Chateau Meiland ware hitserie in Nederland: 'Het heeft iets sprookjesachtig'

De familie Meiland (vader Martien, moeder Erica en dochters Montana en Maxime) is zeker niet de enige familie in het land die zo'n avontuur aan gaat. Maar het gezin valt in de reeks afleveringen wel meteen op. Vooral Martien. Hij is een flamboyante en excentrieke man die alles tot in de puntjes verzorgt.

Het geluk in Frankrijk blijkt echter van korte duur. Na twee jaar laten ze het Franse leven alweer achter zich en keren ze terug naar Nederland, waar Martien en Erica uit elkaar besluiten te gaan. Martien komt er achter dat hij niet (meer) op vrouwen valt. Ze gaan ieder hun eigen weg, maar blijven elkaar wel zien.

In 2018 blijkt dat Martien en Erica toch niet zonder elkaar kunnen. Ze geven elkaar opnieuw het ja-woord en kopen wéér een kasteel in Frankrijk. Dit keer blijft dochter Montana achter in Noordwijk, waar zij een woonwinkel heeft. Dochter Maxime gaat - met dochtertje Claire - wel mee.

Wederom wordt de familie gevolgd, dit keer voor een eigen realityserie op SBS6: 'Chateau Meiland'. Het programma blijkt een schot in de roos. Iedere maandag zien honderdduizenden mensen hoe Martien en Erica een oud kasteel pimpen tot een waar paleis. Omroep West bezocht dochter Montana in Noordwijk en zocht via Skype contact met vader Martien in Frankrijk.

'Nou, ongeveer twee jaar geleden. Erica kwam van haar werk en zei: 'goh, ik zou het avontuur van twaalf jaar geleden nog wel een keer willen overdoen'. En toen hebben we dit gedaan.'

'Bij het eerste kasteel zijn we niet zo heel erg lang gebleven, dus eigenlijk was de overgang naar Nederland niet zo heel erg groot. Qua omgeving hadden we het ook totaal niet naar ons zin. Eigenlijk waren we blij dat we terug in Nederland waren.'

'Nu zou dat een heel ander verhaal zijn. Want waar we nu zitten, hebben we het enorm naar ons zin. We hadden ook snel werk weer hier in Nederland, dus alles verliep soepeltjes.'

'Dat klopt, maar we hebben altijd contact gehouden. Elke woensdag ging ik koken bij Eer (Erica, red.). Toen zij aangaf dat ze nog eens zo'n avontuur aan wilde gaan, zijn we meteen met onze speurtocht begonnen. Het gebied waar we nu zitten, hadden we eigenlijk meteen als favoriet.'

'In totaal hebben we veertien chateau's bezocht. Eigenlijk was het iedere keer een teleurstelling. Het was allemaal niks. Keer op keer gingen we zonder resultaat terug naar Nederland. Tot vorig jaar, toen we verliefd werden op het gebeuren waar we nu zitten. Dat was liefde op het eerste gezicht. Toen we binnenkwamen, zagen we meteen een hele grote imposante hal met een monumentale trap. En de grote salon (woonkamer, red.) was ook fantastisch. Maar boven was het echt vreselijk. Maar weet je, dat heb je in ieder chateau. En in honderd dagen is het ons echt heel erg goed gelukt om het op te knappen.'

'Wat voor ons heel erg belangrijk is, is dat het kasteel heel dicht bij de grote stad ligt. Op twintig minuutjes rijden. Alle internationale winkels zitten daar. Fijn voor ons, maar ook voor de gasten.'

'Ja, honderd dagen precies. Maar, nee, op sommige plekken was het echt een drama. Dra-ma. We hebben echt keihard gewerkt. Iedere dag ging de wekker om 6.00 uur en om 20.30 uur lagen we allemaal op bed. Dan waren we aan het eind van ons Latijn.'

Heb je weleens gedacht: waar zijn we aan begonnen?
'Nee, zeker niet. Wij vinden dit echt een avontuur. Wij zijn gek op chateau's. Die hebben iets sprookjesachtig, iets Eftelingsachtig. En dan het mooie gazon, het grind om het chateau... Mensen die hier komen, zijn euforisch als ze aankomen. Ze vinden het gezellig.'

'Het grote verschil is dat we toen acht maanden de tijd hadden om alles te verbouwen. Nu hebben we gezegd: binnen honderd dagen moet het klaar zijn. Het privégedeelte waar wij wonen, is nog vervallen. Dat gaan we in de loop van de tijd doen. We hebben hier zelfs nog een heel leuk huis bij staan, maar dat is nog helemaal vervallen. Daar heb ik wel allemaal plantjes neergezet, om het op te fleuren. Maar dat is een volgend project.'

'Nee, absoluut niet. We zijn in die honderd dagen twee dagen teruggegaan naar Noordwijk. Weet je, er staat altijd wind in Noordwijk. Al-tijd wind. Dan denk je: het wordt weer eens mooi weer en dan is er weer zo'n zeevlam. Hier is het zulk lekker weer, lekkere temperaturen, shirts met korte mouwtjes aan... Nee hoor, geen heimwee naar Noordwijk.'

'Ja, dat wel. Wij zijn samen zo'n goed team. Ik word er gewoon weer emotioneel van. Dat moet niet, maar het klopt. Het is natuurlijk een heel verschil met twaalf jaar geleden, toen Montana en Maxime kleiner waren en allebei meegingen.'

'Maar ze komt zo vaak naar ons joh, met de bus van mijn broer. De vorige keer had ze hortensia's en buxussen meegenomen. We wisten helemaal van niks. Op een gegeven moment stond ze hier om 12.30 uur beneden op de stoep. Zo leuk! De donderdag voor Hemelvaart was dat. Ik hoorde toeteren en ik dacht: wat gebeurt daar? Wat denk je? Stapt Montana uit. Nou, wij gillen allemaal. Gillen!'

Dochter Montana besloot in Nederland te blijven en runt een woonwinkel in het centrum van Noordwijk. We gingen ook bij haar langs.

'Toen ze de plannen hadden, was ik in eerste instantie heel enthousiast. Ze vinden zoiets hartstikke leuk. Op een gegeven moment zijn we met z'n allen naar chateaus gaan kijken en uiteindelijk vonden ze er één waar ze echt weg van waren.'

'Ze besloten daarop het avontuur weer aan te gaan. Hmm, dacht ik toen. Ik had ook niet de intentie om mee te gaan, dus dat was wel een beetje dubbel. Ik snap waarom ze gegaan zijn, want over vijf jaar kan het misschien niet meer. Maar het is toch wel een gemis.'

'Wij gingen daar naar binnen en toen zagen we die hal. Ja, dat was zo mooi... Geweldig.'

'Tijdens 'Ik Vertrek' was ik nog heel klein, elf jaar. Toen zat ik op school en wilde ik niet weg van mijn vriendinnetjes. Nu heb je je eigen keus, dat is heel anders. Nu had ik zoiets van: nee, ik ga het avontuur niet aan. Ik heb de winkel en het leven hier. Mijn ouders vonden het wel heel erg jammer, maar ze begrepen het wel.'

'Als het kan, ga ik erheen. Negen uurtjes rijden en je bent er. Alsof het niks is. Je raakt eraan gewend. We bellen om de zoveel dagen en met Whatsapp gaat alles gewoon door. Of ze dan hier zitten of in Frankrijk, dat heb je dan toch niet door.'

'Ze zijn wel wat gewend en weten dat er dingen tegen gaan zitten. Dat is niet anders. Het zou ook niet leuk zijn als het niet zo was. Ik vond het een leuke uitdaging voor hen.'

'Ja, heel veel. Maar ze komen er ook steeds achter dat ze heel veel kunnen. Weet je, je gaat toch proberen het eerst zelf te doen voordat je weer iemand in moet schakelen wat toch weer duurder is. Je moet toch aan het budget denken.'

'Ik vind het heel grappig om te zien. Je ziet bijvoorbeeld mijn vader die aan het behangen is. En ik weet: als hij kan smokkelen, dan doet-ie dat ook. Qua bobbeltjes in het behang gaat het altijd wel, dat trekt wel weg. Ik vind het leuk om te zien en zit met een glimlach voor de tv. Ze zijn zoals ze zijn en het gaat zoals het gaat. Het is komisch.'

Martien, er loopt nu een serie op SBS. Hoe is het om een bekende Nederlander in Frankrijk te zijn?
'Nou ja, wij merken er helemaal niks van. In Frankrijk zijn we alleen maar heel erg bekend bij de bouwmarkt. Daar kwamen wij natuurlijk elke dag. Verder zijn we niet in Nederland. We horen wel dat het leeft in Nederland. Het is eigenlijk nog steeds een soort droom dat we als we normaal gezin een soort realitysoap hebben. We vinden het heel leuk en genieten er ook wel van.'

'Nee, absoluut niet. Ik heb nog wel een droom: ik zou ooit nog wel een chateau willen hebben waar zo'n kerkje bij zit, daar ben ik heel gevoelig voor. Dat leent zich nog meer om bruiloften te organiseren. Dus je weet het nooit...'