Studentes opgelicht in zoektocht naar een kamer: 'Ik had geld nodig'

De studente maakt meteen een afspraak. Ze wordt opgehaald door Stanley, een aardige gast in een rood autootje, die haar naar een adres in Leiden brengt. Een mooie kamer, bij de moeder van Stanley in huis, zo vertelt hij. Lize wil er graag in. Ze moet wel snel beslissen. Hij wil een bankafschrift en een loonstrookje zien, en ze moet een maand huur en een borgsom vooruit betalen, totaal 1750 euro.

Het lijkt allemaal goed, maar als Lize het geld heeft overgemaakt en van Stanley wil weten wanneer ze in haar kamer kan trekken, blijft het stil. Stanley reageert niet meer en zijn moeder blijkt niet op het betreffende adres te wonen. Lize is haar geld kwijt, en ze is feitelijk dakloos. Uit pure noodzaak trekt ze maar weer bij haar ouders in.

Lize is niet de enige, blijkt tijdens de rechtszaak tegen Stanley. Hij heeft nog twee andere studentes opgelicht. Deze twee reageerden op een advertentie op Marktplaats, maar werden verder op dezelfde manier om de tuin geleid, en betaalden ook hetzelfde bedrag. Dat geld willen de drie dames nu terug.

Een heel snuggere oplichter is de verdachte niet. Hij was namelijk zelf ingeschreven op het betreffende adres, maar stond op het punt eruit te worden gezet. Zolang hij de sleutel nog had, wist hij snel te cashen, daarna nam hij de benen naar België, maar de politie wist wel wie ze moesten hebben.

De officier van justitie spreekt van 'een naar feit'. 'Deze dames zaten echt in woningnood, en als je dan voor zo'n bedrag een oor aan wordt genaaid, terwijl je weinig inkomen hebt, is dat erg vervelend. Hun vertrouwen is beschaamd.'

Stanley heeft na zijn aanhouding bekend en heeft zich bereid verklaard het geld terug te betalen. Dat is mooi, vindt de officier, maar ze wil toch dat hij ook gestraft wordt. Ze eist een werkstraf van 150 uur en twee weken voorwaardelijke celstraf als stok achter de deur, want de verdachte is bepaald geen onbeschreven blad en het moet maar eens klaar zijn. Ook moet hij het geld terugbetalen.

De advocaat vindt dat de straf veel lager moet uitvallen. Maximaal honderd uur is wel genoeg, juist omdat zijn cliënt zo heeft meegewerkt. 'Je hebt zwijgende, ontkennende en bekennende verdachten', zegt de advocaat. Zijn cliënt zou hij 'bekennend-plus' willen noemen. 'Weer eens wat anders dan al die verdachten die zich op hun zwijgrecht beroepen. Hij is opgelucht dat het aan het licht is gekomen en hij wil met deze zaak een donkere periode in zijn leven afsluiten.'

De raadsman vindt dat 'de spijt van het dossier druipt'. En het gaat nu goed met zijn cliënt. Hij woont met vrouw en kinderen in Antwerpen en heeft daar een goeie baan. Daarom kon hij vandaag ook niet naar de zitting komen, het werk gaat voor. De officier werpt tegen dat het met die spijt wel meevalt. Stanley is naar België gevlucht om onder de radar te blijven en heeft zich niet zelf gemeld, maar gewacht tot de politie hem had opgespoord. 'Laten we het niet mooier maken dan het is', zegt ze.

De rechter weegt mee dat het inderdaad lijkt alsof de verdachte tegenwoordig op het rechte pad blijft, maar drie keer oplichting is toch ook niet niks. Stanley krijgt een taakstraf van 90 uur, waarvan de helft voorwaardelijk, uit te voeren naast zijn werk. Als dat betekent dat het in het weekend moet, dan moet dat maar. En natuurlijk moet hij de drie dames hun geld teruggeven. Tot de laatste cent, met rente.