Weduwe Ingrid (34) trots op uitlopen CPC: 'Als ik hiertoe in staat ben moet de rest ook lukken'

Zo'n drieënhalf jaar geleden, op een zonnige ochtend, stond Bruno op om de hond uit te laten. Hij voelde zich alleen niet zo goed. 'Hij stond een beetje te twijfelen, hij deed anders', blikt Ingrid terug. 'Ik vroeg of het wel ging, maar hij zei dat hij zich gewoon niet zo lekker voelde en dat het straks wel over zou zijn. Maar het voelde voor mij niet goed.'

'Ik ging naar de wc en toen ik terugliep van de badkamer stond hij bij het voeteneinde van het bed en zakte hij in elkaar', gaat Ingrid verder. 'Toen was het eigenlijk al einde verhaal. Ik heb meteen 112 gebeld, ik ben gaan reanimeren. Ik heb gedaan wat ik kon, maar ik kon hem niet meer redden.'

Het overlijden van Bruno zorgde ervoor dat Ingrid er plotseling helemaal alleen voor stond. 'En dan sta je daar dus, met een peuter van 3 jaar en een baby van 35 weken in je buik, waarvan je nog niet eens weet of het een jongetje of een meisje is', aldus Ingrid. 'Ineens moet je omgaan met de dood en moet je een begrafenis gaan regelen, terwijl je je ook nog moet voorbereiden op een aanstaande bevalling. Dan weet je echt niet meer wat je moet doen.'

Vijf weken na het overlijden van Bruno werd Florian geboren. In dat eerste jaar zonder haar grote liefde stond Ingrid in de overlevingsstand. De kinderen en hond Skippy sleepten Ingrid erdoorheen. 'Eigenlijk leef je iedere dag per minuut. Je leeft van hapje naar verschoning naar weer een hapje. Het zorgde voor een ritme.'

Een halfjaar na de geboorte van Florian trok ze voor het eerst haar hardloopschoenen aan. 'Ik merkte dat ik vol zat met verdriet, woede, frustratie en alle emoties die erbij komen kijken. Daar wilde ik graag iets mee doen', legt Ingrid uit. 'Ik merkte dat ik het heel prettig vond, dat ik het heel fijn vond. Het werd een vlucht. Even weg van huis, even geen schreeuwende kinderen. Als ik hardloop weet niemand wat mij is overkomen.'

Ingrid loopt nu voor netwerk Hemelrijk dat zich inzet voor jonge weduwen met kleine kinderen. Ze heeft al meerdere sponsorlopen voor Hemelrijk gelopen en heeft ontzettend veel steun aan de groep. Een halve marathon heeft ze echter nog nooit gerend. 'Een halve marathon voelt als iets ontzettend moeilijks en onhaalbaars. Maar je weet precies waar het begin en waar het einde is. Als je dat dan vergelijkt met de rouw en wat we hebben meegemaakt... dat is een behoorlijke tegenstelling. Dan is het lopen van die 21 kilometer eigenlijk een makkie.'

Het lukt Ingrid de halve marathon onder de tweeënhalf uur uit te lopen. Na afloop vertelt ze bij de finish aan Omroep West trots te zijn op zichzelf en haar prestatie. 'Als ik hiertoe in staat ben moet de rest ook lukken', aldus de moeder van twee. 'Drie jaar geleden kon ik nog niet naar de bushalte rennen, nu ren ik een halve marathon. Ondanks dat ik amper kan trainen, zeven dagen per week in mijn eentje voor de kinderen moet zorgen. En toch red ik dit. Daar ben ik wel trots op.'

Ingrid is ervan overtuigd dat ze de afstand niet helemaal alleen heeft afgelegd, dat haar man Bruno haar erdoorheen heeft gesleept. 'Bij elk heuveltje, bij tegenwind, als je denkt: oh help, ik moet nog zo ver, dan denk je weer aan waarvoor je het doet. Voor hem en voor Hemelrijk, voor al die andere jonge weduwen. Ik heb bijna tweeënhalf uur in het zonnetje gelopen, terwijl het de hele dag al grijs is. Noem het bijgeloof, maar ik put daar kracht uit. Ook uit de steun die ik binnen Hemelrijk vind. Zonder hen zou ik het niet redden, en met mij vele lotgenoten ook niet.'