Dominee redt uitgehongerde kinderen door ze naar Drenthe te smokkelen in Tweede Wereldoorlog

De opa van Jessica is de dominee die het kindertransport organiseerde. Na het lezen van het reisverslag was de schrijfster direct gegrepen door het verhaal. Ze ontrafelde de tocht van de kinderen uit Reeuwijk die op transport naar Drenthe gingen en daar liefdevol werden opgevangen door pleeggezinnen.

'Wat me verbaasde was dat we zo weinig over deze groep kinderen wisten', vertelt ze 'Er zijn ruim 40.000 kinderen vanuit het westen op deze manier naar eten gebracht.' Jessica spoorde bijna alle kinderen op en schreef hierover haar boek Vergeten Kinderen.

De honger is in 1945 hoog in het westen van Nederland. Jessica schetst een beeld van de kinderen. 'Er worden suikerbieten gegeten, kinderen kauwen op gras en zuigen op heggenblaadjes om maar iets te doen tegen het hongergevoel in hun maag. De kinderen die mee mogen naar Drenthe, moeten minimaal twintig procent ondervoed zijn'.

De gevaarlijke reis moest per boot omdat de wegen kapot waren. Tegelijkertijd werd door de geallieerden geschoten op elke mogelijke vorm van transport. Daarom werd er alleen maar 's nachts gevaren.

'Drie jongens zijn letterlijk gered doordat ze mee mochten. Ze hebben de eerste weken zelfs op babyvoeding moeten leven. Zo weinig kon hun lichaam nog hebben', vertelt Jessica.

In juni 1945, na de bevrijding, zijn de kinderen weer thuis gekomen. Jessica heeft haar boek de titel Vergeten Kinderen gegeven omdat toen de kinderen weer thuis waren bij hun ouders er niet meer over gepraat werd. 'Iedereen had het tenslotte rot gehad en sommige ouders schaamden zich ook dat ze niet zelf voor hun kinderen hadden gezorgd. En zo hebben de kinderen het dan ook ervaren. Ze waren vergeten.'

Na verschijnen van het boek, in 2017 was het verhaal voor Jessica nog niet klaar. Daarom zocht ze de samenwerking met Toverlint, een filmclub uit Gouda. Die pakten de handschoen op en verfilmden het boek. De film is een combinatie van interviews met de inmiddels hoogbejaarde 'kinderen', re-enactment en historische beelden.

Een van de acteurs die meespeelt, is de 12-jarige Kato. Op verzoek van Omroep West ontmoet ze één van de vrouwen die in 1945 als kind aan de hongertocht deelnam. Greet Kalkman was toen twaalf. Greet vertelt: 'Aan boord moest mijn broertje overgeven. De jongen die naast hem zat had zo'n honger, dat hij de kots op at'. Kato is zichtbaar onder de indruk van dit verhaal. Tot nu was het voor haar een rol die ze speelde, nu kan ze zich er veel meer bij voorstellen.