Een jaar later: 'Het komt wel goed, dachten we bij de eerste coronabesmetting'

'Ik reed met een cameraman naar het huis van de besmette studente. Maar eenmaal daar aangekomen, wisten we eigenlijk niet wat we moesten doen. We konden haar niet interviewen, dat vonden we ongepast, maar ook te gevaarlijk. Het voelde eigenlijk heel eng dat die gevaarlijke, toen nog onbekende ziekte zo dichtbij was. Daarnaast wilden we niet bekend maken wie de studente was en waar ze woonde.'

'Daar stonden we dan in een wijk in Delft, te kijken naar een flat waarin iemand lag met een besmettelijke ziekte. Aan de buitenkant zag je niks en ging het leven van alledag gewoon door. Iemand stopte met een busje en vroeg wat we daar op die vroege zondagochtend deden. In de vluchtigheid verzon ik snel dat we een cursus hadden en dat we nu aan het oefenen waren.'

'Later die zondagochtend interviewde ik burgemeester Marja van Bijsterveldt op het stadhuis. We ontmoetten haar in de stille lege hal beneden. De sfeer was ongedwongen, maar ook gespannen door het plotselinge nieuws. In mijn privéleven had ik toentertijd elke dag intensief contact met Spanje en daar waren de coronamaatregelen veel strenger dan hier. Met die informatie in mijn achterhoofd besloot ik de burgemeester en haar persvoorlichters geen hand te geven. Ze schrokken en het werd een wat ongemakkelijk moment. Het voelde heel gek en overdreven om geen handen te schudden. Een jaar later weten we niet beter.'

'Wat me opviel was dat Van Bijsterveldt de coronabesmetting serieus nam. Maar als je nu terugkijkt wat de maatregelen werden, valt op hoe soepel het toen was. Ze zei in het interview met mij: 'Op dit moment kan je gewoon je ding doen in Delft. Ook de evenementen die gepland zijn, gaan gewoon door in overleg met de GGD'. Wel wees ze toen al op je handen wassen en in je elleboog hoesten.'

'Mijn werkdag zat er nog niet op na het gesprek met de burgemeester. Ik ging in Delft de straat op en vroeg die dag aan de mensen hoe het voelde nu er een coronageval was. De meeste geïnterviewden reageerden wat laconiek of ze vonden het een beetje spannend. Maar over het algemeen hadden mensen en studenten wel het gevoel dat het los zou lopen met de corona. 'Het komt wel goed', was de tedens.'

'Nu, een jaar later, ben ik teruggegaan naar het centrum van de stad en heb de vraag gesteld hoe ze het nu ervaren. Een vrouw die aan de wandel was met haar dochter vertelde me dat haar broer lang op de IC heeft gelegen. 'Het was eng en spannend. Nu is hij aan het revalideren.' Een man was trots hoe we ons aanpassen en ons erdoorheen slaan met z'n allen. Studenten vertelden me dat hun leven erg is veranderd; dat ze veel minder sociale contacten hebben en niet meer op de universiteit komen.'

'Uit de gesprekken die ik een jaar na dato in Delft heb gevoerd, blijkt dat het coronavirus door vrijwel iedereen onderschat is. 'Ik heb me vermaakt met de eerste beelden uit China', geeft een man met een mondkapje ruiterlijk toe. 'Dan zag je een sproeiwagen door de stad rijden en het er aan alle kanten uitkwam. Dat we dachten: kijk nu naar die rare Chinezen. Twee maanden later zaten we zelf in de prut'.'

'Twee andere passanten weten nog van de 29ste februari 2020, dat er mensen liepen in hele grote witte pakken. 'Dat was toen wel frontline-nieuws in de stad', zeiden ze. 'Nu is het heel normaal geworden. In dat huis is corona en in dat huis is corona.'

'Een vrouw sluit mijn reportage een jaar later af met de woorden waar iedereen naar toeleeft. 'Dit jaar is heel raar om mee te maken, maar dat geldt voor iedereen. Het wordt tijd dat het klaar is.'