Sanne zet na 81 dagen zeilen weer voet aan wal: 'Een emotioneel moment'

Van Ushuaia in Argentinië naar Scheveningen, de crew van het schip had eigenlijk geen keuze. Vanwege het coronavirus kon de bemanning niet meer met het vliegtuig naar huis. Daarom vertrok de EUROPA op 27 maart voor haar langste onafgebroken reis ooit.

Na 81 dagen kwam daar vandaag een einde aan en zetten de negentien bemanningsleden, acht mannen en elf vrouwen, eindelijk weer voet aan wal. Op de kade stonden kratten vol verse groente en fruit en knuffelschermen om familieleden in de armen te sluiten. De aankomst van het schip was te volgen via een livestream.

Na al die weken was het een emotioneel moment, vertelt scheepsarts Sanne Muller. 'Het was heel raar. We kwamen aanvaren en dan zie je met de verrekijker in de verte al mensen staan. Je ziet spandoeken en er waren heel veel bootjes op het water. Echt een soort 'sail-in'. Dat was heel erg gaaf', zegt Sanne.

'Het geeft wel weer hoe er wordt meegeleefd op de wal. Je hoort dat wel, en je krijgt mailtjes, maar als je dat ziet... Dan denk je wel: jeetje', vervolgt de scheepsarts. 'We zijn op het schip zo bezig met de dagelijkse dingen. We zijn gewoon die boot aan het varen. Dit was dus fantastisch, heel erg bijzonder.'

Eigenlijk zou het schip zo'n zeventig dagen onderweg zijn. 'Toen werd onze aankomstdag al verschoven naar 24 juni. Het is een cadeautje dat het toch vandaag is geworden', vertelt Sanne. 'Ik heb namelijk een toets op 26 juni voor mijn opleiding tot anesthesioloog. Ik heb daar elke dag wel een tot twee uur voor gestudeerd toen we onderweg waren.'

Het deed iedereen op het schip goed toen duidelijk werd dat ze echt op 16 juni om 12.00 uur zouden aankomen. 'In de laatste weken voelde je ook de energie omhoog gaan. Iedereen was hyper, omdat je weet dat je er bijna bent! We hadden toen eindelijk die einddatum en niet meer die onzekerheid.'

Hoewel de reis goed is verlopen, was het zeker niet makkelijk. De crew werkte zo'n 84 uur per week. De dekwachten draaiden zes uur op, zes uur af, zeven dagen in de week en voor de kok en machinist was dat twaalf uur op, twaalf uur af. 'In het begin hebben we een storm gehad, ik vond dat niet zo heel leuk. Plat gezegd heb ik de vissen gevoerd', lacht Sanne. 'Dan moet je kijken wie er niet te ziek is om dingen te doen.'

Ondanks alles was de sfeer aan boord goed. 'Soms zijn er wat wrijvingen en heb je een momentje nodig om bij elkaar te gaan zitten en dingen te bespreken. Natuurlijk heb je ups en downs. Maar je moet het met elkaar doen en de sfeer was goed.'

Sanne geeft aan dat ze nog een beetje moet landen nu ze terug is. Ze deed vorig jaar ook al een lange reis, van Kaapstad naar Nederland, maar was toen niet zo lang onderweg als nu. 'Het was intens. Het ging goed, maar het was ook intens moeilijk soms. Hoe dieper het dal, hoe hoger de piek', zegt ze.

En het eerste wat ze gaat doen nu ze terug is? 'Na alle interviews een biertje drinken met de crew!'