Elfstedentochtwinnaressen overspoeld met reacties : 'Alsof ik hem weer gewonnen heb, na 35 jaar'

TER AAR - De winnaressen van de Elfstedentochten in 1985 en 1986, Lenie van der Hoorn uit Ter Aar en Tineke Dijkshoorn uit Schipluiden, zijn overspoeld met warme reacties op hun verlate huldiging. In de studio van talkshow M werden ze maandag totaal onverwacht alsnog gehuldigd voor de tocht der tochten. 'We waren super verrast', vertelt Dijkshoorn. 'Ongelofelijk dat ze dat op deze manier hebben gedaan.' Lenie van der Hoorn vond de huldiging 'buitengewoon bijzonder'.
Dijkshoorn: 'We hebben er dertien uur over gedaan. We gingen in het donker weg en kwamen in het donker terug. Vreselijk!', roept ze uit. 'Ik moest me inhouden voor mijn zoon die achter me reed. Ik zei tegen hem: ik zorg dat je aan de finish komt. Maar hij wilde na honderd kilometer, toen we tegenwind, kregen in de auto van zijn zus stappen. Ik zei: je hebt het hart in je donder! Je gaat hem uitrijden, want misschien komt 'ie wel nooit meer. En je ziet het, het is 24 jaar geleden!'
In 1985 en 1986 was er nog geen damesklassement, waardoor ze nooit officieel tot winnaar zijn uitgeroepen. Daar kwam maandagavond in het televisieprogramma M verandering in. De twee kregen samen met de winnares van 1997, Klasina Seinstra uit het Friese Luxwoude, een oorkonde en een vaas in de vorm van de Elfstedentochtroute. En hun namen krijgen een plekje op het monument voor elfstedenrijders in Leeuwarden, zeggen ze trots.

Sinaasappels weggegooid

De winnaressen herinneren zich de tocht nog als de dag van gisteren. Tijdens de tocht moesten de vrouwen zelf voor hun verzorging zorgen. Lenie van der Hoorn had de twee ervaren elfstedentochtkenners Joep en Gerben geregeld die haar verzorging zouden doen, maar ze kon de mannen niet vinden. Want iedereen zonder sponsorjack werd van het ijs gehaald, vertelt Lenie aan de eettafel met een kopje thee in haar handen. 'Pas na 110 kilometer dronk ik mijn eerste slokkie drinken.'
Ze had wel nog een verzorger die met een bidon water, drie sinaasappels en een zakje eten op haar stond te wachten, maar die verwachtte haar niet zo snel op de afgesproken plaats, waardoor die sinaasappels bij aankomst nog niet gepeld waren. 'Daar had ik dus ook niks aan', lacht Lenie. 'Ik heb die tas met sinaasappels uiteindelijk weggegooid en ben de laatste kilometers zo hard als ik kon gaan rijden.'

Enthousiasme is onverminderd

Lenie van der Hoorn komt vlak voor het interview met Omroep West uit het ziekenhuis om haar hersenkneuzing te controleren die ze opliep door een ongeluk op de racefiets. 'Ineens kwam er een zwaan uit de sloot overvliegen. Mijn man Jan remde heel hard en viel opzij, maar ik was na een duikeling buiten westen.' Inmiddels kan ze bijna zonder te zwabberen weer lopen en fietsen. Maar enthousiasme voor een toekomstige Elfstedentocht is ondanks haar fysieke toestand onverminderd. 'Als het volgend jaar hard gaat vriezen hoop ik dat ik fit ben.'