Ada (76) trekt hakken weer aan voor Vierdaagse: 'Mijn man zou zó trots zijn geweest'

Hoe is het om nu weer de sleehakken uit de kast te trekken?

'Ik heb er gemengde gevoelens over. Dit zou eigenlijk een eenmalige actie zijn. Maar na het overlijden van mijn man Kees heb ik toch besloten om dit jaar weer mee te doen. Hij was beretrots toen ik over de finish kwam. Misschien doe ik dit wel om hem weer trots te maken. Dat weet ik nog niet zo goed. Het voelt wel vertrouwd om weer met dezelfde schoenen te gaan lopen. Ze hebben mij vorig jaar goed bijgestaan.'

'Ik heb er veel zin in. Maar ik ben als de dood voor de laatste dag. Vorig jaar stond hij op mij te wachten bij de finish, toen wisten we al dat hij ziek was. Dat hij is overleden voelt nog onwerkelijk. Maar dat hij straks niet meer op mij staat te wachten, dat komt keihard binnen.'

'Veel te weinig. Ik heb van mijzelf al een goede conditie. En vorig jaar ging mij eigenlijk best makkelijk af. Dus misschien ben ik wel een beetje lui geworden door te denken dat het mij dit jaar vast ook wel lukt.'

'Ik ben vorig jaar lid geworden van de Sportief Wandelgroep Zoetermeer. Daar loop ik weer mee. Vorig jaar heb ik een vrouw ontmoet wiens man dezelfde ziekte had als die van mij. Haar man is inmiddels ook overleden. Zij is er ook weer bij dit jaar, dus wij slepen elkaar erdoorheen.'

'Als we moeten huilen onderweg, dan huilen we maar samen. We moeten dit wel doen. Samen gaan we over de finish. Alleen ik dan met mijn hakken aan.'