Marike en Frank zitten vast in Peru: 'Als je na 20.00 uur je hond uitlaat, pakt het leger je op'

Na jaren sparen en goede afspraken met hun werkgevers ging het Leidse stel eindelijk een droom achterna. Een half jaar reizen over de hele wereld. Met een rugzak als enige bagage trokken ze door het schitterende binnenland van China, zagen ze machtige Maya-tempels in Mexico en rustten ze in een hangmat uit op palmboomeilanden in de Golf van Panama.

De laatste weken van de wereldreis zouden ze in Peru en Bolivia verblijven. In dat eerste land was de oude Inca-nederzetting Machu Picchu een van de belangrijke reisdoelen voor het stel. 'We hadden een entreeticket voor 6.00 uur 's ochtends gekocht zodat we voor mijn verjaardag de zonsopgang daar konden zien', zegt Marike. Terwijl ze op 16 maart in alle vroegte voor de toegangspoort stonden, was het hek dicht. Het coronavirus had Peru bereikt. 'Wat een heel romantisch vooruitzicht leek werd de ergste dag uit mijn leven’, zegt Marike.

'We kregen toen ook te horen dat er vanaf de dag erna geen openbaar vervoer zou zijn', vervolgt de Leidse. 'Dus we moesten meteen weg. We zijn naar het treinstation gerend om te kijken of we ons ticket voor de dag erna konden omwisselen, zodat we direct weg zouden kunnen. De rij was toen al tientallen meters. We hebben daar bijna drie uur gestaan. Iedereen was in paniek. Uiteindelijk is het me gelukt het ticket om te wisselen, zodat we toch die dag de trein konden pakken. Maar die reed maar deels en we moesten er halverwege alweer uit. We hadden de mazzel dat we met een busje meekonden.'

Het is slechts het begin van een reis door de binnenlanden van Peru. Uiteindelijk kwamen Frank en Marike aan in Cusco. Een grote stad redelijk dicht bij Machu Picchu. 'Restaurants waren dicht, de hotels waren dicht', zegt Marike. 'Toen wisten we: we moeten proberen naar Lima te gaan.'

Er reden geen bussen meer naar de Peruaanse hoofdstad. 'De moed zakte ons in de schoenen', zeggen ze dan ook. 'Maar uiteindelijk vonden we een klein busstation', vertelt Marike over haar opmerkelijke verjaardag. 'Het was daar echt chaos. Er waren geen bussen en mensen hadden ruzie met elkaar. Er werd gehuild en gevochten. Uiteindelijk hebben we de allerlaatste bus van Cusco naar Lima kunnen nemen. Ik heb de hele dag lopen huilen.'

Terwijl ze eindelijk in de bus zaten was de rust niet teruggekeerd. Ze moesten nog een reis van ruim duizend kilometer maken van het binnenland naar de kust. Marike: 'Eigenlijk mocht er die avond geen verkeer meer zijn. Dus we waren zo bang. Wat zou er gebeuren? Mogen we wel naar Lima? Of zitten we straks in de bergen vast?'

Terwijl ze in gedachten verzonken waren over hoe nu verder, bleef de bus bij het busstation staan. 'Je bent zo blij als 'ie dan eindelijk gaat! Bleek dat onze buschauffeur nog allemaal mensen had meegesmokkeld in het bagageruim die opeens tevoorschijn sprongen.'

Het is het einde van de zomer in Zuid-Amerika en in een bus zonder airco is het dan zweten. Maar de oude touringcar was de enige reddingsboei voor het tweetal naar Lima. Vanuit de hoofdstad is het immers veel makkelijker om zaken met de ambassade en overheid te regelen dan in het binnenland.

'De reis was een drama', zegt Marike. 'De hele bus stonk naar pis. Iedereen was boos:. mensen sloegen op het raam, ze schreeuwden. Toen heeft de politie ons uiteindelijk ook nog stilgezet en alle mensen uit het bagageruim gehaald. Ze zeiden dat we terug moesten naar Cusco. Ik werd gewoon misselijk van het idee dat we daar vast zouden zitten. De mensen in het ruim moesten van de politie in het gangpad gaan zitten. Na een uur in onzekerheid zijn we toch doorgereden naar Lima. Het was verschrikkelijk.'

'Ik heb daar een vreselijke nacht gehad', vervolgt Marike haar verhaal. 'Met te veel mensen in een bus. We zijn overdag wel negen keer gecontroleerd door de politie en elke keer denk je: we mogen niet verder. Na 26 uur in de bus kwamen we uiteindelijk in Lima aan. Daar zijn we afgezet in een gevaarlijke buurt. Maar het was een spookstad, ook daar was alles dicht. We hebben een taxi weten te vinden die ons naar het hostel heeft gebracht.'

In dat hostel overnachten Marike en Frank nu al een week. 'We zitten hier 23 uur en driekwartier per dag binnen', zegt Frank. 'Dat ene kwartiertje mogen we boodschappen doen. Maar dat moet snel gebeuren. Na het ontbijt pakken we ons paspoort, doen we een mondkapje om en gaan we snel boodschappen doen.'

De verveling is toegeslagen bij het stel. 'We mogen niet even naar het strand, 150 meter verderop. Niet even een wandeling maken, rennen of buiten sporten. Het is vermoeiend, je wordt lusteloos en er is de onzekerheid of en wanneer we terug kunnen. De quarantaine duurt hier zeker tot 31 maart en waarschijnlijk wel langer.'

Toch hebben ze een ritme te pakken tussen de vier muren van het hostel. Hoewel de dag er heel miniem uitziet, komen ze hem door. 'We staan vroeg op', zegt Frank. 'Gaan ontbijten, doen boodschappen, gaan met andere hostelgasten een uurtje sporten en daarna uitgebreid lunchen om de tijd te doden.' De middag ziet er zelfs nog soberder uit voor de twee Leidenaren. 'Een siësta, wat kleuren in een kleurboek en daarna uitgebreid het avondeten koken', vult Marike aan.

Toch is er wel sociaal contact. Onder andere met de overige hostelbewoners. 'Er zitten hier Duitsers, Fransen, Spanjaarden en Brazilianen', zegt Frank. Met de andere hostelgasten worden wel dingen georganiseerd. Een gezamenlijke barbecue of pubquiz ondanks dat er zelfs in het hostel een samenscholingsverbod heerst. 'Vanochtend hebben we een bedankontbijtje gemaakt voor het hostelpersoneel. Ze kunnen ook niet naar huis en moeten hier blijven. Auto's mogen niet rijden en het openbaar vervoer staat ook stil.'

Stiekem naar buiten gaan zit er echter niet in. Daar zorgt de Peruaanse overheid wel voor. 'Na 20.00 uur is er een avondklok', zegt Frank. 'Mensen die hun hond uitlaten of vuilnis buitenzetten worden opgepakt. Het leger patrouilleert door de straten, de politie is aanwezig. Er cirkelen helikopters boven de stad. In hotels in Cusco is het leger meerdere keren binnengevallen omdat mensen in de lobby's zaten te drinken. In ons hostel wordt soms ook door het leger gecontroleerd of iedereen op zijn kamer blijft.'

'Vooral onze moeders maken zich enorme zorgen', zeggen Frank en Marike. 'Daarnaast hebben we een appgroep met driehonderd Nederlanders die in Peru gestrand zijn, er is een appgroep met Nederlanders in Lima en zelfs met mensen die dezelfde vliegtuigmaatschappij hadden voor een vlucht terug. Maar alle commerciële vluchten zijn verboden door de regering hier. Het is wachten op de repatriëringsvlucht. In totaal zitten er 661 Nederlanders vast in Peru.'

Waar andere landen langzaam maar zeker hun burgers terughalen, zitten de Nederlanders in Peru nog steeds gevangen in verschillende logementen, hotels of andere slaapgelegenheden. 'Engelsen, Israëliërs of Duitsers kunnen al naar huis. Wij hebben nu via een speciale site aangegeven dat we 900 euro willen betalen voor een repatriëringsvlucht. We zouden graag terug naar Nederland willen. Een einde aan de onzekerheid.'

Ondanks alle kommer en kwel snappen Frank en Marike de regering van het Zuid-Amerikaanse land wel. 'Ze hebben hier niet de middelen zoals wij in Europa. Een grote uitbraak van het virus is hier desastreus. Dat kunnen ze hier niet aan. Maar voor onszelf: als we toch binnen moeten blijven, dan liever in Nederland. Dan kun je soms nog een wandeling maken.'