Westlandse zestigplus-stellen wonen met elkaar samen: 'We zorgen nu ook al voor elkaar'

'Henk snurkt wel', lacht ze, als ze haar romantische slaapkamer op de eerste etage van de woonboerderij laat zien. 'Ik hoop maar dat Arie en Cobi het niet horen. Gelukkig zit er nog een gezamenlijke logeerkamer tussen onze woningen in, dat geeft een beetje een natuurlijke demping, haha!'

Twee maanden wonen Anneke en Henk nu met hun beste vrienden Arie, Cobi, Willem en Kees in één huis. 'We doen waar anderen mensen slechts over fantaseren: met elkaar oud worden. We wilden nog één keer een totaal andere wending aan ons leven geven.'

En dat is gelukt, terwijl de boerderij er in februari nog uitzag als een bouwval. 'We hebben maandenlang keihard gewerkt met elkaar en met behulp van een heel team van aannemers en bouwjongens om hier echt ónze plek van te maken.' Inmiddels is de ruim 450 vierkante meter grote ouderwetse boerderij omgetoverd tot een hypermodern huis, volledig van het gas af én gevuld met drie woonvertrekken.

'Boven en beneden zitten tussen onze woonvertrekken deuren zonder sloten', vertelt Henk, terwijl hij het laat zien. 'Zo kunnen we makkelijk bij elkaar langsgaan, als we daar behoefte aan hebben.' En dat laatste gebeurt regelmatig. 'We hebben daar geen regels voor of afspraken over gemaakt', geeft Cobi aan als we in haar woning beland zijn. 'Alles gaat heel organisch, als het zo uitkomt eten we met elkaar. Maar als één van ons visite heeft, dan blijven de deuren gesloten.'

De drie stellen hebben wél afgesproken dat ze in de toekomst voor elkaar gaan zorgen, als het zover komt. 'En dat doen we nu eigenlijk ook al', vertelt Anneke. 'Laatst had ik geen brood meer en dan zegt Arie: joh pak wat bij mij. Of Cobi ziet dat er een gat in mijn rok zit. Dan legt ze dat meteen voor me onder de naaimachine. Het zijn kleine dingen, maar daardoor merk je dat we aan elkaar denken. Dat is ook een vorm van zorgen.'

De stellen hopen dat ze een voorbeeld voor andere zestigplussers kunnen zijn. 'Wat wij doen, zie je nog heel weinig', vertelt Willem. 'Terwijl het eigenlijk dé ideale oplossing is voor twee problemen die we in Nederland hebben. Namelijk één: te weinig huizen. En twee: een tekort aan zorg. Die zorg gaan we dus grotendeels zelf oplossen en doordat wij hier met elkaar zijn gaan wonen, zijn drie huizen waar wij in woonden vrijgekomen voor jonge gezinnen.'

Tot nu toe bevalt het de stellen uitstekend. 'Het is een droom die uitkomt', glundert Cobi. 'We wonen eigenlijk in een soort paradijs.' Alleen was het even zoeken hoe ze met de corona-maatregelen om moesten gaan. 'Want vormen wij nou wel of niet één huishouden?', legt Anneke de worsteling uit. 'In het begin hielden we nog heel krampachtig de anderhalve meter afstand aan, maar daar zijn we mee gestopt. We proberen afstand te houden waar mogelijk en zoenen niet. Dat is nu de afspraak.'

De stellen zitten inmiddels met z'n allen aan de wijn in het woonvertrek van Cobi en Arie. Cobi staat al achter het fornuis van haar megagrote kookeiland. 'Eten jullie mee', vraagt Arie. 'Nou lekker', reageren hun vrienden. 'Zo gaat dat dus', lacht Anneke, terwijl ze meehelpt met het dekken van de tafel. 'Als ik me alleen voel omdat Henk aan het werk is, is er altijd wel iemand thuis voor een hapje of een kletspraatje.'

Of de stellen elkaar nou nooit zat zijn? 'Nee eigenlijk niet', zegt Cobi. 'En ruzie hebben we al helemaal nooit. We zijn allemaal zestigplus, waarom zou je dan nog ruzie gaan maken of problemen gaan zoeken? We hebben vooral afgesproken dat we met elkaar heel erg gaan genieten.'