Michiel kreeg een donornier via Facebook: 'Ik vergeet nooit wat zij voor mij gedaan heeft'

Als wij Michiel spreken herstelt hij nog in het huis van zijn ouders in Noordwijk. Hij heeft nog niet alle energie terug die hij zou willen. Niet alleen de operatie heeft erin gehakt, maar vooral ook de medicijnen. Maar Michiel is een knokker. Hij is gewoon aan het werk als zangpedagoog en hoopt binnenkort weer wat te gaan sporten.

De ziekte van Michiel begint halverwege 2018. Zijn nieren doen het niet meer. Het water staat hem zó aan de lippen dat hij een oproep plaatst op Facebook:

Tot Michiels stomme verbazing melden zich vier mensen. Eén daarvan is de moeder van een leerling van hem. Zij blijkt de beste match qua bloedgroepen en weefseltyperingen. 'Het is niet uit te leggen wat voor een band ik met haar heb gekregen, een soort familielid heb ik erbij. Zij zorgt ervoor dat ik door kan leven. Ik zal nooit vergeten wat ze voor me gedaan heeft. Ik ben haar zo dankbaar!'

Na de operatie stuitert Michiel ongeveer zijn bed uit, zo goed voelt hij zich. Maar dan komt de terugslag. Het instellen van de medicijnen die moeten voorkomen dat zijn nieuwe nier afstoot, verloopt niet soepel.

Concentratieproblemen, intense moeheid, angst en somberte zitten hem in de weg. En daar wordt hij niet blij van: 'Ik wil zo graag door met mijn leven.' Inmiddels werken andere medicijnen beter, hij geeft weer les op zijn muziekschool in Noordwijk. 'Maar ik ben er nog niet. Het is steeds uitproberen waar mijn grenzen liggen.'

Theo zit in zijn stoel, duidelijk niet helemaal lekker. Zijn hoofd zit vol wonden en pleisters en hij beweegt niet soepel. Op de vraag of dat door het falen van zijn nier komt, antwoordt hij dat dat het enige is dat het nog echt goed doet… 'Mijn nier doet het al 41 jaar super.'

In 1978 lijdt Theo aan ernstig nierfalen en staat hij op de wachtlijst voor een donornier. Op een doordeweekse dag rijdt Theo voor zijn werk naar Amsterdam als hij ineens wordt ingehaald op de snelweg en aan de kant wordt geduwd door een collega. Of hij als de donder om wil keren: er is mogelijk een donornier voor hem onderweg naar het LUMC. Het gaat om een onbekende donor, iemand die is omgekomen bij een verkeersongeluk in Duitsland.

Het is al de tweede nier voor Theo. Een jaar eerder lag hij voor het eerst onder het mes. Die nier bleek na een jaar niet meer goed te werken doordat de aanhechting van de ader op de nier poreus is. Zijn nierfunctie was zo slecht dat hij aan de dialyse moest om zijn bloed te zuiveren.

Over het algemeen moet een nierpatiënt naar het ziekenhuis om te 'spoelen', maar Theo kreeg een opleiding in Utrecht om zichzelf aan te prikken voor een spoelmachine thuis. In zijn huis moest er een speciale kamer voor worden ingericht: zo'n machine is namelijk zo groot als twee koelkasten. Drie keer per week lag hij een paar uur aan de machine. Doordat het thuis kon was hij veel flexibeler dan wanneer hij steeds naar het ziekenhuis zou moeten.

Gelukkig krijgt Theo een jaar later een tweede donornier en die slaat goed aan. Dat wordt een paar dagen na de operatie op de ziekenhuisafdeling gevierd met een biertje.

En die nier loopt al 41 jaar als een zonnetje. Er is alleen één maar: door het langdurig slikken van medicijnen tegen de afstoting van de nier, heeft Theo last van de bijwerkingen van de medicijnen. Hij heeft huidkanker, zeer waarschijnlijk veroorzaakt door die medicijnen. Over zijn hele lichaam heeft hij inmiddels geopereerde en behandelde plekken. Pijnlijk en zo hier en daar lastig met bewegen. Toch is Theo een blij mens met zijn nier. Hij drinkt er al 41 jaar dagelijks een biertje op!