Van de hoofdredactie: Surfdrama Scheveningen maakt veel los

Wanneer je eigen kinderen hebben gespeeld in de zee die onlangs het leven nam van vijf vitale, jonge mensen komt dat extra hard binnen. De zee geeft en de zee neemt, dat weten ze in Scheveningen maar al te goed, en de herkenning met wat zich daar heeft voorgedaan is enorm.

Het verklaart mede waarom de gebeurtenissen van die 11de mei zoveel impact hebben gehad. Ondanks een zoekactie bij het Noordelijk Havenhoofd in Scheveningen vielen vijf doden te betreuren. Naar een van hen wordt nog gezocht. Ook voor verslaggevers van deze omroep was het bijzonder. Ook zij kennen de omstandigheden als geen ander, soms ook omdat zijzelf surfer zijn.

Omroep West heeft de ontwikkelingen in Scheveningen op alle kanalen uitvoerig gevolgd. Twee nieuwsmomenten springen eruit. Het verhaal waarin wij beschreven wie deze jongemannen waren werd massaal gelezen en gedeeld, alles bij elkaar namen ruim 3,5 miljoen mensen er kennis van. Ook waren we erbij toen van twee van hen afscheid werd genomen.

Zeker bij deze verhalen kwamen voor ons de menselijke-ik en de werk-ik bij elkaar. Je merkte aan alles dat de reikwijdte van het surfdrama groot was, niet alleen om er vanuit je professie over te moeten berichten, maar ook omdat het persoonlijk leed van alle betrokkenen op de redactie enorm binnenkwam.

Ik hecht eraan te vertellen dat we altijd, maar zeker nu, op de redactie dan met elkaar praten en debatteren over het maken van de juiste keuzes. Juist omdat het leed in de samenleving groot is. Dat pakt niet voor alle lezers, luisteraars en kijkers goed uit, zo hebben we ervaren. Terwijl aan de ene kant duizenden mensen bijvoorbeeld ons verhaal deelden over 'wie de jongens waren die zo hielden van de zee' en van warm commentaar voorzagen, waren er ook mensen die ons betichtten van 'platte journalistiek, er zitten families, vrienden en geliefden achter deze jongens'.

Eenieder heeft recht op z'n mening, vanzelfsprekend. Daarom is het goed dat ik hier vertel dat juist in situaties als deze onze redactie contact zoekt met contactpersonen rond de betrokken familieleden zelf. Dat heeft geleid tot wat we hebben gedaan. Onder meer een verhaal, vanuit ons hart geschreven, over wie - zo gepassioneerd voor de zee juist door die zee - waren omgekomen. Meelevend, begaan.

Het afscheid hebben we eveneens laten zien, ook juist omdat er zoveel betrokkenheid vanuit de samenleving werd getoond. We hebben met onze verslaggeving, zo blijkt uit reacties, heel veel mensen troost geboden. Maar we hebben ook vernomen dat niet iedereen zich kon vinden in de wijze waarop we van het afscheid verslag deden en onder anderen nabestaanden lieten zien. 'Te close in beeld gebracht, gun ze hun privacy', was onder meer de kritiek. Laat gezegd zijn dat we met betrokkenen afspraken hebben gemaakt over wat we wel en niet zouden filmen. En we hebben dat als collega's vooraf besproken.

Afstand houden was het parool, niet van te dichtbij, op de rug, niet inzoomen. Dat is grotendeels gerealiseerd, maar wanneer je de beelden nu terugkijkt mag je concluderen dat dit niet op elk moment is gerealiseerd. Dat is spijtig, je krijgt er pijn in je buik van - te meer daar alle gebeurtenissen onze redactie bepaald niet onberoerd hebben gelaten. En dat juist dan zorgvuldigheid hier bij Omroep West voorop dient te staan. Dat hadden we soms anders moeten doen, ook al is er vanuit de direct betrokkenen geen onvertogen woord over gevallen.

We leven mee met nabestaanden van de surfers, vrienden en eenieder die is geraakt. Bij Omroep West blijven we de gebeurtenissen volgen. Ook om bijvoorbeeld te zien of we meer te weten gaan komen over wat dit surfdrama heeft veroorzaakt. Wanneer we beter kunnen gaan begrijpen wat er is gebeurd, helpt dat allicht toekomstige slachtoffers voorkomen.