Stelen en slaan vanwege een schreeuw om aandacht: 'Zat niet goed in mijn vel'

Verslaggevers politie en justitie | Tekening: Theresa Hartgers
Verslaggevers politie en justitie | Tekening: Theresa Hartgers
RIJSWIJK - Bijna zestig, verzorgd gekleed en het rossige haar opgestoken, loopt Gerrie de zittingszaal binnen. Diefstal met geweld op 30 mei 2020 bij de Wibra in Rijswijk, daar verdenkt de officier van justitie haar van. Gerrie: 'Ik denk dat het een schreeuw om aandacht is geweest. Ik zat helemaal niet goed in mijn vel.'
Die bewuste dag stopt Gerrie maar liefst dertien artikelen in haar tas. Van deodorant en zonnebrand tot herenbroeken, ze propt het er allemaal in. Hoewel, die broeken krijgt ze er klaarblijkelijk niet meer bij, want als ze de winkel uitloopt, heeft ze die nog in haar hand. 'U moet die broeken betalen', roept winkelmedewerker Elly. Gerrie draait zich om, gooit de broeken in de richting van Elly en loopt door.
Maar dat laat Elly mooi niet gebeuren. Ze grijpt de tas van Gerrie vast. Wat er dan gebeurt? Daar verschillen de meningen over. Elly zegt dat ze valt, omdat Gerrie haar duwt en slaat tegen haar sleutelbeen. Gerrie zegt dat ze inderdaad alle twee zijn gevallen, maar dat dat kwam omdat Elly haar tas greep. 'Uit schaamte voor wat er allemaal nog meer in die tas zat, wilde ik niet loslaten. Toen zijn we gevallen.'

Twee maanden gevangenisstraf

'Staan blijven!' Dat hoorde een voorbijgangster die op dat moment samen met haar man en kind door de winkelstraat in Rijswijk liep. 'De mevrouw, dus de dief, zei dat ze niet mee wilde gaan. Ik zag dat ze die mevrouw van de winkel een duw gaf. Daar zat echt wel wat kracht in.'
En daarmee vindt de officier van justitie de diefstal met geweld bewezen. 'U werd betrapt en toen gebruikte u geweld om weg te komen.' Waar volgens de richtlijnen van het Openbaar Ministerie een gevangenisstraf van twee maanden op staat. Althans, voor iemand zoals Gerrie met een blanco strafblad. De officier: 'Ja, schrik niet mevrouw. Dit is een ernstig feit.'

Excuses aangeboden

Ze geeft aan dat winkeliers ongelofelijk veel last hebben van winkeldiefstallen. En dan ook nog eens met geweld. 'Moet je je eens voorstellen, doe je gewoon je werk, krijg je hier mee te maken.' Volgens de officier heeft Elly nog veel last gehad van haar sleutelbeen. Haar eis is wel lager dan de richtlijn: tachtig uur werkstraf waarvan veertig uur voorwaardelijk.
'Ik heb ontzettend veel spijt.' Sterker nog, Gerrie vertelt dat haar man namens haar excuses is gaan doen bij Elly. 'Ik wist niet of het verstandig was dat ik dat zelf zou doen. Daarom heeft mijn man dat gedaan.' Na de lezing van haar man heeft Elly de excuses aanvaard. 'Het is vervelend, zowel voor haar als voor mij', zegt Gerrie enigszins terneergeslagen.

Een letterlijke eenmalige uitglijer

'Ja, want hoe kwam u nu tot deze diefstal?', vraagt de rechter. 'Ik denk dat het een schreeuw om aandacht is geweest. Ik zat helemaal niet goed in mijn vel. Ik heb de laatste tijd te maken gehad met overlijdensgevallen. Ik ben ook zelf in het ziekenhuis beland.' De rechter: 'U kon het dus gewoon betalen?' 'Ja, achteraf wilde ik ook eigenlijk wel betalen, maar toen was het al te laat.'
'U, hoort het. Mijn cliënt is een atypisch geval', aldus de advocaat van Gerrie. Hij wijst hierbij om het feit dat ze geen strafblad heeft, ze zichzelf al heeft aangemeld bij een psycholoog en dat haar man namens haar excuses heeft aangeboden. 'Zo’n werkstraf is daarom helemaal niet nodig. Schoffelen tussen mensen die veel vaker een misdrijf plegen. Nee hoor, Gerrie is er zelf al doodziek van. Die gaat u hier niet meer terugzien. Het was een letterlijke eenmalige uitglijer.'

'U deed het niet om er beter van te worden'

'Ik zal u eerlijk zeggen, toen ik het dossier las, vond ik honderd uur werken een passende straf.' De rechter begint aan haar uitspraak. 'Toch ga ik dat niet opleggen. Het gaat hier namelijk om een ander soort diefstal. U deed het niet om er beter van te worden, omdat u geen geld had of er geen geld aan uit wilde geven.' Daarom gaat ze mee met de officier van justitie. Tachtig uur werken waarvan veertig uur voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. De rechter: 'Dat is mijn uitspraak.'
In het kader van de privacy zijn de namen gefingeerd.
Dit is een artikel in de reeks: 'Bij de politierechter.' Meer verhalen lezen?