COLUMN: Geen spelen op strand maar sommetjes over badhanddoeken

Columniste Manon van Kreijl
Columniste Manon van Kreijl © Omroep West / Marjan de Jong
ZOETERMEER - Goed jongens, ik leg het nog een keer uit. Op het strand liggen grote witte handdoeken en kleine blauwe handdoeken. Langs de rand van één witte handdoek is precies plek voor drie blauwe. Als ik nu twee witte handdoeken naast elkaar neerleg, hoeveel blauwe handdoeken passen er dan langs?'
Het blijft drukkend stil. We zijn al een dik kwartier bezig met verhoudingen. Het bord staat inmiddels vol met tekeningen van handdoeken, schema's, getallen en pijlen. Maar de context die de schrijvers van het rekenboek gekozen hebben om dit rekenprobleem mee uit te leggen is niet alleen wat vergezocht (want wie gaat er nu handdoeken opmeten op het strand? ), vandaag is hij eigenlijk gewoon gemeen.
Want, man, wat zouden we graag zelf op dat strand zitten. Niet om te rekenen uiteraard, maar wel om lekker af te koelen in de zee en eindeloos te spelen in het zand. Maar in plaats daarvan zitten we met zijn 25en opgesloten in de zware snikhete lucht van het lokaal van groep 3.

Maandagochtendkring

We zijn net vier heerlijke dagen vrij geweest. In de maandagochtendkring, toen het nog enigszins uit te houden was in de klas, vertelden de kinderen enthousiast over hun avonturen van het afgelopen hemelvaartweekend. Er waren verhalen over het korfbaltoernooi, pretparken, het strand, er waren zwemdiploma's gehaald en iemand had een hond gekregen en vooral was er heel veel gebarbecued. Een minivakantie met van die prachtige eindeloze zomerdagen.
En nu zitten we weer in de klas. En hoor ik mezelf al een kwartier lang zeveren over verschillende maten handdoeken. Normaal gesproken als ik te lang praat of mijn uitleg is veel te saai, merk je dat gelijk. Ze worden onrustig. Gaan wiebelen op hun stoel. Kletsen met hun buurman. En dan weet ik dat het de hoogste tijd is dat ik het over een andere boeg ga gooien. Maar vandaag is het zelfs te warm om te klieren.

Slokje water

Een aantal kinderen ligt languit met hun bovenlijf op tafel, maar het merendeel zit stil met een wat lege blik voor zich uit te kijken. Antwoord op mijn vraag krijg ik natuurlijk niet. Dan gaat er toch een vinger omhoog. 'Juf, mag ik een slokje water?' Natuurlijk mag dat. En ineens schieten er nog veel meer vingers de lucht in. 'Mag ik ook?' klinkt het van alle kanten. In een mum van tijd staan ze allemaal in een lange rij voor het kraantje. Bekers en flesjes water te vullen, papieren doekjes nat makend en op hun voorhoofd leggend. En lekker drinken.
Dit gaat nog wel even duren, denk ik bij mezelf. Maar dat geeft niet. Morgen is het 10 graden frisser, dan probeer ik het wel opnieuw met de verhouding sommen, maar zonder de handdoeken. En dan lukt het vast zo. Het is nog lang geen zomervakantie.
Reageren? Mail naar manonvankreijl@omroepwest.nl.
Alle columns van Manon van Kreijl zijn terug te lezen op een aparte pagina.