Een hennepkwekerij om schulden af te lossen maakt het alleen maar erger voor Deniz

De verdachte is 24 als hij begin 2019 wordt benaderd om een kwekerij in zijn flat te laten installeren. Hij heeft gokschulden en schulden bij het CJIB en de belastingdienst. Wel drie ton, alles bij elkaar. Hij was met de gemeente in gesprek over toelating tot een schuldsaneringstraject, maar dit leek lucratiever.

Tien- tot vijftienduizend euro per keer werd hem in het vooruitzicht gesteld. Door wie kan hij niet zeggen, dat is niet goed voor zijn veiligheid. Ja, natuurlijk, dan gebeurt er iets met hem. Als hij een naam noemt, wordt diegene ook opgepakt en dan komt die later aan zijn deur om verhaal te halen. Waarom ga je met zo iemand in zee, vraagt de officier van justitie zich af, met iemand die je misschien wat aandoet? 'Tsja, makkelijk geld.'

Dat geld komt er nooit, want al voor de eerste oogst wordt Deniz gepakt. Bij de politie zijn meldingen binnen gekomen over zoemgeluiden uit de flat van de jongeman en Stedin merkt dat er stroom weglekt. De illegale aftapkabel is ondeskundig aangelegd. Had hij niet nagedacht over de mogelijke gevolgen daarvan? Brand in het portiek? Dat treft ook de buren. Ja, dat ziet hij nu wel in.

Om nog maar te zwijgen van de andere gevolgen: uit huis gezet door de corporatie, bedreigd door zijn schuldeisers. Daarom is hij ook een jaar in het buitenland geweest, en kon hij niet bij eerdere zittingen over de zaak zijn.

Sinds hij terug is heeft hij zich wel bezig gehouden met de schuld bij Stedin. Ze hebben een betalingsregeling aangeboden en die heeft hij geaccepteerd, al moet hij de eerste termijn nog wel overmaken. Zijn advocaat meldt dat de andere schulden ook nog bestaan. Deniz wil zich toch maar weer aanmelden voor schuldhulpverlening. Ja, daar was hij natuurlijk ook uitgegooid na zijn aanhouding.

De officier van justitie houdt de verdachte verantwoordelijk voor de kwekerij, ook al heeft hij bij het installeren alleen maar een beetje spullen gesjouwd. 'Dat u de stroomkabel niet heeft aangesloten of de plantjes geen water heeft gegeven wil niet zeggen dat u niet medeverantwoordelijk was', betoogt de officier. Ze houdt er wel rekening mee dat het inmiddels bijna twee jaar geleden is dat Deniz werd aangehouden, en daarom eist ze een taakstraf van 180 uur.

De advocaat wil dat zijn cliënt veroordeeld wordt voor medeplichtigheid, dat is juridisch minder zwaar. Dat hij geen naam wil noemen van zijn opdrachtgever maakt niets uit. Want stel: hij noemt Pietje Puk. Dan gaat de politie bij Pietje Puk langs, vraagt of hij de opdrachtgever was, Pietje Puk zegt in 99,9 % van de gevallen nee en dan houdt het ook weer op. Daar moet de rechtbank niet te veel waarde aan hechten. En inderdaad, we zijn bijna twee jaar verder. Tachtig uur werken is meer dan genoeg.

De rechter vindt dat die verstreken tijd inderdaad meeweegt, en dat Deniz sindsdien niks anders meer heeft uitgehaald pleit ook voor hem. Maar hij krijgt wel straf: 120 uur werken. En ja, dan komt hij misschien in de knel met zijn werk, maar de rechtbank is er niet om cadeautjes uit te delen. Dan moet je er misschien vakantiedagen voor opnemen. Maar ja, het is wel een straf hè? De rechter gaat ervan uit dat hij het geld aan Stedin terugbetaalt, en anders kan het bedrijf altijd nog een civiele procedure starten, maar ze verwacht dat Deniz eerlijk zal zijn. 'En dan willen we u hier nooit meer zien.'

Dit is een verhaal in onze serie Bij de politierechter. Meer lezen? Klik hier.