COLUMN: Dag groep 8
DEN HAAG - Maanden hebben ze er naar toe geleefd. Groep 8 doet zijn eindmusical en daar zitten heel wat uurtjes oefenen in. Niet altijd heel hard en heel serieus natuurlijk, want vooruit denken doe je nog niet aan als je twaalf bent.
Maar nu staan ze er dan toch echt. Met samengeknepen ogen tegen het felle licht zoeken ze eerst maar eens de zaal af naar hun vaders en moeders. 'Ja, ze zitten er, gelukkig', nog even zwaaien en de voorstelling kan beginnen.
Het verhaal gaat over een basisschoolklas, die terug kijkt op de afgelopen acht jaar. Over elke groep wordt er een stukje verteld. Alles wordt aan elkaar gepraat door twee heren die met hun vlotte babbel en zwarte pak zo door kunnen voor professionele quizmasters.
Pappenheimers
De typecasting is sowieso weer geweldig. De sportieveling, de rebel, het lieve meisje, de serieuze harde werker en de giebelkont. Ze hebben allemaal de rol die hen op het lijf geschreven is. De juf van groep 8 kent haar pappenheimers.
Wij allemaal trouwens. Staand van achter in de zaal kijken wij, de juffen en meester, naar onze oudsten. Wat hebben we veel met ze meegemaakt. Hoogte- maar ook dieptepunten. Van de tranen bij het afscheid nemen van mama in groep 1, langs alle zwemdiploma’s en eeuwige voetbalverhalen in de maandagochtend kring. De geboortes van broertjes en zusjes, het wel en wee van het konijn en de hond. Soms de ruzies thuis, een echtscheiding of het overlijden van een dierbare. De pleisters en de wiebeltanden. We waren er allemaal bij. En zagen we, soms met een glimlach en soms diep gefrustreerd, hoe het hen vormde tot de brugklassers in spé die nu nog een laatste keer op ons schoolpodium staan. En of ze er nu klaar voor zijn of niet een nieuw avontuur aan gaan.
'Er kan zo veel veranderen'
Grappig trouwens om te zien hoe de vader van die lange druktemaker al de hele voorstelling met zijn been zit te wiebelen. En hoe de moeder van die kletskous alles wat er op het podium gebeurt voor haar buurvrouw van commentaar voorziet. Ik kan eigenlijk niet kiezen naar wie ik zal kijken. De ouders of de kinderen. Naar de moeder die straalt van trots of naar haar dochter die 8 jaar terug als onzeker verlegen kleutertje binnenkwam en nu vol zelfvertrouwen even een zangsolo staat weg te geven. Er kan zo veel veranderen in een paar jaar.
Dag groep 8, we hebben genoten van al jullie verhalen. Komen jullie nog een keer vertellen hoe het verder gaat?
Reageren? Mail naar manonvankreijl@omroepwest.nl.
Alle columns van Manon van Kreijl zijn terug te lezen op een aparte pagina.
