'Wat als ik de overvallers had zien vluchten?'
DEN HAAG - 'Misschien had ik Ruud nog kunnen helpen.' De spanning is donderdag voelbaar als Els Lokker terugblikt op de overval die haar man, Ruud Stratmann vorig jaar fataal werd. 'Wat was er gebeurd als ik had gezien dat de overvallers waren gevlucht?'
Een uur voor de noodlottige overval is Els nog in de winkel bij Ruud. 'Samen met ons 3-jarige dochtertje', vertelt ze aan de rechtbank. 'Wat als wij er op het moment van de overval nog waren geweest? Hadden ze dan evengoed hun wapens getrokken?'
In de reconstructie is te zien hoe Els tijdens de overval de trap in de naastgelegen gang afstormt. Overvaller Sandro G. komt dan net de vanuit de winkel de gang in, op zoek naar een uitgang. Els wordt terug de trap op gedreven, naar het woonhuis boven de winkel.
'Als ik de overvallers had zien wegrennen, had ik Ruud kunnen helpen. Desnoods had ik hem kunnen helpen sterven. Of iets in zijn oor kunnen fluisteren, dat ik van hem hou bijvoorbeeld. Maar hij was alleen.'
Verwoest
De overvallers hebben hun eigen leven verwoest. 'Maar dat zal me eigenlijk een biet zijn', zegt Els fel, 'dat is hun eigen keuze. Maar ons leven is ook verwoest en wij hebben daar niet voor kunnen kiezen.'
Ruud Stratmann liet naast hun 3-jarig dochtertje twee zoons en drie stiefkinderen achter. 'Zij moeten niet nog meer verliezen', zegt Els. 'Ik ben me nu door de dikke modder heen aan het worstelen, probeer het plezier terug te vinden. Maar als ik eerlijk ben: in mijn hart interesseert het hele leven me niet meer.'
'Ruud is nog steeds mijn soulmate, hij zit in mijn hart. Hij motiveerde me, stuurde me aan en ondersteunde me. We vulden elkaar zo goed aan, we grapten wel eens: "We lijken wel een eeneiige tweeling." Ik geloof niet dat ik ooit nog zo iemand zal vinden.'
'Ik mis papa'
Els probeert voorbeelden te vinden die haar leven zonder Ruud kunnen beschrijven. 'De musical van groep 8. Ik zat daar alleen. Toen zijn zoon van het podium kwam, was er geen trotse vader die een traantje wegpinkte.'
Zelfs voor het 3-jarige dochtertje is het moeilijk. 'Ik had gehoopt dat een kind van 3 het wel zou vergeten. Maar nog regelmatig barst ze spontaan in huilen uit. "Ik mis papa zo", zegt ze dan. En dan begin ik ook te huilen. "Ik ook."'
Els werkt zich dapper door haar verklaring en spreekt hem vastberaden uit, zoals men haar inmiddels kent uit het interview met Omroep West. Sandro G. en Ziya B. hebben daartegen kennelijk geen verweer. Met gebogen hoofd staren ze onafgebroken naar de grond.
