed. Ik natuurlijk weer niet. Dus toen Elizabeth als 17-jarige prinses in de krant stond, heb ik die foto uitgeknipt en in mijn kastje gehangen. Daarom noem ik haar altijd mijn vriendin, al kent ze mij niet’, grinnikt Stritzko.

Waar hij na al die jaren nog steeds van baalt, is dat zijn maatjes nooit deze erkenning hebben gehad. ‘De erkenning had al vele jaren eerder moeten komen, voor hen die nog leefden. Nu waren we nog maar met z’n tweeën van onze ploeg. Dat vind ik jammer.’