'Soms moet je zelf een offer brengen om iemand anders te kunnen helpen'
‘Soms moet je zelf een offer brengen om iemand anders te kunnen helpen’
ZOETERMEER - 'Een of twee benen kwijt. Armen kwijt. Letsel aan het gezicht, in de buik of in de borstholte. Het zijn hele flinke verwondingen waarmee mensen binnenkomen.' In de aanloop naar Veteranendag, komende zaterdag in Den Haag, vertelt de 38-jarige militair operatieassistent Maaike Hoogewoning over haar missies in Afghanistan in 2010 en 2011. In het door oorlog zwaar getroffen land maken veel bermbommen veel slachtoffers. Hoewel de Zoetermeerse sindsdien een gezin heeft gesticht met haar man keert de actief dienende veteraan begin volgend jaar toch weer terug naar Afghanistan.
De missies maken een diepe indruk op haar. Maar een dag zal ze nooit vergeten: 17 april 2010. Haar werkdag zit er op als een 23-jarige Amerikaan ernstig gewond wordt binnengebracht op de operatiekamer. Gaandeweg wordt duidelijk dat de jongeman te ernstig gewond is. Hoogewoning: 'In eerste instantie denk je: natuurlijk gaan we niet stoppen, ik ga door. Het is een jongen van 23, die hoort niet dood te gaan.'
Maar als ze naar de patiënt kijkt, realiseert ze dat ze ook niets meer kan doen: 'En ja, dan steek je inderdaad je hand op en wordt de behandeling gestaakt.' Tot dan toe heeft ze nuchter haar verteld verteld, maar schiet ze vol. 'Thuis zeg ik meestal niks als ik op uitzending ben. Je staat daar in een telefooncel met elkaar te bellen. Eigenlijk wil je elkaar vasthouden, maar dat gaat niet. Dus dat zijn de dingen die je met je buddy doet..., ja.'
De emmer was vol en liep over
Daar blijkt die dag echter geen tijd voor. Want als ze na een lange werkdag van 14 uur even wil bijkomen tijdens een speciale bijeenkomst in de zogenoemde Dutch corner, treft ze een nagenoeg lege zaal aan. Aan een collega vraagt ze waar iedereen is: 'Die antwoord: heb je het niet gehoord? Er zijn twee Nederlandse mariniers in Uruzgan omgekomen.'
'Toen was voor mij de spreekwoordelijke emmer vol en liep over. Ik kende geen van drieën. Niet de Amerikaanse collega op de operatietafel. Die twee jonge mariniers kende ik niet. Maar het was voor die dag even genoeg aan berichten.'
Wereld verbeteren
Ondanks de verantwoordelijkheid voor twee kinderen, keert Hoogewoning komend voorjaar toch weer terug naar Noord-Afghanistan. 'Ja, ik laat inderdaad twee kinderen en een man thuis. Dat vind ik lastig, mijn man staat ook zeker niet te springen. We hebben hier wel samen voor gekozen, besloten. Maar wat ik hen probeer bij te brengen is dat je soms zelf een offer moet brengen om iemand anders te kunnen helpen. Dat hebben ze in de Tweede Wereldoorlog ook voor ons gedaan.'
'Ik kan de wereld niet verbeteren, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar met mijn werk, wat ik samen met mijn collega's doe, probeer ik wel de wereld van die persoon een beetje beter te maken. Door de zorg en hulp te geven, die ze op dat moment nodig hebben.'
Kinderen
Haar kinderen zijn nog te klein om te vertellen over de nieuwe missie. 'Voor die informatie zeg ik meestal dat ik naar een ziekenhuis in het buitenland ga, om andere mensen te helpen. Ik denk dat het lastiger wordt als ze ouder worden. Als ze meer meekrijgen van wat er in de wereld speelt. Maar dat ga ik dan weer zien, denk ik dan maar,' zegt ze nog een traan weglachend.
Het gesprek komt vervolgens toch nog even terug op die momenten dat tijdens de missie de raketten tijdens een operatie over het kamp vliegen: 'Je hebt wel een bepaalde mate van adrenaline in je zitten tijdens het werk, want je gaat maar door en door, volgende patiënt, en daar is alweer de volgende raket. Ja, je hartslag zit wel hoog, gedurende de hele uitzending. Je bent wel continu alert. Ieder geluid: is er wat? Gaat mijn pieper af? Heb ik alles wel bij me? Ik denk dat iedere militair op uitzending dat meemaakt. Dat constante alert zijn.'
Spanning, avontuur
De meeste mensen moeten daar waarschijnlijk niet aan denken. De 38-jarige Zoetermeerse dus wel: 'Ik vond het wel een hele mooie combinatie, om een deel van je werk in Nederland te doen, zoals ik daarvoor ook deed, maar af en toe ook eens op een andere plaats in de wereld. Soms in een tent of een container, en een andere keer op een marineschip. De spanning, het avontuur, het werken met andere collega’s, andere nationaliteiten. Ja, ik houd wel een beetje van een uitdaging.'
TV West zendt zondag 30 juni de live registratie van de NOS uit van Veteranendag 2019.
