Fikse straffen geëist voor bijna doodslaan man op station Laan van NOI

Bawan A. (25) komt op 8 november heftig bellend het eerste perron oplopen. Zijn vriendin heeft het net uitgemaakt en hij staat letterlijk tegen zijn telefoon te schreeuwen. Hij houdt het toestel zo nu en dan niet alleen tegen zijn oor maar ook gewoon voor zich in de hand. Een vrouw op een ander perron roept dat hij zich moet gedragen, waarop Bawan haar begint uit te schelden. 'Vieze blanke, ik neuk je kankerhard!'

Al bellend begint hij op de grond te speuren naar iets dat hij kan gooien. Hij vindt een steen en werpt die met grote kracht naar het andere perron. En dan nog een. En nog een. Vijf stenen vliegen naar de overkant, de laatste raakt de abri waar een andere reiziger zit te wachten. Een splinter van de uit elkaar spattende steen komt in zijn oog. De 25-jarige donkere man staat op, loopt naar de rand van het perron en begint met heftige gebaren naar Bawan te roepen dat hij normaal moet doen.

Drie minuten later staat de 25-jarige reiziger al met zijn hand op de knop van de tram om in te stappen, wanneer vier mannen het perron op komen rennen en hem heftig beginnen te slaan en schoppen. Hij krijgt letterlijk alle kanten van het perron te zien, scheurt uit zijn kleren, komt op de grond terecht en wordt dan ook nog hard tegen zijn hoofd geschopt.

Hij blijft bewegingloos op de grond liggen, twee van de mannen druipen al af. Twee slaan samen nog tien keer hard op zijn hoofd voordat ook zij in alle rust weglopen. Het zijn de broers Bawan en Ahmed (19). De manier waarop de reiziger is toegetakeld, had makkelijk tot zijn dood kunnen leiden, concludeert het NFI later op basis van de camerabeelden.

De rechter is zichtbaar ontdaan nadat in de rechtszaal die beelden zijn bekeken. 'U gaat beiden gewoon compleet los', vat ze het samen met een mix van boosheid en ongeloof in haar stem. Uiteindelijk trekt Ahmed zijn broer van het slachtoffer af. 'Daarover zegt u bij de politie: "Want je moet niet iemand het leven uitschoppen".' 'Nee', antwoordt Ahmed, 'dat zou niet te vergeven zijn.' 'Dus u had blijkbaar wel door hoe ernstig het was', zegt de rechter.

Ahmed houdt vol dat hij een soort reddende engel is. Hoewel hij vrijwel meteen met gestrekt been op het slachtoffer springt: 'Ik rende achter mijn broer aan om te kijken wat hij ging doen, ik wilde ertussen springen.' Maar Bawan heeft zijn broertje gebeld, waardoor het er meer op lijkt dat hij Ahmed heeft gevraagd een handje te helpen. 'Ik had mijn telefoon niet bij me', zegt Ahmed nog. 'En mijn telefoon doet tegenwoordig soms rare dingen. Neemt 'ie ineens uit zichzelf op.'

Beiden leggen de getoonde beelden op bijzondere wijze uit. Bawan, die er meteen op los mept, vertelt dat hij het perron op ging om te vragen waarom de reiziger hem zo had uitgescholden.

Een van de daders zoekt na de mishandeling nog ruzie met een reiziger die in de deuropening van de tram staat. Hij geeft hem een trap. Opnieuw springt Ahmed ertussen, 'om ze uit elkaar te halen'. Maar daarbij pakt hij wel een mes uit zijn zak. Ahmed zegt dat hij het alleen liet zien als waarschuwing, hij vindt dat de man kon weten dat hij het niet zou gebruiken. 'Denkt u dat nou werkelijk', zegt de rechter opnieuw geïrriteerd. 'Terwijl hij net heeft gezien hoe u iemand volledig in elkaar heeft getrapt?'

De in elkaar getrapte reiziger blijft aanvankelijk roerloos liggen en komt pas weer bij wanneer omstanders zich over hem ontfermen. Er is veel bloed, hij zit onder de blauwe plekken, zijn neus is gebroken. Maar het ergste: zijn ogen zijn zwaarbeschadigd. De eerste dagen ziet hij niets meer, inmiddels is het iets beter geworden en is het zicht weer 45 procent. Het zal nooit meer volledig worden.

Hoewel beide broers een weinig overtuigend 'het spijt me' laten horen in de rechtszaal, leggen ze volgens de deskundigen vooral de schuld buiten zichzelf. Vooral Bawan zegt in het begin dat het de schuld is van zijn vriendin die het uitmaakte, van de mevrouw die zich met hem bemoeide, de reiziger die hem uitschold. Maar niet van hemzelf. In de rechtszaal denkt hij daar inmiddels wel anders over.

De officier van justitie eist 48 maanden cel tegen Bawan en 42 tegen Ahmed. Daarbij is het volgens de officier hard nodig dat beide heren hulp krijgen met hun persoonlijke problematiek. Ahmed zegt nog dat hij niet vindt dat hij problemen heeft. 'Dus u schopt op 8 november iemand volledig in elkaar', zegt de rechter, 'maar vindt niet dat u problemen heeft?' Voorzichtig geeft hij daarna toe dat er misschien toch wel wat werk aan de winkel is.

Over de twee andere verdachten wil Ahmed niets zeggen. 'Ik beroep me op mijn zwijgrecht.' 'Waarom', vraagt de rechter, 'ik wil alleen weten of u ze kent.' 'Maar ik heb dat recht.' 'Ja, dat klopt.' Ze concludeert dan maar dat de andere twee kennelijk uit het niets op het perron zijn gekomen. Ze zijn inmiddels geïdentificeerd en eentje komt er later voor de rechter. De ander is in het buitenland en moet volgens het OM nog worden aangehouden.