Esmé van zes maakt kinderboek

'Ze vond het helemaal niet mooi, het was iets nieuws in huis en een grote verandering aan de muur,' vertelt Ron Meijer, 'maar door er steeds naar te kijken is ze er aan gewend geraakt.' De verhalen gaan over grote en kleine dingen. Waarom eet de hond alleen vlees en geen boterham met appelstroop, wat is weemoed, en hoe leg je aan een ruimtewezen uit wat verliefdheid is.

'Ik ben de verhalen gaan opschrijven omdat ik ze niet wilde vergeten. Ik vind het fascinerend om te zien waar jonge kinderen allemaal mee bezig zijn', zegt Ron, 'simpele vragen als is rode kool wel een groente, maar ook grote vragen over verdriet en andere emoties.'

De maker van het originele schilderij heeft bij alle twaalf de verhalen weer nieuwe tekeningen gemaakt. 'Verliefd vind ik de leukste,' zegt Esmé, 'omdat de Deense dog en de alien elkaar zoenen.' 'Ik weet nog hoe dat verhaal begon', vult haar vader aan. 'Je zat in bad. Dan komt er ineens zo’n verhaal naar boven, en dan is het aan mij om dat te onthouden en op te schrijven.'

Het is niet altijd meteen goed, want de jonge schrijfster weet precies wat ze zeggen wil. 'Dan lees ik het voor en zegt ze: 'Nee, dat moet anders, zo gaat dat niet.' Dus pas ik het weer aan', aldus Ron.

Uiteindelijk zijn er twaalf verhaaltjes in het boek terecht gekomen. De illustraties zijn in wit met grijstinten. Stoere tekeningen, vindt Esmé. 'Maar toen het boek bijna af was heb ik gezegd dat er toch meer kleur in moest. Daarom heeft elk verhaaltje nu een gekleurde bladzijde. In alle kleuren, behalve roze, want dat zit niet in de regenboog.'

Ook de bovenkant van de boekbinding, in de rug van het boek, het zogeheten kapitaalbandje, is door Esmé uitgekozen. 'Papa wilde een zwart-wit geblokt bandje, maar ik wilde liever paars, dus is het paars geworden.'

Het dikke mannetje in de verhalen was eerst ook geen alien. Pieter Postma, die het kunstwerk maakte, deed dat als voorstudie voor een beeld. 'Het was een rente... rentie…' Ze kijkt vragend naar haar vader, die aanvult: 'Een rentenierende worstelaar'.
'Ja, maar ik vond het meer een alien dus is het een alien geworden. Dat is ook veel leuker dan een rentenierende worstelaar.'

Het eerst exemplaar is zaterdag door Esmé uitgereikt aan haar beste vriendin Gioia. Dat gebeurde in COMM, het museum voor communicatie in Den Haag, in een zaal met honderd mensen. Spannend vonden de meisjes dat. 'Ik vond het hartstikke leuk om het eerste boek te krijgen,' zegt Gioia. 'Oh, ik moet mijn handtekening er nog inzetten', reageert Esmé.

Esmé is nog lang niet uitverzonnen. 'Natuurlijk komt er een nieuw boek, daar gaan we morgen aan beginnen.' Haar vader zegt verbaasd: 'Oh?' Zijn dochter weet zelfs al waar de nieuwe verhalen over moeten gaan: 'Waarom hakken mensen in een bos? Waarom hebben ze zo weinig respect voor de natuur? En waarom zijn mensen rijk, of niet? Dat soort dingen.'

Het boek van Esmé is te bestellen via zogaatdatniet.nl en te koop in de boekhandel