COLUMN: Wie is de baas van Nederland?

Grote verbazing als ik het goede antwoord onthul, het zijn inderdaad: de papa's en de mama's. De opa's en de oma's, de juffen en meesters, de politieagenten en alle andere volwassenen van Nederland. Want in Nederland beslissen we met zijn allen: de meeste stemmen gelden.

De klas begint gelijk te roezemoezen. Sommigen vinden het niet eerlijk want waarom mogen de kinderen eigenlijk niet stemmen. Anderen zien mogelijkheden: Ik ga papa zeggen dat ie voor meer pretparken moet stemmen!' Sommigen zijn trots: hun papa en mama zijn ook een beetje baas.

En aan al die papa's en mama's en aan mijzelf natuurlijk ook, de schone taak om ook deze verkiezing weer een goede keus te maken. Pffft, ga er maar aan staan. Als ik naar de onderwijsplannen van de verschillende partijen kijk, heb ik eerlijk gezegd geen idee. Er zijn plannen en ideeën genoeg, maar welke van al die plannen hebben nu werkelijk iets te maken met het verbeteren van het onderwijs?

Vrijheid van onderwijs blijkt een belangrijk thema deze verkiezingen. Het verankeren van Nederlandse normen, waarden, vrijheden en tradities gaat het over. Iemand wil zelfs elke dag het Wilhelmus gaan zingen. Allemaal grote-mensen onderwerpen, wij-zij onderwerpen, gevolg van een discussie die zich ver buiten het klaslokaal afspeelt. Ik zie werkelijk niet wat dit allemaal met de kinderen in mijn klas te maken heeft of hoe dit tot beter onderwijs moet leiden. Mij bekruipt het gevoel dat deze grote mensen, hun grote-mensen-punt proberen te maken in mijn klaslokaal. En in één moeite door hun problemen en verdeeldheid naar de scholen brengen.

Want als je zes jaar bent zijn 'wij' je klasgenootjes uit groep 3. En in groep 3 spelen en werken we allemaal samen. We leren maan-roos-vis, spelen tikkertje op het plein en de juf leest voor over Dolfje en Noura. En dat gaat prima zo. Op al die grote- mensen-problemen zitten we totaal niet te wachten.