COLUMN: Schermvrij

We sliepen een gat in de dag, wat betekende dat we moesten haasten om op tijd bij de campingwinkel te zijn om de ovenverse croissants en het heerlijke stokbrood op te halen. De gezellige geur van verse koffie en de ochtendzon op de ontbijttafel, waar we soms twee uur zaten te eten en kletsen voor we gingen bedenken wat we met de rest van de dag zouden gaan doen.

De rest van de dag bestond dan meestal uit 'niets doen', lekker lezen, een spelletje, een potje tafeltennis of,  als we de geest hadden, een bezoek aan stadje of een wandeling in de omgeving. Om 's avonds weer twee uur lang aan de eettafel te belanden voor het avondeten en nog meer kletsen en nog meer spelletjes te spelen. Vakantie met grote kinderen is zalig. Na een paar dagen raakten we zowaar allemaal nog uitgerust ook.

En inderdaad, we hadden ze niet bij ons. Geen laptops, geen telefoons, geen tablets, geen tv, niets. Dat was vooral een praktische keus. Op de camping waar we stonden kostte de WiFi meer dan vijftig euro per week. Gezamenlijk besloten we dat we het niet waard vonden en dus hadden we alle apparaten thuis gelaten. Alleen mijn telefoon was natuurlijk mee, voor 'je-weet-maar-nooit-gevallen', voor als je met een lekke band langs de snelweg staat of als er iets dringends is met het thuisfront.

Zelf ben ik helemaal niet zo 'anti-beeldscherm'. Ik denk dat telefoons, laptops en wat al niet meer gewoon deel van het leven zijn. Ze horen erbij en dus moeten kinderen - en ook veel volwassenen - leren om er verantwoord mee om te gaan. Vroeger had ik ook regels voor de kinderen. Ze mochten niet langer dan een uur per dag op een scherm, totdat bleek dat dat volkomen achterhaald was. Mijn jongste was namelijk begonnen met zelf verhalen schrijven op de computer. En tsja, ga je dat als ouder dan verbieden of inperken? Ik niet. Ik werd alleen maar heel enthousiast van zoveel creativiteit en moedigde hem aan waar ik kon, met veel drinken en lekkers als hij bezig was.

Had ik hem echter aangetroffen terwijl hij GTA of iets dergelijks aan het spelen was, dan was het ding ogenblikkelijk uitgegaan en was hij de komende weken ook niet meer aangegaan. Het maakt nogal uit wat je kind aan het doen is. Tekenen, schrijven, dingen opzoeken, muziek maken en creatief zijn gebeurt tegenwoordig ook allemaal op een scherm. Daar heb ik niks op tegen, daar word ik alleen maar heel blij van. En ja, natuurlijk vind ik het ook belangrijk dat ze niet de hele dag alleen op hun kamer zitten en ook lekker naar buiten gaan en met vrienden afspreken enzovoorts. Dat is logisch. Voor het afspreken met die vrienden hebben ze trouwens ook weer hun telefoon of laptop nodig.

Wat niet betekent dat het niet heel ontspannen was, die tien dagen zonder. Zeker de telefoon is toch een afleider. Ik heb heerlijk ongestoord gelezen en zonder voortdurend binnenkomende berichtjes van vrienden en kennissen bleven we dus uren met elkaar aan tafel zitten. Het maakte de vakantie nog meer vakantie.

Maar, even eerlijk, het is natuurlijk gekkigheid om te denken dat we - in het 'gewone leven' met werk, school en alle drukte die erbij komt - opeens elke dag vier uur met elkaar aan tafel zouden gaan zitten als er geen schermen meer in huis waren. Toen we thuis kwamen en alle apparaten na tien dagen afwezigheid weer ingeplugd werden, stroomden de chat- en whatsappberichten natuurlijk en masse binnen. En dat was ook heel leuk, om weer terug te zijn in het 'gewone leven'.