Rachid gooide bakstenen naar zijn vader, maar nu zijn ze weer goed

Rachid gooit de stenen eerst kapot op straat, daarna slingert hij de stukken richting zijn vader en broer, terwijl hij schreeuwt 'ik maak je dood'. Hoewel de broer later zal verklaren dat de afstand best groot was en dat hij zich niet echt bedreigd voelde, neemt justitie de zaak toch heel serieus. 'Want het zegt nogal wat dat een vader aangifte doet tegen zijn zoon. Dat doe je niet zomaar', aldus de officier.

Het gaat al langer niet goed met de verdachte. Sinds de scheiding ziet hij zijn kinderen niet meer. Hij heeft geen eigen woning, geen werk, wel schulden en een drugsprobleem. Hij woont tijdelijk bij zijn ouders, maar dat gaat niet echt lekker. Zijn vader heeft al eens eerder de politie gebeld en toen zat zijn zoon ook een paar dagen vast. Daarnaast heeft hij in een boze bui de auto van zijn vader beschadigd.

'Uw familie maakt zich grote zorgen', zo houdt de politierechter Rachid voor. 'Ze zien u steeds verder afglijden.' Zelf ziet hij dat nu ook. 'Als je van de ene op de andere dag daarin terecht komt', zo verwijst hij naar de scheiding. 'Dan weet je niet hoe je daar mee om moet gaan.' Hij beseft dat er hulp moet komen, heeft daar al meerdere keren om gevraagd en gaat het nu ook krijgen.

'Omdat ik een paar keer hier terecht ben gekomen, krijg ik nu hulp van de reclassering en misschien ook van Humanitas. Het advies van de reclassering is dat Rachid zeker niet terug kan naar zijn ouders, maar in een begeleid wonen-project terecht moet komen. Als de rechter vraagt of hij dat wil zegt hij 'oh, jawel hoor', maar heel enthousiast klinkt het niet.

De verdachte ontkent dat hij stenen heeft gegooid en zijn vader en broer heeft bedreigd. 'Het is allemaal nogal vaag.' Hij weet nog wel dat er iets 'goed fout' moet zijn geweest. Want toen hij bij zinnen kwam, zaten er meerdere mensen op hem om hem in bedwang te houden. Die mensen hebben het stenen gooien gezien en de officier van justitie vindt dat dan ook bewezen. Ze eist een celstraf van zestig dagen, waarvan veertig voorwaardelijk.

De twintig dagen die overblijven heeft Rachid al in voorarrest gezeten. Dat betekent dat hij meteen vrij komt. Maar daar stelt de officier wel een hele reeks voorwaarden aan: meldplicht, afkicken, behandeling, begeleid wonen, schuldhulp en een gebiedsverbod voor de buurt rond het ouderlijk huis. 'Het wordt tijd dat hij wat van zijn leven gaat maken zonder dat zijn familie last van hem heeft', zo vindt de officier.

'Zou u wegblijven bij uw vader?' Wil de rechter weten. Het antwoord is een twijfelend 'ja', en na enig nadenken voegt de man toe: 'maar het is niet nodig. De band met mijn vader is nu weer goed.' Ook zijn advocaat betoogt dat de verdachte niet zonder het contact met zijn vader kan.

De rechter besluit dat een gebiedsverbod geen goed idee is: 'De relatie met uw vader is lastig. Hij helpt u en ik wil niet dat u volgende week weer binnen zit omdat u toch bij hem bent geweest. Maar ik zou er niet weer gaan wonen als ik u was.'

De bedreiging van vader en broer is volgens de rechter wel bewezen, maar de eis van de officier vindt ze te zwaar. Ze veroordeelt Rachid tot veertig dagen cel, waarvan de helft voorwaardelijk, plus alle voorwaarden die de officier van justitie wil, behalve het gebiedsverbod. 'En het is dus de bedoeling dat u begeleid gaat wonen, dus werk mee met de reclassering, anders gaat u alsnog de cel in.'