COLUMN Klein protest

Columniste Manon van Kreijl
Columniste Manon van Kreijl © Omroep West / Marjan de Jong
DEN HAAG - Boven, naast mijn wasmachine, staat een grote Action boodschappentas, vreselijk te stinken. Hij staat er al een week en ik probeer hem hard te vergeten. Maar elke keer als ik de deur naar mijn washok open, walmt hij me weer genadeloos tegemoet. De tas roept een gevoel in mij op dat ergens het midden houdt tussen schuld en afschuw. In die tas bevindt zich namelijk de schoolwas.
En hoewel ik mij realiseer dat er vast veel meer mensen zijn die voor hun werk wel eens thuis de was moeten doen, moet ik toch even kwijt dat schoolwas, echt het smerigste is wat je je kunt voorstellen. De tas zit volgepropt met een kluwen natte muffe handdoeken die Joki, appelsap, bloed, snot en urine hebben opgeveegd. Ow en heerste er geen buikgriep van de week? Ik wil er eigenlijk gewoon niet over nadenken wat voor viezigheid zich allemaal in die tas bevindt. De onderste doeken, die nu al ruim een week in de tas zitten, zijn inmiddels ongetwijfeld ook nog aan het schimmelen en dan die geur…
Waarom laat ik die tas daar dan staan? Daar wordt het toch allemaal niet beter van?

Eigen was

Omdat ik die was eigenlijk gewoon niet wil doen. En daar heb ik een heleboel goede redenen voor. Om te beginnen heb ik al meer dan genoeg aan mijn eigen was. Ik deel mijn huis met twee pubers, ik hoef niemand uit te leggen dat mijn wasmanden al meer dan genoeg uitpuilen zonder die extra tas. Daarnaast gaat door die vreselijke geur mijn wasmachine en dus mijn eigen was stinken. Ja, dat is na een paar wasbeurten weer over maar ik word daar toch echt niet blij van.
Ik moet me natuurlijk niet zo aanstellen, want eerlijk is eerlijk, het is zo gebeurd. Wasmachine op 90 graden, paar uur laten draaien, in de droger en dan hop die smerige tas weer in. En zo vaak hoeft het niet, we doen hem met alle collega's om de beurt. Dus het is maar een keer of 4 per jaar. Maar toch, op de een of andere manier is die tas met was symbool geworden voor alle klusjes die eigenlijk wel meevallen maar er even' bij komen. Even' de was doen, even' de ramen lappen, even' naar de boekenmarkt, even' extra vergaderen, en even' naar de stad zodat we wat leuks kunnen knutselen voor moederdag. Van al die evens' bij elkaar kun je makkelijk iemand een fulltime baan geven. Maar dat gebeurt nu niet, want mijn collega's en ik zijn niet te beroerd om dat er allemaal even' bij te doen.

Laten staan

En dat bedenk ik dan allemaal, terwijl ik die was met mijn neus dicht in de machine stop. En zo krijg ik een steeds grotere loeihekel aan die was. Ik weet het, ik zit vooral mezelf in de weg door zo te denken. Uiteindelijk moet ik hem toch gewoon doen. Maar weet je wat, ik laat hem daar gewoon nog een paar dagen staan, uit protest, dat zal ze allemaal leren.
Reageren? Mail naar manonvankreijl@omroepwest.nl
Alle columns van Manon van Kreijl zijn terug te lezen op een aparte pagina.