De strijd naar een perfect lichaam: 'Niemand kan zeggen dat ik geen discipline heb'

Robin Moolenaar voordat ze begon met trainen (l) en tijdens het NK.
Robin Moolenaar voordat ze begon met trainen (l) en tijdens het NK.
DEN HAAG - Ze ontbijt met broccoli, sport 25 uur per week, moet op een dag 27 eieren verorberen, valt 22 kilo af en legt haar hele sociale leven plat. Daarnaast staat zij fulltime voor de klas. TV West zendt zaterdag 15 september de Westdoc 'Fitgirl' uit. De documentaire vertelt het verhaal van Robin Moolenaar (26). De Haagse basisschooljuf strijdt tien maanden lang voor een perfect lichaam, om deel te nemen aan het NK Bikinifitness. Wij spreken Robin en onze belangrijkste vraag is: 'Waarom?!'
De documentaire Fitgirl is terug te kijken op de site en app van Omroep West.

Ben je altijd al zo sportief geweest?
'Welnee! Toen ik vijf jaar geleden terugkwam van mijn stage op Curaçao was ik topzwaar. Daar wilde ik iets aan doen. Dus ging ik aan de lijn en kwam voor het eerst in mijn leven in een sportschool. Voor die tijd zat ik op korfbal, maar verder deed ik niks aan sport.'
En trainen in een sportschool, dat beviel je wel?
'Ja. Mijn moeder was toen net overleden en ik wilde iets doen. Zij is negen jaar ziek geweest en ze ging ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Dat heeft er bij mij verschrikkelijk ingehakt. De kilo's zijn er aangevlogen. Ik troostte mezelf met eten. Om niet in een dip te komen, wilde ik het roer omgooien. Ik merkte dat ik het verdriet om mijn moeder in de sportschool eventjes kon vergeten als ik focuste op mijn lichaam. Eigenlijk was het een soort vlucht. Ook had ik mijn moeder beloofd dat ik iets zou gaan doen dat me gelukkig maakte. Zij wilde dat ik niet te veel verdriet om haar had. ''Ik wil dat jij gelukkig wordt'', zei ze.'
Werd je er gelukkig van?
'In het begin was het een vlucht. Maar ik merkte dat de discipline en het doorzettingsvermogen die je nodig hebt om te sporten mij aangrepen. Ik kreeg er een kick van.  Ik wilde iets aan mezelf bewijzen en misschien ook aan mijn moeder. Gek genoeg werd ik er gelukkig van. En toen kwam bodybuilding op mijn pad.'
Dus je besloot om je in te schrijven voor het NK Bikinifitness?
'Ja. Het is een proces met een duidelijk doel. En ik moest er kneiterhard voor werken om dat doel te behalen, samen met mijn grote steun en toeverlaat: mijn coach. Stralen op dat podium in april, daar deed ik het voor. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik ruggengraat en doorzettingsvermogen had en ik wilde laten zien waartoe ik in staat was. Ik ben een volhouder. En daar ben ik trots op.'
Wat heb je ervan geleerd?
'Ik heb geleerd wat écht belangrijk is in het leven. Ik ben mooi van binnen, daar heb ik geen mooi uiterlijk voor nodig. Veel mensen snappen niet dat dit een tijdelijk iets is; zij denken dat ik voor altijd zo'n shape wil hebben. Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik wilde hard werken voor dat ene doel, één keer. Maar nu wil ik gewoon weer juf zijn. Dat is wat ik het allerliefste doe. Dat is mijn echte doel. Ik wil kinderen iets leren. Daar heb ik ook voor geleerd. Ik ben geen bodybuilder, ik ben juf. Van binnenuit.'

Hoe reageerden de mensen om je heen?

'De meeste reacties zijn positief, maar ik moet het wel uitleggen. Mijn vader en oma hadden het er erg moeilijk mee. Zij vonden het maar een eng proces met het vermageren enzo. Begrijpen doen ze het nog steeds niet echt, maar ze staan wel achter me en ze zijn stiekem ook hartstikke trots. Op school heb ik er nooit geheimzinnig over gedaan. Ik vind het belangrijk dat je als leerkracht transparant bent. Ik vertelde in het begin van het schooljaar aan de klas dat ik in april een sixpack zou hebben. Regelmatig kwamen er kinderen vragen of ik het al had. In het voorjaar heb ik laten zien dat het gelukt was. En het leverde leuke gesprekken op in de klas. Door die transparantie vonden ouders het ook oké, net als mijn collega's. Tja, en de reacties van volstrekt onbekenden op social media? Daar ga ik niet op in. Ik geef toe: mijn handen jeuken soms om wel een reactie te tikken, maar ik doe het niet. Mensen die klakkeloos hun ongezouten mening ventileren… Dat vind ik sneu. Waarom oordelen mensen zo snel? Zij kennen mij niet, laat staan de reden waarom ik dit heb gedaan.'
Wat was je dieptepunt? En je hoogtepunt?
'Zo'n proces gaat met ups en downs. De allergrootste 'down' was na een maand of drie. Op mijn werk liep het even niet zo lekker. Toen ik in de sportschool die knop om wilde zetten, lukte dat niet. Ik was toen echt in staat om naar de Mac te rijden om drie Big Macmenu's te bestellen. Het absolute hoogtepunt was direct na de wedstrijd. Mijn coach was hevig gepikeerd dat ik niet op de eerste plaats was geëindigd. Maar ik was diep van binnen zo verschrikkelijk trots. En dat riep ik ook tegen hem: ''Ik heb zo enorm van genoten en ik denk dat mijn moeder trots op me kan zijn!'' Dat kwam uit mijn tenen.'
Hoe is het nu met je… en hoe ziet je lichaam er nu uit?
'Ik ben gelukkig, zielsgelukkig. Ik heb een auto gekocht en ik ben met een koophuis bezig. Ik heb het leukste werk van de wereld en ik ben een verschrikkelijk mooie ervaring rijker. En mijn lijf? Mijn lijf is op. Ik heb nu geen doel en geen motivatie om naar de sportschool te gaan.  Ik eet wat ik wil, heb geen idee wat ik weeg en dat interesseert me ook niet. Ik ben zo blij met wat ik heb geleerd. En dat is prima voor nu. Er komt vast wel weer een moment dat ik er keihard aan ga werken.'
Ga je dan nog een keer meedoen?
'Ik zeg nu nee, dat is me te heftig. Maar ik heb de documentaire al gezien en dan kriebelt het wel weer. Maar ik weet ook wat ik ervoor moet laten.'