Maaike opereerde in oorlogsgebied: 'Als het raketalarm afgaat, gaan we door'

ZOETERMEER - Het raketalarm op de militaire basis gaat af tijdens een operatie. Iedereen duikt de schuilkelder in, behalve het chirurgisch team dat gewoon doorgaat met opereren. Het is een van de ervaringen van Zoetermeerse luitenant en militair operatieassistent Maaike Hoogewoning. Ze schreef er een boek over: Oorlog in de operatiekamer. 'Je moet niet bang aangelegd zijn', vertelt ze op Radio West.
Maaike is al vier keer als militair operatieassistent op missie geweest. 'Als medisch team ga je maximaal tweeënhalve maand op uitzending. Korter dan veel collega's, maar je bent toch bijna drie maanden van huis', vertelt Maaike, die met haar man en twee kinderen van 4 en 6 jaar oud in Zoetermeer woont.
'Ik ga niet van de basis af als ik op uitzending ben, dus ik ben in dat opzicht wat veiliger. Maar het is en blijft oorlogsgebied.'

Raketalarm

En dat is te merken, vooral tijdens haar uitzending naar Afghanistan in 2010. 'Op de eerste avond dat we er waren, ging het raketalarm af. Dan weet je meteen dat je in oorlogsgebied bent.' Ook tijdens operaties gaat het raketalarm dus weleens af. 'Dan heb je geen tijd om de schuilkelder in te gaan. We gaan meestal door.'
Als operatieassistent in het chirurgische team kreeg Maaike veel gewonde NAVO-militairen, Afghaanse politiemilitairen en Afghaanse burgers op de operatietafel. 'De vijand is ook wel eens op de operatietafel beland. Dat is soms wel eens lastig, maar ik ben daar om medische hulp te verlenen aan een mens. Ik probeer niet te oordelen over wat ze hebben gedaan en ik wil het ook niet weten.'

Heftige situaties

Het werk van een militair operatieassistent is ook niet altijd makkelijk. 'In sommige gevallen is het best wel heftig ja', vertelt Maaike. 'Het zijn jonge mensen over het algemeen.' En ondanks de pogingen van het team halen die het niet altijd.
'Ik vergeet nooit dat er aan het einde van een werkdag een Amerikaanse militair de OK opgereden werd, 23 jaar oud. Ik kende hem niet, maar ik zie hem zo weer voor me liggen. Beide benen kwijt, arm kwijt, bekken gebroken... We kwamen er al gauw achter dat hij het niet ging halen en hebben na overleg de behandeling gestaakt.' Dat soort situaties hebben veel impact op het team, dat daar volgens Maaike wel steun in vindt bij elkaar.

'Mooiste vak van de wereld'

Toch is het voor Maaike het mooiste vak van de wereld: 'Het is fantastisch dat je met de middelen die je op uitzending hebt het hoogst haalbare resultaat kan behalen en iemand vaak toch redelijk oké weer naar huis kan sturen.'
Al haar ervaringen zijn nu gebundeld in het boek. Ze wilde graag delen wat het werk van militairen nou eigenlijk inhoudt en hoe het is om maandenlang in een missiegebied te wonen en te werken.

'Offer brengen om anderen te helpen'

Eind dit jaar gaat Maaike weer op missie. 'Ik ga naar Afghanistan, naar het noorden. Daar is het nog steeds rommelig.' Ze kijkt er naar uit, maar toch is het dubbel. 'Je laat toch thuis achter, en ik denk dat het voor hen moeilijker is dan voor mij.'
'Als mijn kinderen wat ouder zijn en ze begrijpen beter wat er speelt in de wereld, denk ik dat het moeilijker voor ze wordt. Ik vind het lastig om ze thuis te laten, maar mijn man leidt alles in goede banen en ik ben ook dankbaar voor de hulp van mijn ouders en schoonouders. Ik probeer ze maar mee te geven dat je soms een offer moet brengen om anderen te helpen.'