Drie mannen zetten Timon uit Voorschoten pistolen op z'n hoofd, maar hij overleeft

Dubbeling, die afwisselend in Parijs en bij zijn familie in Voorschoten woont, begint eind mei 2017 aan een lange reis. Hij fietst, aanvankelijk met zijn zus Evita, vanaf Alaska en is op weg naar Argentinië. Inmiddels zonder zijn zus, die hem een deel van de reis vergezelt, heeft de Voorschotenaar op de fiets El Salvador bereikt, net over de grens met Guatemala.

En daar gaat het deze vrijdag bijna vreselijk mis. ‘Ik zat in een kleine lagune met een kleine waterval. Mijn fiets stond veilig geparkeerd op een paar honderd meter afstand. En zelfs als iemand het zou stelen, dacht ik, ik had al mijn waardevolle spullen hier bij me: sleutels, portemonnee, paspoort, telefoon, notebook, camera. De fiets verliezen zou een gedoe zijn, maar beheersbaar.

Dan gaat het mis. 'Ik zag drie mannen van een jaar of twintig langs een bank naar mijn kant lopen. Ze zagen me, ik knikte en ging terug naar mijn boek. Voor ik het wist, zag ik ze naast me lopen. Ik zie drie pistolen op me gericht. Het was alsof een elektrische stroom me wakker maakte.

In een fractie van een seconde drong het tot me door hoe angstaanjagend het was. In een situatie met drie gewapende mensen, en niemand in zicht, kreeg  ik van alle drie een pistool tegen m’n hoofd gezet. Ik werd onder schot gehouden door drie mannen... Om samen te vatten wat er daarna gebeurde: ik bleef drie dingen doen: bewegen, praten en oogcontact maken.'

Z’n moeder in Voorschoten kan het verhaal gelukkig later nog terug horen. ‘We hebben elkaar vandaag heel erg opgelucht kunnen spreken. Dan heb je elkaar wel jankend aan de telefoon, hoor,’ zegt ze. ‘Ik vermoed dat z’n Spaans hem heeft gered.’

Timon: ‘Er kwam een moment dat de grote man zei: 'neem alles mee', en ze begonnen te vertrekken. Dit betekende dat ze al mijn kostbaarheden hadden: paspoort, geld, sleutels.... als ik geen van mijn spullen terug zou krijgen, zou ik daar weliswaar levend, maar ook vrij hulpeloos achterblijven. Maar ik was helemaal alleen, niet in staat mijn fiets te verplaatsen. Dus besloot ik met hen mee te lopen. Ik vroeg de man met m'n fiets om me m'n sleutels te geven zodat ik hier niet vast zou zitten.'

'Op dat moment was ik niet meer bang voor mijn leven. Deze drie waren vooral geïnteresseerd in mijn bezittingen klaarblijkelijk. Ze waren niet spraakzaam, maar leken tenminste te luisteren naar wat ik zei. Uiteindelijk liepen ze weg met geld, mijn camera, mijn opvouwbaar zonnepaneel en mijn speakers.

Toen ik ' s avonds een rapport op het politiebureau indiende, realiseerde ik me dat dit, voor statistieken, gewoon weer een gewapende overval was. Maar dat zijn gewoon levenloze saaie woorden. Ze doen geen recht aan het gevoel van diepe ellende, al is het maar voor een moment, dat één van die drie wapens die op mij gericht zijn mijn leven zou kunnen beëindigen, zo ver van huis.'

Toch gaat Dubbeling niet met een naar gevoel verder op reis. 'Als mensen me vragen of ik bang ben dat er slechte dingen gebeuren op mijn fietsreis, dan is het antwoord nee. Ik zeg vaak dat als één op elke honderd ontmoetingen negatief is, dat niet betekent dat het de moeite waard is om de andere te missen. Ik zeg niet dat ik immuun ben voor deze risico's. In de landen die ik tijdens deze reis bezoek, maken ze deel uit van het pakket. Ik ben duidelijk niet bang voor slechte dingen, maar het zijn ook geen redenen om mij ervan te weerhouden om te doen wat ik doe.'

'De angst van vandaag weerhoudt me er niet van om te reizen zoals ik dat doe. Het herinnert me eraan om scherp te blijven, minder naïef te zijn, en te leren van mijn fouten. Het zal mij echter niet overtuigen om andere mensen te wantrouwen. Mijn vader zegt altijd dat mensen goed zijn tot het tegendeel bewezen is, en dat is een mentaliteit die ik altijd heb meegemaakt.'

Dubbeling, die voor zijn reis werkte bij het International Energy Agency in Parijs, hoopt dit jaar in Argentinië aan te komen. Z’n ouders hopen hem binnen afzienbare tijd tijdens een tussenstop te ontmoeten. ‘Daar kijken we naar uit, nu des te meer’, aldus z’n moeder.