Loes (76) moet noodgedwongen naar de daklozenopvang: 'Niemand zit op mij te wachten'

Toen Loes tien jaar geleden haar intrek nam in de huurwoning, wist ze dat ze deze eigenlijk niet kon betalen. Maar op dat moment was er geen andere optie mogelijk. Met haar spaargeld en haar AOW bij elkaar haalde ze per maand een kleine 1.400 euro binnen. De huur van haar woning was toentertijd 1.250 euro per maand. Maar omdat ze zuinig leeft, heeft ze de vaste lasten omlaag weten te krijgen tot 1.175 euro. Vooralsnog moet Loes op een houtje bijten. Vorig jaar heeft ze een huurachterstand opgebouwd van 3.500 euro, en daardoor moet ze nu noodgedwongen haar huis verlaten.

In augustus liet Loes haar huisbaas weten dat ze de huur niet langer kon betalen. Na een langdurig proces, waarbij ook een advocatenkantoor betrokken raakte, kreeg Loes het voor elkaar dat ze tot 29 maart in haar woning mocht blijven. Maar na dit weekend moet ze er toch echt aan geloven, en zal ze haar huis moeten verlaten. 'Ik kan nu een weekje bij een vriend van een vriendin in Katwijk blijven', vertelt ze. 'Daarna moet ik naar de opvang.' Kinderen heeft ze niet, en vanwege haar leeftijd zijn er maar weinig mensen die haar langdurig kunnen opvangen. 'Ik ben 76. Niemand zit op mij te wachten.' Het huis van Loes heeft al nieuwe huurders.

Omdat Loes geen betaalbare huurwoning kan vinden, moet ze nu naar Stichting de Binnenvest in Leiden. Daar komt ze op de algemene opvang terecht, en dat baart haar zorgen. 'Ik had gehoopt dat ik een kamer voor mezelf zou krijgen in de opvang, maar dat gaat niet. Vanwege mijn allergiën heb ik een speciaal dieet, en dat is bij de opvang niet mogelijk.' Ook maakt Loes zich zorgen dat ze besmet raakt met het coronavirus, als ze tussen zoveel andere mensen moet slapen. 'Ik ben het hele jaar omwille van mijn gezondheid mijn huis niet uitgeweest, en nu dit.'

Loes staat in contact met Valente, de branchevereniging van de maatschappelijke opvang. Die organisatie heeft namens Loes contact opgenomen met de gemeente Leiden, die op hun beurt weer contact hebben opgenomen met de gemeente Noordwijk over de zaak. Via een tweet laat de gemeente Noordwijk weten in februari contact met Loes te hebben gezocht en geeft aan dat de komende periode te blijven doen. Maandag heeft ze een gesprek met de wethouder en een ambtenaar om te kijken of ze naar een zorghotel kan.

Loes zegt vaker ingeschreven te hebben gestaan bij een woonstichting, om kans te maken op een sociale huurwoning. Dat deed ze samen met een vriendin. Volgens Loes kreeg die vriendin een woning aangeboden via werk, en heeft dat er voor gezorgd dat ze weer uitgeschreven werd. In 2017 hielp een neef haar met de inschrijving, omdat ze zelf geen internet heeft. Maar na drie jaar kreeg Loes via maatschappelijk werk te horen dat ze weer was uitgeschreven. 'Omdat ik de 10 euro inschrijfgeld niet had betaald', legt ze uit.

De neef van Loes woont inmiddels in Nieuw-Zeeland. Volgens haar heeft zij nooit bericht ontvangen over de status van haar inschrijving. Dat komt volgens haar doordat ze geen internetverbinding heeft. 'Alles gaat nu digitaal. Ik heb geen brief ontvangen. Mensen zoals ik kunnen geen kant op.'

Dat het verhaal van Loes mensen raakt, blijkt uit de hulp die ze uit haar omgeving ontvangt. Zo is er op de Facebookpagina 'Je bent een echte Noortukker als...' een crowdfundingsactie gestart om geld op te halen. De man achter de actie, John Gietelink, zegt het schandalig te vinden hoe de gemeente omgaat met Loes. 'Gelukkig zijn er Noordwijkers die gul geven voor mevrouw Alkemade. Natuurlijk is ze niet uit de brand, maar als de gemeente iets zou kunnen betekenen, zou ze al een lichtpuntje kunnen zien', schrijft hij op Facebook. De teller van de actie staat inmiddels op bijna duizend euro.

Ook vanuit de Noordwijkse politiek klinkt steun voor Loes. Raadsleden Kim van Eden (Lijst Salman) en Toon van Tol (PUUR) hebben een rondvraag ingediend voor de commissie Welzijn van 31 maart. Volgens de politici gaat het hier om een 'actieve uiting van steun en duidelijk gerammel met kettingen richting de politiek en gemeente'.

Loes heeft een bewogen leven gehad. Op haar tweeëntwintigste trok ze naar Frankrijk om daar te trouwen. Op haar dertigste scheidde Loes en trok ze terug in bij haar ouders. Ze ging aan het werk in het Academisch Ziekenhuis Leiden (het huidige LUMC), maar moest in de jaren tachtig stoppen omdat ze werd afgekeurd. In de jaren daarna woonde Loes onder meer in India en Israël. In 2000, na zeven jaar in Israël te hebben gewoond, keerde ze terug naar Nederland. Trouw aan haar zwervende roots bewoog ze negen jaar lang van huis tot huis. Dat deed ze door op kinderen, huisdieren of de woning van vrienden en familie te passen.

Nu is Loes 76, en lijkt het erop dat ze voor de laatste keer is verhuisd. Ondanks alle ellende blijft ze een veerkrachtige, energieke vrouw. 'Wat me opviel toen ik terugkwam naar Nederland is hoeveel mensen er in dezelfde situatie zitten als ik. Er zijn duizenden daklozen in Nederland. Ik wil op de één of andere manier een stem zijn voor het leed dat daarachter zit', sluit ze af.