'De kern is: heel veel vragen stellen', Samira schijft handboek tegen radicalisering

DEN HAAG - Hoe zorg je er voor dat jongeren niet radicaliseren? En hoe ga je om met heftige nieuwsgebeurtenissen, zoals de aanslag op medewerkers van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo? In opdracht van de gemeente Den Haag schreef Samira Bouchibti een handboek met daarin 'tips and tricks' voor docenten, jongerenwerkers en andere professionals die contact met jongeren hebben. Dinsdagmiddag is dit handboek overhandigd aan burgemeester Pauline Krikke.
Het handboek is gebaseerd op de methode die Samira zelf al sinds 2015 toepast op Haagse scholen. De gemeente is hier zo tevreden over dat Bouchibti werd gevraagd de methodiek uit te schrijven. Bouchibti haalde de informatie voor het handboek - met de titel Waarom zijn wij Nederlander - uit de praktijk. 'Ik heb wel duizenden leerlingen gesproken, ik heb gastlessen gegeven over vrijheid, identiteit en perspectief en docententrainingen.'
Volgens haar worden docenten in verlegenheid gebracht als kinderen of studenten hele radicale uitspraken doen. 'Bijvoorbeeld over joden of homo's. Ik schrik daar zelf ook weleens van. Maar je moet toch een manier aanleren om hiermee om te gaan. Het is heel belangrijk dat je kinderen leert kritisch na te denken en normerend op te treden tegen zulke uitspraken.'

Zelfreflectie

'Het basisbeginsel is de grondwet', legt Bouchibti uit. 'Je mag niet discrimineren. Wat ook belangrijk is, is zelfreflectie. Aan kinderen vragen: 'Hoe zou jij het vinden als...' Je brengt het onderwerp zo in hun eigen leefwereld. Het is heel belangrijk om te normeren waar dit nodig is. Maar de kern is: heel veel vragen stellen en kinderen en studenten leren na te denken over thema's die spelen, zoals radicalisering, vluchtelingen, islamofobie en antisemitisme. Daar moet je over in gesprek gaan.'
Dit is net zo belangrijk als les geven in rekenen en taal, benadrukt Bouchibti. 'Leer hen discussiëren, kritisch zelf na te denken en met elkaar in discussie te gaan. Zodat ze - als ze straks de samenleving ingaan - ook in gesprek gaan en niet boos worden of meteen in de verdediging schieten. We moeten - of we willen of niet - met elkaar samenleven. Dat is weleens moeilijk, maar het is niet onmogelijk.'