Pleegouders Ashley werden voor haar ogen doodgeschoten bij De Ridderhof: 'Ik voelde me schuldig'

Ashley in de Ridderhof, vlakbij de plek waar ze haar pleegouders verloor.
Ashley in de Ridderhof, vlakbij de plek waar ze haar pleegouders verloor.
ALPHEN AAN DEN RIJN - Het is precies tien jaar geleden dat Ashley zag hoe haar pleegouders werden doodgeschoten in winkelcentrum De Ridderhof. Zij waren slachtoffer van de schietpartij, waarbij zes mensen om het leven kwamen. In de korte documentaire 'Meisje van de Ridderhof', vertelt Ashley voor het eerst over deze aangrijpende gebeurtenis. 'Soms voelde ik mij schuldig en dacht ik dat ik ze had kunnen helpen.'
Ashley is 10 jaar oud op die bewuste dag in april. Met haar pleegouders - bij wie ze woont vanaf dat ze 6 maanden oud is - doet ze boodschappen in De Ridderhof. Ze is net jarig geweest. Thuis hangen nog slingers. Het huis staat ook vol met verhuisdozen, want het gezin wil naar een groter huis in Coevorden. Tenminste, dat was het plan.
Haar ouders maken een praatje met een bekende, als er ineens doffe knallen klinken. 'We dachten aan vuurwerk', zegt ze. Ineens zakken haar ouders in elkaar. Ashley huilt en gilt. De eigenaresse van de wolwinkel naast de plek waar Ashley staat, trekt het meisje naar binnen en troost haar. 'Ik heb daar zeker een uur gewacht. Niet wetende wat er precies aan de hand was. Ik was zo jong en dacht: misschien is dit één of andere oefening. Een toneelspel', zegt ze.

Van plek naar plek

Een agent vertelt Ashley dat haar ouders zijn overleden. Voor ze het weet, wordt ze naar een nieuw pleeggezin gebracht. 'Mijn pleegouders waren voor mij als mijn echte ouders. Ik kwam bij ze wonen toen ik een baby was', vertelt ze. Ze voelde zich bang en onzeker, doordat al haar vastigheid ineens wegviel. Het jaar na de schietpartij, is erg onrustig. Ashley verhuist van plek naar plek.
'Omdat ik een pleegkind ben, konden de familieleden van mijn pleegouders na de ramp niet meteen bij mij komen. Ik belandde in tijdelijke crisisopvang-gezinnen, bij een schoolvriendin en uiteindelijk bij mijn biologische moeder.'

Therapie voor traumatische beelden

Een jaar lang gaat Ashley niet naar school. Ze is angstig en heeft moeite met vertrouwen. 'Gelukkig kreeg ik therapie, die uiteindelijk goed hielp. Vooral EMDR. Daarmee zijn bepaalde, traumatische beelden uit mijn geheugen gewist en kon ik sommige dingen een plekje geven.' Het moeilijkste vond Ashley het schuldgevoel waar ze mee bleef zitten. 'Ik dacht lange tijd: waarom zij en ik niet? Ik had het idee dat ik misschien iets had kunnen doen... Ze weg trekken ofzo.' Inmiddels heeft ze dat gevoel een plek kunnen geven. 'Ik realiseer me nu wel: ik was pas 10 jaar, wat kun je dan doen in zo'n situatie?'
Het gaat nu beter met Ashley. Ze heeft het naar haar zin met haar studie als verkoopspecialist. Haar grootste hobby is zingen. Tijdens de opnames van Omroep West, laat ze haar talent horen. Het nummer 'Someone You Loved', is opgedragen aan haar pleegouders. Zingen heeft haar altijd geholpen bij het verwerken van haar verdriet.

Stage op de rampplek

De Ridderhof is voor Ashley niet alleen een plek van ellende. Na de schietpartij is ze er verschillende keren geweest. 'Ik ging stage lopen bij Ella, de vrouw die mij haar winkel introk om me te beschermen. Recht tegenover de plek waar het gebeurde dus. Het klinkt misschien gek, maar bij haar voelde ik me enorm veilig. Zij is als een soort bonusmoeder voor mij.' Inmiddels doet Ashley een studie in detailhandel en loopt ze stage in een kledingzaak. 'Door Ella heb ik mijn liefde voor dit vak ontdekt.'
Voor Ashley voelde het na 10 jaar als het goede moment om haar verhaal eenmalig te vertellen. 'Er zitten zoveel jongeren in de put, ook door corona. Ik wil met mijn verhaal laten zien: hoe diep het dal ook is, je kunt eruit komen. Het is ook mij gelukt om ondanks het drama een fijn leven te leiden.'
De minidocumentaire Meisje van de Ridderhof (regie Annemieke Ruggenberg) wordt op 11 april om 18 uur uitgezonden bij Omroep West
LEES OOK: