COLUMN Eten wat de pot schaft

Onze oudste kreeg vanaf zijn eerste hapjes wat de pot schafte, net zoals vroeger bij ons thuis. Rond zijn eerste verjaardag at hij haring, zalm en camembert.

Missie geslaagd, zo vertelden wij trots aan een ieder die dat wilde horen.

Maar toen werd hij twee. En zei hij steeds vaker nee. Ik was zwanger van de tweede en moe, dus geen zin in gedoe…. En daar ging het mis! Nummer twee bleek een handenbinder, en ik was al blij als iedereen ’s avonds met een redelijk gevulde maag in bed lag. En wat er dan in die maag zat, boeide me weinig meer.

Daar ergens is het begonnen: het ‘à la carte’ koken voor de hele familie. Ik ben een pleaser geworden! Inmiddels ben ik gezegend met vijf gaspitten en twee ovens, waardoor ik ook echt voor iedereen iets anders kán koken. Bij ons staat de tafel tegenwoordig helemaal vol met pannen, bakjes en kommetjes. Drie soorten groenten, twee of zelfs drie soorten vlees, aardappels en rijst. Genoeg keus om alle maagjes naar believen te vullen. Een soort lopend buffet, al ben ik de enige die loopt.

Ik ging er vanuit dat onze kinderen het buffetrestaurant op vakantie dus ook wel geweldig zouden vinden. Pakken wat je wilt, zo veel je wilt, en ontzettend veel keus. Verbaasd keek ik dan ook op toen de oudste na een paar dagen zei dat hij liever thuis eet. Ik voelde me natuurlijk zeer vereerd door deze waardering voor mijn kookkunsten!

Maar dat bleek niet de voornaamste reden. Thuis hoeft hij niet zelf te lopen, daar wordt het eten door zijn moeder naar hem toe gebracht. Op vakantie moest hij zelf met zijn bordje in de rij tussen allemaal mensen die in de weg lopen. En ook een gewoon restaurant kan mijn bloedjes niet bekoren, daar krijg je namelijk één bord met alles erop. Patat, frikandel en groenten (want dat hebben ze overal, zelfs bij de Chinees) allemaal op één bord. Dat is vies! Dan ligt er een blaadje sla vlakbij je patat, voor je het weet is de patat besmet met vitamines!

Soms heb ik wel eens een bevlieging hoor, dan moeten ze van mij weer even eten wat de pot schaft. Dan ga ik de strijd aan en houd ik voet bij stuk…. Even dan.
Want tja, ik wil ook gewoon dat het gezellig is aan tafel. En gelukkig zie ik dat de oudste, inmiddels tien jaar en iets meegaander, steeds weer meer durft te proberen. Wie weet komt het vanzelf goed, is het gewoon een fase. En aan dat laatste houd ik me bij alle onderdelen van de opvoeding graag vast!

Heb je suggesties voor onderwerpen? Ik ben gek op reacties, dus kom maar op!

Alle columns van Lisette de Bruijn zijn hier terug te lezen.