Wiegel en De Mos op historische plek: humor en elkaar wat gunnen

10 april 2018. Hans Wiegel zit op dezelfde plek aan het Lange Voorhout. Niet tegenover Van Agt. Nu is Richard de Mos, winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen in Den Haag, zijn tafelheer. 'Het is veertig jaar geleden. Kun je nagaan,' zegt Wiegel als hij de legendarische foto van Theo Meijer terugziet.

Wiegel en De Mos houden hier, in wat nu Cottontree City By Dimitri heet, een nabespreking van de eerste fase van de vorming van een nieuw college van burgemeester en wethouders in Den Haag. Groep de Mos, VVD, D66 en GroenLinks gaan serieus onderhandelen, onder leiding van oud-minister Edith Schippers, zo is eerder op de dag bekend geworden.

Maar eerst nog even naar 1977. Toen leek het erop alsof Nederland een regering onder leiding van Joop den Uyl zou krijgen. Maar het werd dus die andere combinatie. 'Het was wel zijn eigen schuld,' zegt Wiegel over de toenmalige PvdA-voorman, 'want die zat toen met Van Agt geloof ik al zes maanden te praten.' Volgens Wiegel beschouwde Den Uyl de CDA-leider 'als een tweederangs figuur'. 'En Van Agt had daar geen zin meer in. Dus die heeft toen op een gegeven moment gezegd 'Ik kap ermee en ga met Hans Wiegel praten'. Dat is toen heel goed gegaan.'

De voormalig VVD-leider kijkt even naar De Mos, aan de overkant van de tafel. 'Het is heel leuk om hier te zitten. Hij lijkt overigens helemaal niet op Van Agt.' Lachend: 'Ja… sommige streken misschien wel.'

Richard de Mos stapt in 2012, teleurgesteld in de hem toebedachte plek op de landelijke kieslijst, uit de PVV. Na een korte denkpauze besluit hij wel als onafhankelijk raadslid in Den Haag te blijven zitten. 'Ik ben de politiek in gegaan om Nederland beter te maken. Maar goed, ik ben ook een jongen van de stad en ik wil nu graag Den Haag beter maken.'

'Hier hebben we een goede snaar weten te raken,' vervolgt De Mos, 'en een goede campagne gevoerd, met goede mensen om ons heen, een vernieuwend geluid: echt ombudsmanpolitiek, luisteren naar de burgers. Die politiek willen we voortzetten en het liefst natuurlijk als coalitiepartij.'

Wiegel en De Mos kennen elkaar al langer. De senior coachte de junior toen die nog voor de PVV in de Kamer zat. Volgens De Mos noemde Wiegel hem toen 'een ruwe diamant die af en toe wat bijschaving nodig heeft'.

En terecht, vindt hij zelf. 'Ik ben af en toe een enorme flapuit, ben af toe wat kort door de bocht, maar het komt altijd wel uit een goed hart en met liefde voor de stad. Wat ik van hem heb geleerd, is ook af en toe eens over dingen nadenken. Een nachtje slapen en dan verrassend terugkomen.'

Wiegel trekt een parallel tussen 1977 en 2018. 'Den Uyl had destijds zijn hand overspeeld. Ik vind het knap hoe Richard dat hier niet heeft gedaan. Hij heeft in die besprekingen met ons allemaal aan tafel niet het onderste uit de kan willen halen. Hij heeft ook dingen aan de anderen gegund. Dat leidde er toch toe dat de andere partijen, als D66 en GroenLinks, zeiden: 'Nou ja, oké. Dan doen we het zo'.'

Want dat is heel belangrijk, zegt Wiegel: elkaar iets gunnen. 'Ik heb het zelf ook meegemaakt Als je iets geeft, krijg je het altijd terug. En zo zijn Van Agt en ik ook altijd met elkaar om gegaan. Kijk nou naar dit kleine landje: zoveel gedoe nog. Maar het gaat ook heel goed. Samenwerken, dat moet je doen. Er wat moois van maken. En ook een beetje vrolijk zijn. En niet dat gezanikpot.'

Lachend weer, die blik naar De Mos: 'En hij zanikt níet.' Serieus: 'Ja, dat is belangrijk hoor…'

Humor en elkaar wat gunnen, dus. De Mos: 'Ja en dat klinkt ons natuurlijk als muziek in de oren. Wat meer lachen en ook relativeren… Je ziet vaak dat politici zichzelf heel belangrijk vinden. Maar politici zijn net mensen, gedraag je daar dan ook naar.'