COLUMN: Surprisegekte

Loedermoeder Lisette de Bruijn uit het Westland
Lisette de Bruijn schrijft elke twee weken een column voor Omroep West.
WESTLAND - Het is weer zover: morgen komt de Sint aan in een groot deel van het land. Er is een klein deel (het gelukkige deel) waar de beste man pas volgende week komt. Maar dat maakt voor de hysterie eigenlijk niet uit: het Sinterklaasjournaal is begonnen, en op school gaan de werkjes over Sinterklaas. Kortom: we kunnen er niet meer omheen.

Stressvolle periode

De Sinterklaastijd is voor veel moeders een stressvolle periode. Er moeten cadeaus gekocht of bezorgd worden zonder dat de kinderen het doorhebben, ieder kind moet evenveel cadeaus krijgen van een gelijke prijs en een gelijk formaat, en de cadeaus moeten op een onopvallende plek verstopt worden.
Wat stond er achter de grasmaaier?
Regelmatig gaat dat mis bij mij, zoals twee jaar geleden, toen het zo warm was dat er op 5 december nog gras gemaaid moest worden. Mijn dochter ging papa helpen, en wat stond er achter de grasmaaier? Juist, de zak met cadeaus. Of die keer dat mijn ene zoon een heel duur spel kreeg voor zijn spelcomputer, en de andere een enorme doos met een flutcadeau van de action. Janken natuurlijk, want de ene zoon wilde ook zo’n groot cadeau. Tja, Sinterklaas kan het zelden goed doen.
Opgelucht haalde ik adem
Ik wachtte met smart op de dag dat de kinderen van hun geloof zouden afstappen. Zo rond groep 4 begonnen er kwartjes te vallen, en opgelucht haalde ik adem. Zou de Sinterklaasstress nu voorbij zijn? Natuurlijk niet, want zo lang de jongste er nog in gelooft, moet het feest gevierd worden. Met het oog op de cadeaus doen de oudste twee kinderen maar wat graag mee.
Dat gaat zomaar niet!
Ondertussen is er een nieuw probleem bijgekomen: de surprisegekte. Want op school en bij de sportclubs worden lootjes getrokken en moeten surprises gemaakt worden. En dat gaat zomaar niet!
Surprisemuseum
Het eerste jaar lieten we de oudste wat aanrommelen met zijn surprise. Iets wat hij zelf gemaakt had, dat leek ons toch wel het leukste. Dat deden we vroeger ook, niet waar? Op een harde manier kwamen we erachter dat tijden veranderd zijn. Op school is een heus surprisemuseum, waar de creaties een paar dagen van tevoren worden uitgestald. De één nog mooier dan de ander. Er komen zelfs ouders met gehuurde aanhangers naar school om hun surprise (of die van het kind, zo beweren ze dan) te kunnen vervoeren.
Dat gunnen we niemand
Dus sinds die tijd doen wij ook mee aan de surprisegekte. Niet omdat we er graag bij willen horen of tegen de andere ouders willen opbieden, maar omdat het kind dat onze eerste flutsurprise kreeg vreselijk teleurgesteld was. Dat gunnen we niemand. Als je me de komende weken zoekt: ik zit te knutselen.