'Holland Sport is de geur van zware shag, gras, zweet en Heineken-pils'

'Bij de eerste wedstrijd die ik van Holland Sport zag, heb ik Abe Lenstra zien voetballen.' Het kost de in Den Haag geboren journalist en presentator Cees Grimbergen (1951) weinig moeite om zijn vuurdoop op Houtrust voor de geest te halen. 'Eind jaren vijftig was dat. Ik ging met de vader van mijn vriendje Wim. Die man ging elke wedstrijd. Lenstra speelde toen als oude man bij SC Enschede. Die club speelde in die jaren nog om het landskampioenschap.'

Holland Sport bivakkeerde eind jaren vijftig, begin jaren zestig vooral in de eerste divisie. Toch had de club vaak een vol huis. Dat merkte ook de jonge Cees. 'Ik zat op de jongensrang. Dat was op de korte zijde achter een van de doelen. Daar stond dan een laag rekje, maar wij klommen over dat rekje heen en zaten op het veld. Zo heb ik als kleine jongen meerdere wedstrijden gevolgd. Dat was een leuke manier om profvoetbal mee te maken. Je rook het gras, de zware shag, Heineken-pils en het zweet van de spelers. Je voelde de opwinding op de tribunes en hoorde de aanwijzingen die werden geschreeuwd.'

De plek waar tweewekelijks magie plaatsvond, kan de presentator nog zo voor zich houden. 'Ik was ook een beetje aanhanger van ADO', zegt Grimbergen eerlijk. 'Maar Holland Sport was mooier. Je had op Houtrust een enorme houten tribune en van die rare pisbakken aan de korte zijde. Het sportpark lag ook op een bijzondere plek; niet te ver van de zee en het strand. Het was een plek met historie. Er zijn grote wedstrijden op Houtrust gespeeld, zoals de beroemde 1-2 overwinning voor de Eerste Wereldoorlog van Nederland op Engeland. En dan het publiek: half Haags, half Schevenings. Die plek aan de Sportlaan was bijzonder. Het had iets schilderachtigs.'

Het theater van het sentiment is geopend bij Grimbergen. Het veld doet de journalist denken aan Wembley. 'Die grasmat was subliem, een biljartlaken. Ik dacht toen wel eens: als ik elke week op zo'n veld mocht spelen, dan was ik een topvoetballer geworden. Elke pass was op zo'n veld dan subtiel, elke balbehandeling vlekkeloos. Maar dat was een vergeefse gedachte.'

De spelers die wel genoeg talent hadden om op het 'Engelse veld' te spelen, worden zo opgedreund. 'Theo Valkenhof woonde bij ons in de straat. Dan ging hij op zijn brommertje vanuit de Weimarstraat naar Houtrust. Daarnaast had je natuurlijk ook doelpuntenmaker Sjaak Roggeveen, Joop van Maurik, die kwam van Velox, Jan Teske, een beer van een kerel en voorin stond Paul Roodnat. Die was technisch zeer begaafd. Maar dat kwam in zo'n werkerselftal niet naar boven. Holland Sport had op een gegeven moment de bijnaam: een elftal met elf stoorzenders. Negatief voetballen zagen ze als grotere kwaliteit dan kwaliteitsvoetbal.'

In de jaren zestig werd Grimbergen pas echt supporter van de Scheveningse club. In 1968 maakte hij de promotie van de eerste naar de eredivisie mee. 'Op een gegeven moment speelden we ons een aantal jaar achter elkaar save in de eredivisie', weet hij nog. 'Dat was bewonderenswaardig en maakte trots. ADO was op dat moment de derde club van Nederland en in die stad was een tweede betaald voetbalclub die het aanzien waard was. Inmiddels relativeer ik het voetbal. Maar twee eredivisieclubs in de derde stad van Nederland. Dat was toen voor mij wel wat.'

Als Grimbergen zijn geliefde stad verlaat om te gaan studeren, gaat de aandacht steeds meer naar andere zaken. Toch deed het opgaan van Holland Sport in ADO hem wel wat. 'Pijnlijk om te weten dat het voorbij was. Maar de herinnering leeft voort. Er zijn zoveel verhalen over Holland Sport verschenen. Zelf heb ik in 1996 met mijn broer Bart een documentaire over Holland Sport gemaakt. En nog steeds word ik nog wel eens gebeld of wordt er gevraagd: denk je nog wel eens aan Holland Sport. De club leeft nog steeds.'