Klappen voor fietsen op voetpad

Op 10 juli loopt Asha (20) samen met haar moeder en hun hond langs de Reeuwijkse Plassen, vertelt ze de rechter. Overduidelijk op een voetpad, dat staat overal aangegeven. Toch komt er een groep scoutingkinderen met twee leiders over het pad fietsen. De moeder zegt dat ze er niet mogen fietsen.

Dan verschijnt van achter de groep nog een vrouw met een fiets, die met haar buurmeisjes op pad is. 'Ga nu aan de kant, anders verzuip ik je in het water!', roept ze volgens Asha tegen haar moeder. En ze grijpt haar bij de keel.

Asha stopt even met vertellen. 'Sorry, ik ben zo ontzettend nerveus.' Haar advocaat spreek haar bemoedigend toe: 'Rustig maar. Ik pak even wat water voor je, vertel ondertussen maar rustig verder. We hebben alle tijd.' 'Nou...', grapt de rechter, 'nee hoor, ik heb ook alle tijd.'

Hij weet een oplossing: 'Zal ik gewoon voorlezen wat er in het dossier staat? Dan kunt u reageren als u dat wilt.' Asha heeft door een jeugdtrauma angst- en paniekaanvallen. Ze wordt daarvoor behandeld, maar kan nog steeds niet omgaan met een situatie waarin ze wordt aangevallen. Ook haar moeder heeft problemen, PTSS, waardoor ze niet altijd handelt zoals ze zou moeten.

Volgens de vrouw en de getuigen is de moeder van Asha juist degene die agressief is en het gevecht begint. De officier van justitie vindt die verklaringen geloofwaardiger, want ze zijn meteen op die dag afgelegd en kunnen moeilijk op elkaar zijn afgestemd. 'En uw moeder vertelt ook opmerkelijke dingen: dat die vrouw zelf haar bril afgooit, in plaats van dat die is afgeslagen. Ik vind dat niet geloofwaardig.'

De vrouw wordt op de grond gewerkt, haar keel wordt dichtgeknepen, haar pink verdraaid, er vallen klappen. 'U heeft een blanco strafblad, uw moeder trouwens ook', zegt de rechter, 'en nu zit u hier. En u bent heel nerveus.' Asha antwoordt: 'Ik vind het ook echt verschrikkelijk.' 'Ik probeer vriendelijk voor u te zijn',  zegt de rechter, 'maar wel duidelijk.'

Ook de officier van justitie is duidelijk. 'Voor dit soort geweldpleging worden straffen tot 3 maanden cel geëist', zegt hij. 'Maar ik hou er rekening mee dat uw moeder het gevecht is gestart. U was ook fout, maar het is een natuurlijke reflex dat u haar dan bijstaat. En ik zal rekening houden met uw bijzondere beperkingen.' Hij eist 60 uur werkstraf, en 120 uur tegen moeder, die niet bij de zitting is.

Terwijl Asha de eis nog snikkend op zich laat inwerken, hoort ze de rechter zijn afweging maken: de rol van Asha wordt in de aangifte van mevrouw nauwelijks benoemd, en hij snapt het beroep op noodweerexces ook wel. Ze wilde alleen haar moeder helpen. Die krijgt 120 uur werkstraf opgelegd, maar Asha hoeft voor het bijstaan van haar moeder geen straf te krijgen. 'Maar ik wil wel dat u goed beseft dat dit niet kan.'