COLUMN: Een nieuw begin
ZOETERMEER - Het is 5 uur op de eerste maandag van het schooljaar en ik zit al thuis. Op 'mijn' hoekje van de bank, een extra grote kop thee en een pak mariakaakjes naast me, laptop op schoot. Ik heb zelfs mijn joggingbroek al aan en dat terwijl mijn collega's nog druk aan het werk zijn. Het voelt een beetje raar en dat is het ook. Want terwijl mijn collega's druk zijn met plannen maken en het opstarten van het nieuwe schooljaar, ben ik aan het afsluiten en afronden. Ik stop er namelijk mee. 29 augustus is mijn laatste werkdag. Vanaf die dag ben ik geen juf meer, maar zelfstandig ondernemer. Geen volle klassen meer voor mij, vanaf nu begeleid ik kinderen en hun ouders individueel.Ik ga kinderen individueel begeleiden.
En zo komt het dat terwijl de school gonst van alle bedrijvigheid die zo hoort bij de start van weer een nieuw jaar, ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm loop. Alle nieuwe plannen en overleggen, ik doe er niet meer aan mee. Dus liep ik vandaag als eerste het gebouw uit. Het voelt een beetje als spijbelen. Alsof het niet helemaal hoort.
Maar stiekem is het ook wel lekker natuurlijk. Al dat ge-overleg, en ge-plan ga ik ook zeker niet missen. De eeuwige haast en het gevoel dat je nooit klaar bent of genoeg gedaan hebt ook niet. En de vreselijk muffe geur van zo'n schoolgebouw - waar je kleren aan het eind van de dag altijd naar stinken - kan ik ook prima zonder.
Vrijheid
En ja, ik kijk er vreselijk naar uit om straks helemaal mijn eigen koers te mogen varen. Zoals ik denk dat het moet en het beste is. Zelf kiezen met wie ik werk, waar en wanneer. Nooit meer blauwbekken op het schoolplein... En niemand meer die me zegt wat en hoe ik het moet doen.
Vrijheid. Blijkbaar is dat iets wat ik nu, zo vlak na mijn 40e verjaardag, ontzettend moet uitproberen. Nu mijn eigen kinderen allebei op de middelbare school zitten, voelt het alsof ik nu 'mijn kans' moet grijpen. Want anders gebeurt het misschien wel nooit.
Op visite
Maar, ai ai ai, wat is loslaten een raar proces. Al die dingen waar ik me altijd zo druk over gemaakt heb. Ik moet ze maar vergeten. Heel vreemd. Vanaf nu mag iemand anders zich er allemaal over ontfermen. En mijn collega's, die na al die jaren toch een beetje familie zijn geworden, zijn straks weg.
Ja, ik kan nog wel eens op visite komen, en natuurlijk zal ik met sommigen nog wel eens een kop thee gaan drinken. Maar zoals het nu is wordt het nooit meer. Het lijkt bijna wel alsof ik opnieuw 'uit huis' ga.
Jouw kinderen
En de kinderen… tja, voor hen komen weer nieuwe kinderen in de plaats. Geen klassen vol, maar toch, ik blijf werken met kinderen. En kinderen die komen en gaan. In een juffenleven hoort dat ook zo te zijn. Je mag een jaar, soms twee jaar met ze meelopen. En dan gaan ze verder en geef je ze door aan hun nieuwe juf of meester, die met een frisse blik en andere ideeën met ze verder gaat.
Met een beetje weemoed, en een beetje pijn, want het waren even 'jouw' kinderen, weet je dat het goed is zo. En zo is dat nu ook.
Reageren? Mail naar manonvankreijl@omroepwest.nl.
Alle columns van Manon van Kreijl zijn terug te lezen op een aparte pagina.
