Volg onze helden van de Vierdaagse: 'Ik ben zo verslaafd dat ik mezelf in een rolstoel loop'

ZOETERMEER - De eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse, de tocht der Nederlandse wandeltochten, is vanochtend van start gegaan. Omroep West volgt de komende dagen de helden uit onze regio. We houden bijvoorbeeld de wandelgroep uit Zoetermeer in de gaten. Met 136 wandelaars zijn zij de grootste groep die meeloopt bij dit Gelderse evenement.
Eén van die wandelaars is Steven Rijpstra. Hij is al jaren besmet met het wandelvirus. Vorig jaar liep hij vanuit Denemarken naar Nijmegen de 'Makoni'. Een tocht van 650 kilometer, om vervolgens in Nijmegen de 'cooling-down' van vier dagen te lopen. Maar dat laatste zat er voor hem niet meer in. Zijn lijf, na wekenlang 50 kilometer per dag te hebben gelopen, was op. Rijpstra kon niet meer zelfstandig op zijn benen staan.
Enkele weken in een rolstoel en met krukken later besloot hij toch weer aan het wandelen te beginnen. De ontstekingen in zijn heup zijn nu pas net weer een beetje over, maar dit jaar waagt hij in Nijmegen toch weer een nieuwe poging.
'Mijn vriendin heeft een putje in haar voorhoofd van het tegen haar voorhoofd tikken', vertelt Rijpstra terwijl hij het gebaar maakt. Ze verklaarde hem voor gek. 'Maar ik ben nu eenmaal dusdanig verslaafd dat ik mijzelf liever in een rolstoel loop, dan niet loop.'
Wilma Pronk uit Delft loopt namens haar overleden schoonzus

Lopen voor overleden schoonzus

In de wandelgroep loopt ook Wilma Pronk uit Delft mee. Het is voor haar de eerste keer. Bij haar is de reden voor de lange tocht niet een soort oerdrang om te wandelen. Pronks verhaal begint bij haar broer en haar onlangs overleden schoonzus Astrid. Astrid besloot dit jaar ook voor het eerst mee te lopen met haar man André. Ze zouden samen de 40 kilometer doen. Door haar plotselinge overlijden als gevolg van een hersenstambloeding kon dit niet doorgaan.
Pronk voelde dat dit niet de bedoeling kon zijn en besloot de vierdaagse namens Astrid te gaan lopen. Ik weet dat ik mijn schoonzus niet ben, maar ik wil er wel helemaal voor gaan. Voor haar. Samen met mijn broer', zegt Pronk geëmotioneerd. 'Ik was zelf nooit een wandelaar, maar ik merk nu hoeveel kracht het me geeft. Het helpt me verwerken en het is heel mooi om dat samen met mijn broer te kunnen doen. En Astrid is er natuurlijk ook bij. Ze voelt hopelijk dat we het op deze manier goed doen.'

Wandelen is niet voor bejaarden

Tijdens de tocht worden vreugde en trots afgewisseld met pijn en verdriet. Zeker voor mensen die hem  voor de eerste keer lopen, kunnen de dagen en afstanden soms flink tegenvallen. Toch kon Keylie Wink uit Zoetermeer niet wachten tot ze eindelijk mocht meelopen.
Dat wandelen stoer is en niet iets voor bejaarden wist Keylie al lang. Samen met een andere jongen is Keylie met haar 12 jaar de jongste uit de groep. Twee jaar geleden wilde ze al meedoen, maar toen was ze nog te jong. Vorig jaar werd ze uitgeloot, maar dit jaar wordt dan eindelijk haar jaar.

Opgeven geen optie

Met haar maandenlange voorbereiding en grote motivatie kan er volgens haar niks mis gaan. 'Ik heb nog helemaal nergens last van. Het enige waar ik tegenop zie is het vroege opstaan, dat zal misschien nog het zwaarst worden.' Op de vraag of opgeven een optie is weet Keylie: 'Opgeven is een optie, maar waarschijnlijk niet voor mij.'
Kaylie Wink is de een van de jongste deelnemers dit jaar
Wil je Steven, Wilma en Keylie volgen in de Vierdaagse en wil je meer verhalen lezen over de helden uit onze regio?  Blijf ons dan volgen op de site, Facebook en Instagram!