'Toen scholen dichtgingen, werd ook de stekker uit het verenigingsleven getrokken'

'Het is heel dankbaar om te doen. Ik heb zelf hiervoor nog een tijdje in een sportschool gewerkt en dan merk je toch dat het daar allemaal iets commerciëler is. Er moet toch geld worden verdiend. Bij het vrijwilligerswerk dat ik nu doe, hoeft dat niet en dus is er geen druk. Hierdoor kan ik mij volledig richten op de sport en meegaan in het enthousiasme van mijn pupillen. Ik vind het geweldig om te zien als ze het maximale uit zichzelf weten te halen. Ook geef ik kracht- en conditietraining. Dit is ook een groot succes. Iedereen kan er aan meedoen, van jong tot oud. Ook mensen die om wat voor reden niet meer kunnen korfballen, kunnen hierdoor toch fit blijven'

'Toen de scholen dichtgingen, werd ook meteen de stekker uit het verenigingsleven getrokken. Een aantal spelers van de selectie heeft nog een korte tijd zelfstandig doorgetraind, maar toen de gemeente - na de oproep van het kabinet om thuis te blijven - besloot om het veld te sluiten, was het snel afgelopen. Zeer logisch ook. ALO heeft de leden gevraagd de contributie te blijven betalen. Uiteraard wordt er een uitzondering gemaakt voor mensen die hun baan verliezen door de coronacrisis en het niet meer kunnen betalen. Maar vooralsnog is de situatie nog niet problematisch. We missen wel de barinkomsten, maar zolang een groot deel van de leden de contributie kan blijven betalen, redden we het waarschijnlijk wel.'

'De voldoening uit de training en de positieve energie die ik daarvan krijg, is iets dat ik erg mis. Ik drink met veel ouders en vrijwilligers vaak een bakkie koffie. We praten dan over van alles en nog wat. Het gaat niet alleen over korfbal, maar ook over persoonlijke dingen. Dit menselijke contact mis ik ook. Anderhalve meter afstand houden met korfbal is heel lastig. Dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. Maar misschien dat de high-five, die ik voorheen van mijn pupillen kreeg na een training, nu een elleboog wordt.'

'Samen sporten, samen bij elkaar zijn; dat geeft mij veel voldoening. Jaren geleden ben ik begonnen als speelster bij het dameselftal van S.V. Loosduinen, maar ik ben in tussentijd veel meer gaan doen bij de club. Ik zit nu in het bestuur, sta achter de bar en kom regelmatig kijken tijdens de trainingsavonden. Ik vind contact met mensen heerlijk. Ik vind het geweldig om te zien hoe kinderen met hun ouders aan de hand het veld oplopen en gespannen om zich heen kijken naar wat er gebeurt.'

'Deze crisis is natuurlijk een financiële klap voor de club. We hebben geen idee hoe lang het allemaal gaat duren, daarom houden we de uitgaven in de gaten. We zijn een gezonde club en zoals het er nu naar uitziet, houden we het voorlopig ook nog wel even vol.'

'Ik mis vooral de trainingsavonden en het contact dat ik had met de kinderen op de club. Ik ging altijd wel eventjes langs. Nu zit ik thuis en denk ik: wat nu? Ik ken bijna al de namen van de jeugdspelers uit mijn hoofd. We zijn een vrij kleine club en dat maakt het heel erg gezellig. Iedereen kent elkaar. Er lopen bij de club ook veel vrienden van mij rond en die zie ik nu niet. We zijn al wel aan het nadenken hoe we dat gaan doen als iedereen de komende tijd anderhalve meter afstand moet houden van elkaar. Wedstrijden spelen wordt dan lastig, maar misschien kunnen we een soort parcours doen zodat er in ieder geval weer gevoetbald kan worden. Want dat is nu waar iedereen ontzettend naar uitkijkt.'

'We krijgen er zoveel energie van. Het geeft veel voldoening om jonge kinderen wat te kunnen leren. In alle opzichten kunnen ze groeien en het team voel als een soort familie. Je kent elkaar allemaal heel goed. We steken er veel tijd in, maar dat krijgen we ook terug. Onlangs verkoos een aantal speelsters uit het team ons als 'Helden van het Jaar' voor een schoolopdracht. Dat vinden we geweldig. Goed worden in hockey is voor ons niet altijd doorslaggevend. We willen vooral wat kunnen bijdragen aan hun algemene ontwikkeling. Je kunt pas echt een tophockeyer worden als je je persoonlijke eigenschappen ook al op jonge leeftijd ontwikkelt.'

'Veel leden zitten nu thuis en kunnen niet sporten. Dat is heel jammer en vervelend. Qua financiële gevolgen weten we niet wat de coronacrisis voor effect heeft. Wel hebben we filmpjes opgenomen. Een andere trainer had het idee om iedereen fit te houden. Toen hebben we twee dagen lang filmpjes opgenomen met allerlei oefeningen. Van tennishockey tot yoga. Eigenlijk alles wat je thuis kunt doen. We krijgen zelfs reacties van andere hockeyclubs en ouders spreken ons ook weleens aan in de supermarkt. Zo van: hé, jullie zijn die twee hockeytrainers van Alecto! Dat is wel erg leuk.'

'Een glimlach op het gezicht van de kinderen, daar doen we het voor. We hebben ons doel bereikt als kinderen goed leren hockeyen en als ze doorgroeien in hun persoonlijke ontwikkeling. Dat vinden we het mooiste wat er is. We missen beiden de gezelligheid van de club. Alecto is een familieclub. Je maakt altijd wel een praatje met mensen. Nu dat niet meer kan, waardeer je het sociale contact des te meer. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt. Zo reden we voorheen altijd met verschillende mensen in auto’s naar wedstrijden. Nu mag je alleen nog maar in een auto zitten met familieleden. Veel dingen zijn nu niet meer vanzelfsprekend. Hockey is een contactsport. Het wordt een heel ander soort spelletje als iedereen anderhalve meter afstand moet houden van elkaar. Maar misschien biedt dit ook wel mogelijkheden, wie zal het zeggen.'

'Ik geef iedere zaterdagochtend training aan de jongste jeugd. Zelf train ik vier tot vijf keer per week. Af en toe is er een wedstrijd op de zaterdag en dan help ik uiteraard ook mee. Ik doe al heel lang aan atletiek en ik word altijd goed ondersteund door mijn trainer. Hij gaat mee met elke wedstrijd. Doordat ik zoveel krijg van de club, wilde ik graag iets terug doen.'

'Alles is abrupt stopgezet. We zouden op trainingskamp gaan, maar dat is logischerwijs afgeblazen. Het is natuurlijk voor iedereen onzeker. Je weet niet hoe het gaat lopen. Dit kan best nog wel even duren. In ieder geval gaan de wedstrijden niet door. Sterker nog; de competitie was nog niet eens begonnen. Ik denk daarom dat de situatie voor de coronacrisis wordt aangehouden. Vorig seizoen zijn we met de damessenioren gepromoveerd naar de tweede divisie, dat blijft nu waarschijnlijk zo. Voor zover ik weet, blijft iedereen zijn of haar contributie betalen. Atletiek is op zich niet een heel dure sport. Ik ga er vanuit het meevalt.'

'Er zijn nog heel veel dingen onduidelijk. Als we straks weer mogen trainen op de baan, dan kan het zijn dat we nog steeds anderhalve meter afstand moeten houden. Atletiek, zeker voor jonge kinderen, wordt dan lastig. Met die kleintjes doe je vaak alleen spelletjes. Senioren kunnen wel bepaalde oefeningen met afstand doen, maar dat is natuurlijk ook niet ideaal. Je weet gewoon niet hoe het allemaal gaat lopen. Het enige wat ik wél weet,is dat ik - zodra het weer kan - ga polsstokhoogspringen. Dat mis ik enorm.'