Donnie en het recht (column)

Onmiddellijk na het bekend worden van de eis lieten de nabestaanden er geen twijfel over bestaan hoe zij daar over dachten. Nu kun je van een afstand makkelijk zeggen dat de er opvolgende handelingen niet goed waren en men niet voor eigen rechter dient te spelen, maar de mensen die zo gefrustreerd zijn kunnen wat hun overkomen is niet van een afstand bekijken. We hebben het hier wél over ouders die het ergste hebben moeten doen wat kan gebeuren: het begraven van hun kind. Het is volkomen voorstelbaar dat voor hen geen redelijkheid telt; zij hebben een intens verdriet. Toen de verdachte werd vrijgelaten zei de vader van Donnie in het AD dat het nu eenmaal de wet was en dat hij zich daarbij moest neerleggen. Waarom lukte dat dan tijdens de rechtszitting niet? Omdat de eis hun gevoel voor rechtvaardigheid op geen enkele manier bevredigde. De officier van Justitie vroeg de zwaarst mogelijke straf voor roekeloos rijden en die is dus volgens hem 240 uur werkstraf, vier maanden voorwaardelijke celstraf en een rij-ontzegging van drie jaar. Maar daar denkt het wetboek van strafrecht, om precies te zijn in artikel 307, lid 2, toch anders over 'Indien de schuld bestaat in roekeloosheid, wordt hij gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste 4 jaren of geldboete van de vierde categorie.' Voor alle duidelijkheid: een geldboete van de vierde categorie bedraagt maximaal 19.500 euro. Dat wijkt nogal af van zes weken plantsoenen aanharken, om het maar eens simpel uit te drukken.

Om het allemaal nog erger te maken, heeft het er alle schijn van dat dader Milen Y. een verkeershufter, ik zou zelfs willen zeggen: een verkeerscrimineel is. Hij heeft lak aan alle regels, wat blijkt uit het feit dat hij in korte tijd in ons land al 22 overtredingen als te hard of door rood rijden heeft begaan. Hij zou daarom wat mij betreft nooit meer een auto mogen besturen. Want dat is natuurlijk ook een gegeven: zo iemand is een gevaar op de weg die opzettelijk levens van anderen in gevaar brengt en er is niemand die gelooft dat hij zich na zijn rijontzegging als een keurige verkeersdeelnemer gaat gedragen. Wanneer hij zich al aan die rijontzegging wenst te houden, want een flink aantal van dat soort lieden rijdt ook zonder rijbewijs gewoon door. Roelof Hemmen schrijft op de website van RTL Nieuws terecht dat Milen niet de bedoeling had om Donnie dood te rijden. Natuurlijk niet, maar door de manier waarop hij reed nam hij welbewust dat risico, want je maakt mij niet wijs dat iemand onopzettelijk minstens 67 kilometer rijdt in de bebouwde kom. Dat je ongeveer drie kilometer te hard rijdt heb je soms niet eens in de gaten, maar minimaal 67 - kom nou! En als de bestuurder van de brandweerauto voor hem het gas nog dieper had ingedrukt ontstaat toch sterk het idee dat hij hoogstwaarschijnlijk ook harder was gegaan.

Het meest schokkend vond ik het bericht op een website, geschreven door vrouw die op internet een foto heeft gezien die Milen anderhalve maand na het fatale ongeluk van zichzelf gemaakt heeft terwijl hij op z'n gemak in zijn auto zat te blowen. Verontwaardigd schreef deze dame: 'dat was dus in de tijd dat de ouders van Donnie een grafsteen voor hun kind aan het uitzoeken waren.' Dat zet de - wel erg laat aangeboden - excuses toch in een wat ander daglicht. Maar was dat eigenlijk wel het meest schokkende? Nee. Hij heeft Donnie zwaargewond aan zijn lot overgelaten en dat is in mijn ogen een zwaar misdrijf. Daar doet zijn aangifte op de avond van het ongeval niets aan af; dat lijkt meer de actie van iemand die beseft dat hij toch wel gepakt zal worden.

Het uitgangspunt van een straf mag nooit haat of wraak zijn, hoe moeilijk dat vaak ook is. Maar het mag wel tenminste een beetje tegemoet komen aan een gevoel van rechtvaardigheid.