COLUMN Wereldvreemd wapenen... of toch liever rekenen

Columniste Manon van Kreijl
Columniste Manon van Kreijl © Omroep West / Marjan de Jong
DEN HAAG - Ik heb CNN in mijn newsfeed staan en dat betekent de afgelopen week dat ik, iedere keer dat ik Facebook open, ontzettend verdrietig word. Sinds 14 februari toen een 19 jarige jongen - want als je 19 bent ben je wat mij betreft nog een jongen - het vuur opende op zijn oud-schoolgenoten op een school in Florida en daarbij 17 mensen om het leven kwamen, zijn die beelden voortdurend in het nieuws.
Kinderen die met de armen boven het hoofd het schoolgebouw uitvluchten. De intens aangrijpende toespraak van een moeder die zojuist haar dochter verloren heeft en naar de camera schreeuwt en de politiek smeekt om een einde te maken aan het geweld veroorzaakt door vuurwapens.
Bizarre verhalen over kinderen van 8 en 9 jaar die moeten oefenen wat te doen als er een schietincident plaatsvindt en met elkaar moeten beslissen welke 9 jarige de tafel voor de deur van het klaslokaal moet schuiven om te voorkomen dat de schutter naar binnen kan en daardoor zichzelf als laatste in veiligheid kan brengen. De waanzinnig dappere en vastberaden studenten die het voortouw nemen voor The March For Our Lives en de wapenlobby en politiek ter verantwoording roepen. De ingehouden woede en hartverscheurende pijn van een vader die zijn president vertelt wat het met hem doet dat hij zijn dochter voor altijd kwijt is... en dan die pannenkoek van een Trump die in al deze pijn en verdriet de euvele moed heeft om voor te stellen om leraren en coaches te bewapenen zodat zij voortaan een eventuele schutter kunnen stoppen.
Levenslang trauma

Ik moest even mijn kaak van de grond rapen. Hoe komt iemand zo wereldvreemd. Hoe kan hij zo achteloos omspringen met al die levens waar hij toch verantwoordelijk is.
En even probeer ik me voor te stellen hoe zoiets dan zou moeten gaan. 'Vaders en moeders geen zorgen hoor, als er een schietpartij op onze school komt dan heeft Juf Jill van groep 4c een Glock in haar kluisje.' Het is totaal onverantwoord. Of op een middelbare school  waar dan misschien Meneer Harmsen de gymdocent de twijfelachtige eer heeft om in het geval van een dergelijk incident zichzelf en iedereen om hem heen een levenslang trauma aan te doen.

Vuurwapengebruik niet in taakomschrijving

Ik vraag me sowieso af wie zijn kind nog naar school zou laten gaan  als we allemaal zouden weten dat daar vuurwapens liggen die in geval van nood toch heel snel gepakt moeten kunnen worden. Of wie er voor een school zou kiezen waar het beleid is dat een schutter pas aangepakt wordt als hij al in het schoolgebouw is. Hier in Nederland niemand. Nooit.
Nu weet ik wel dat het hier Nederland is en niet Amerika. Maar ik kan me niet goed voorstellen dat juffen, meesters, vaders, moeders en kinderen daar heel anders zijn dan wij. Ik denk dat 'Miss Jill from 9th grade in Florida' gewoon een juf is zoals ik dat was die graag aan kinderen wil leren hoe ze moeten rekenen, schrijven en klokkijken. En dat het hanteren van een vuurwapen op geen enkele manier in haar taakomschrijving thuishoort.

Reageren? Mail naar manonvankreijl@omroepwest.nl.

Alle columns van Manon van Kreijl zijn terug te lezen op een aparte pagina.