Superpleegouder Nel (74) zorgde voor meer dan dertig kinderen

'Als ik 75 ben, dan stop ik ermee', vertelt Nel aan de telefoon. 'Maar niet vanwege mijn leeftijd hoor. Nee, op een gegeven moment is het gewoon mooi geweest.' Op de achtergrond klinkt zachtjes het geluid van een tv die aanstaat: 'Ja, die kleine is lekker Nijntje aan het kijken, haar lievelingsprogramma.'

Die 'kleine' is de pleegdochter van Nel. Twee jaar oud. Sommige mensen kijken wel een beetje gek op als ze horen dat Nel op haar leeftijd nog een peuter in huis heeft. Onterecht, zegt ze: 'Weet je, het is een stuk minder zwaar dan wanneer bijvoorbeeld je kleinkinderen langskomen. Dan wil je er een feestje van maken. Maar als pleegouder ligt dat anders, dan is jouw taak om op te voeden.'

Gelukkig staat ze er ook niet alleen voor. Nel krijgt hulp van haar 55-jarige ex-vriendin: 'We zijn uit elkaar, maar wonen nog wel naast elkaar. Zij doet de fysieke activiteiten met de kinderen, zoals wandelen en voetballen. En ik ben meer de opvoeder.'

Die rol van opvoeder neemt Nel al op zich als ze zelf nog kind is: 'Mijn oudere zus kreeg haar eerste kind toen ik acht jaar was. En vanaf mijn twaalfde ben ik betrokken geweest bij de opvoeding', vertelt ze. 'Bovendien werd ik zelf al moeder op zeventiende. Kortom, zorgen voor kinderen is bij mij vroeg begonnen.'

Twintig jaar geleden haalt voor ze het eerst een pleegkind in huis. Het kind is pas zes jaar oud, maar heeft al flink wat meegemaakt. 'Hemel, dacht ik: zo jong en dan al zo beschadigd. Dat was behoorlijk schrikken.' Nel krijgt moeilijk contact met het kind. 'Dat vond ik toen ontzettend moeilijk, want in het begin wil je vooral dat het kind het leuk vindt. Maar je moet accepteren dat het eigenlijk nóóit leuk begint. Weet je, deze kinderen komen vanuit een heel vervelende situatie bij jou terecht. Ze hebben al een hele geschiedenis achter zich. Logisch dat een kind zich niet op z'n gemak voelt, niet naar bed wil of moet huilen.'

Maar Nel weet waarvoor ze het doet: 'Het resultaat! Als je ziet dat kinderen die zo veel hebben meegemaakt, weer kinderen worden. Dat ze weer lachen en plezier hebben. Zo nam ik een pleegkind ooit mee naar EuroDisney. Daar zag ze voor het eerst in haar leven een waterkraan met een sensor. En met grote ogen zat ze aan het ontbijtbuffet. Die verbazing, verwondering, dat enthousiasme... Prachtig!'

In de afgelopen twintig jaar heeft Nel heel wat kinderen verzorgd. Maar hoeveel precies weet ze niet: 'Ik dacht ergens rond de dertig, maar bij pleegzorg zeggen ze dat er meer waren. Tja, hoeveel het er precies geweest zijn? Nou ja, veel.'

En dat betekent dat ze ook van heel wat kinderen afscheid heeft moeten nemen: 'Zo’n afscheid is helemaal niet leuk, voor het kind niet en voor jezelf niet. Maar als je weet dat de volgende stap goed is voor het kind, dan is het oké. Als ze naar een mooi gezin gaan of terug naar hun ouders bijvoorbeeld. Dan neem ik mijn verdriet te koop toe.'

Er is nog altijd een groot tekort aan mensen zoals Nel. Met de Week van de Pleegzorg wil de organisatie dan ook mensen stimuleren pleegouder te worden. Haar gouden tip aan toekomstige pleegouders: 'Twijfel niet aan jezelf en weet dat je niet meer kan doen dan je best.'

Ook is het belangrijk niets persoonlijk aan te trekken, vertelt ze: 'Natuurlijk krijg je commentaar van ouders over je heen. Dat is logisch, ze zijn gefrustreerd dat iemand anders hun zorgtaak moet overnemen.' Gelukkig werkt haar leeftijd wat dat betreft in haar voordeel: 'Door die grijze haren zien ouders je niet meer als concurrentie', zegt ze lachend. 'Ja, en een beetje humor hebben kan ook zeker geen kwaad!'