Gigantische achtbaan en 'monster' in de Haagse Electriciteitsfabriek

Met nog een dag te gaan voor de opening in de Haagse Electriciteitsfabriek leggen beeldend kunstenaar Oscar Peters en zijn teamleden de laatste hand aan een gigantische kunstachtbaan. Peters heeft verschillende kunstenaars gevraagd om een kunstwerk te maken. Deze worden op de vijf rondrijdende karretjes tentoongesteld. En omdat de veiligheid voorop staat, moeten de kunstwerken voldoen aan bepaalde voorwaarden.

Zo worden de kunstwerken zo vastgemaakt dat ze niet los kunnen schieten. Bovendien mag het object niet groter zijn dan 70x70x70 centimeter en maximaal vijf kilo wegen. Wat het extra spannend maakt is de looping die in de achtbaan is gemaakt: 'De krachten die op die looping komen te staan zijn heel groot. De karretjes wegen minimaal twintig kilo, dus de looping heeft het zwaar te verduren. Dus het is vooral lastig om de snelheid die je er instopt, er ook uit te krijgen.'

Door de instelling van de wieltjes kijkt Peters naar de juiste snelheid: 'We zoeken naar de juiste balans zodat 'ie het net haalt. Ik vind het een spannender beeld als de kijker zoiets heeft van ahhh...', Peters kijkt met verschrikte ogen en houdt even de adem in, 'dat vind ik interessanter en spannender dan dat 'ie gemakkelijk rondrijdt.'

De achtbaan is volgens Peters kunst met een knipoog. Hij wil dat de bezoeker zo op een andere manier naar kunst kijkt: 'In een museum is kunst op een bepaalde manier heilig, het is kostbaar en je mag het niet aanraken. Het staat voornamelijk helemaal stil. Hier is het eigenlijk andersom: de kunst komt naar jou toe en door de looping kan je het op een andere manier bekijken. Het is een actievere vorm naar kunst kijken.'

Tegelijkertijd is de achtbaan, naar eigen zeggen, ook een raar soort van kunstwerk. Dat geldt ook zeker voor de tweede installatie die Peters speciaal voor de Electriciteitsfabriek heeft gemaakt. Bij binnenkomst van de tientallen meters hoge hal loop je tegen een gigantische, felrode muil van wat misschien wel een monster is. Deze staat op negentien metershoge, schuddende torens, waar je tussendoor kan lopen.

'Het verzwelgt je, het omarmt je, het is volledig om je heen zodra je er in verdwijnt', aldus de beeldend kunstenaar. Niet alleen roept het bij Peters de associatie van een monster op, maar ook van een groot spektakel op een filmset of een tempel, waardoor het een meditatieve ruimte wordt: 'Aan de voorkant is een enorme grote muil, die je verzwelgt en waarin je verdwijnt in de ingewanden van het monster. Maar uiteindelijk gaat het om wat de kijker zelf ervaart. Dus ja, het heeft iets monsterlijks, iets gevaarlijks, maar ook iets rustgevends.'

Doordat het kunstwerk is gemaakt van stof heeft het ook iets aaibaars. Maar wat geldt voor de achtbaan geldt ook hier: raak het niet aan! 'Er zitten ook bewegende onderdelen aan de binnenkant verstopt en die kan je beter niet aanraken. En helemaal in de achtbaan, die gaat echt met een rotvaart naar beneden. Dus hou je handen in je zakken, want je wil je vingers niet verliezen aan het apparaat.'

Met zijn werk zoekt Peters bewust naar de grens tussen kunst en vermaak: 'Dat er ook humor in zit. Dat het niet alleen maar bloedserieus is. Of dat er alleen maar gevaar is. Dat relativerende, die opluchting als je uit de achtbaan stapt en denkt: ik het hebt overleefd.'