Avondwinkel drie keer overvallen: 'Na zes uur denk ik steeds komen ze nu, of nu, of nu?'
1 november 2019, 17:29 • 4 minuten leestijd
DEN HAAG - 'Ik ben bang, ik slaap slecht. Over een uur is het donker, dan wordt het eng.' Tekin Sengir is vrijdagmiddag nog niet bekomen van de overval op zijn avondwinkel, donderdagmiddag in Den Haag. Toch zit hij alweer achter zijn toonbank. 'Ik moet toch geld verdienen voor mijn gezin.'
Ado's Markt op de hoek van de Oudemansstraat en de Linneausstraat is bepaald niet voor het eerst doelwit. Het is de derde keer in een jaar dat Sengir wordt overvallen, en de zesde keer sinds hij hier in 2012 zijn winkeltje opende. 'De vorige vijf keer was het steeds met een mes, nu hadden ze een pistool.' Hij huivert als hij eraan terug denkt.
'Mijn vrouw was achter in het keukentje. Zij komt altijd mijn eten brengen en wast daarna af. Ze heeft het horen gebeuren. Ze is doodsbang.' Maar ook Sengir zelf voelt zich niet meer op zijn gemak in zijn eigen winkel. 'Elke dag na zes, zeven uur, dan zit ik te wachten. Misschien komen ze nu. Of nu. Of misschien nu. Dat geeft stress.'
Camera's zijn duur
De vorige overvallen zijn geregistreerd door de camera die in de winkel hangt, maar deze niet. De camera is sinds vorige week kapot. 'En een nieuwe is heel duur.' Niet dat het veel lijkt uit te maken, want de daders van de vorige keren zijn niet gepakt, zegt de winkelier: 'Ik heb daar niets officieels over gehoord, dus ik weet het niet'.
De camera's van de overburen hebben de daders wel goed in beeld, en de directe buren hebben het drietal gezien voor ze toesloegen. 'Ik zag ze zitten op de portiektrap', vertelt de buurman, 'en ik zeg nog tegen mijn vriendin die gaan de buurman overvallen.' De vriendin vult aan 'ik zeg nog nee joh'. De buurman verontschuldigt zich bij Sengir: 'Ik had naar binnen moeten gaan en je waarschuwen, zeggen dat je de politie had moeten bellen.' Het stel rekent wat eten en drinken af.
'Ik help iedereen maar niemand heeft respect voor mij'
Twee jonge meisjes komen vrijdagmiddag snoepjes kopen. Ze hebben allebei twee euro. Ze kiezen een flesje sap uit, en mogen daarna van het resterende geld snoepjes uitkiezen. Die kosten tien cent per stuk. 'Oh, we hebben nog een euro. Zullen we ook nog chips kopen?' Andere klanten rekenen een paar broodjes of een sixpack bier af. Rijk zal Sengir er niet van worden.
Hij verkoopt snoep en fris aan de kinderen van de wijk, bier en broodjes aan de volwassenen. 'Soms als een kind net niet genoeg geld geeft dan geef ik het snoep toch. Of als een kind dorst heeft geef ik gratis water. Ik help iedereen maar niemand heeft respect voor mij.' En dan blijkt hij sinds kort nog een ander probleem te hebben: een stel vervelende scholieren van één van de nabijgelegen scholen. 'Met de meeste scholieren heb ik geen problemen, maar deze trappen buiten de voorraad omver en schelden me uit. Ik ben een man van vijftig, moet ik me laten uitschelden door kinderen?'
'Ik ben bang dat ze me een keer neerschieten'
Twee politieagenten komen binnen om te informeren hoe het met de winkelier gaat. Hij vertelt ze dat het slecht gaat, dat hij niet heeft geslapen. En hij beklaagt zich over de scholieren. Dat zijn melding daarover niet snel genoeg is opgepakt. 'Nederland staat achter de slechte mensen', moppert hij.
Meer buren komen informeren hoe het met Sengir gaat. 'Was het weer zover? Dat is toch niet normaal,' zegt een buurvrouw. Dat het niet normaal is kan de geplaagde middenstander alleen maar met haar eens zijn. Even later zit hij weer alleen achter de toonbank. Wachtend op de volgende klant, of de volgende overval. 'Ik ben bang dat ze me een keer neerschieten.'
