Sander Molenaar onder de indruk van eerbetoon: 'Ik kon alleen maar huilen'

Het is iets na zessen als Sander samen met zijn gezin aankomt op sportpark De Krom, waar op dat moment mensen druk op zoek zijn naar een plekje om de auto te parkeren. 'Wij kwamen aan en zagen dat er gewoon auto's in de file stonden', beschrijft hij vol verbazing. 'Dan krijg je wel even een brok in je keel. Ik kon het niet drooghouden.'

Het is voor Sander het begin van een emotionele en indrukwekkende avond, die speciaal voor hem georganiseerd is. Op het veld wordt door oud-teamgenoten en tegenstanders ondertussen een erehaag gevormd. Met het toepasselijke 'You Never Walk Alone' en fakkels op de achtergrond, loopt hij daar met zijn gezin doorheen. Voor dat moment is er maar één toepasselijk woord: kippenvel.

'Ik kwam het veld op en zag al mijn maten van vroeger. Op dat moment kon ik alleen maar huilen. Het deed echt heel veel met mij, misschien wel meer dan ik had verwacht. Het overtrof werkelijk waar al mijn verwachtingen.'

Het zijn zware tijden voor Sander. 'Afgelopen zaterdag trapte ik op het voetbalveld een balletje met mijn kinderen. Als ik dan denk aan de gedachten dat dit mij misschien wel ontnomen wordt. 's Avonds lig ik weleens te malen en dan lig ik te huilen in mijn bed. Maar aan de andere kant kan ik gelukkig ook wel de kracht krijgen om door te gaan. Ik kan niet alleen maar in verdriet leven en geniet van de kleine dingen.'

'Deze geeft mij een boost van hier tot Jericho. Zoveel mensen die speciaal voor jou naar zo'n avond komen. Daar wil ik echt iedereen voor bedanken. Ik ga het gevecht tegen de ziekte zeker aan en misschien verslaan wel het wel. Eén ding is zeker: door deze actie ben ik mentaal zoveel sterker geworden. Bedankt!'