Tien jaar na schietdrama Ridderhof: 'Ik zal de lege blik van die mensen nooit vergeten'

Die bewuste zaterdag fietst hij terug van de kleutergym met zijn oudste zoon, die is dan vijf jaar. Normaal zou hij stoppen bij het winkelcentrum en bij de bakker croissants halen als lunch. Maar er wachten vrienden thuis. Dus fietst hij door. 'Godzijdank, anders had ik er dus tussen gezeten', vertelt hij.

Er hangt dan al een helikopter in de lucht. Als Martijn ziet dat er heel veel politie wordt opgeroepen naar de Ridderhof laat hij het bezoek voor wat het is. 'Ik zei tegen mijn vrienden: sorry jongens, ik moet gaan werken nu. Ik heb me omgedraaid, de fiets weer gepakt, jasje uit de kast getrokken en ben hier naar toegegaan', wijzend op de parkeerplaats achter de Ridderhof.

Het is de plek waar de schutter zijn auto parkeert en zijn eerste slachtoffer maakt. Maar het slachtoffer is niet wat hem bijblijft. Het is het beeld van een achtergelaten boodschappentas, achtergelaten en omgevallen. De boodschappen liggen over straat. 'Op zich geen heftig plaatje, maar het is het allereerste beeld van die dag dat bij mij terugkomt.'

Op dat moment weet de verslaggever nog niet wat er precies aan de hand is: 'Er was paniek'. Martijn belt met de redactie en gaat aan het werk om informatie te verzamelen, mensen te interviewen. Hij volgt de hulpdiensten naar de voorkant van het winkelcentrum.

Daar hebben zij zich verzameld. 'Er heerste een gespannen sfeer. Je merkte dat ook bij de agenten zelf. Ik stond met wat agenten te praten en die zeiden dat collega's uit de hele regio, die niet aan het werk waren, alles hadden laten vallen en hier naartoe zijn gekomen. Het was zo groot, niet normaal.'

Door via het open raam van een politieauto mee te luisteren met het portofoonverkeer wordt langzaam de omvang van het drama duidelijk voor de verslaggever. Pas als het arrestatieteam het winkelcentrum weer uit loopt keert de rust enigszins terug: 'Blijkbaar waren ze er toen achter dat Tristan zichzelf had doodgeschoten'. Daarna ziet Martijn hoe de hulpverlening op gang komt: 'Ik heb hier heel wat brancards naar buiten zien komen.'

Zelf loopt hij iets verder, richting de Bron, een ontmoetingscentrum. Daar staat hij samen met collega-journalisten. Binnen worden de betrokkenen opgevangen: nabestaanden en getuigen. Het is het tweede beeld van die dag dat op zijn netvlies zal blijven staan, vertelt hij nu tien jaar later: 'De mensen die naar buiten kwamen hebben zo veel indruk op mij gemaakt, veel meer dan iemand die een brancard naar beneden werd gerold.'

'Ik zal de blik in de ogen van die mensen echt nooit vergeten. Het was alsof je door ze heen keek, het was totaal leeg gewoon. Er zat', hij zoekt naar woorden. 'Ik kon bijna niet omschrijven wat het was.' Ook andere journalisten moeten die blikken gezien hebben: 'We keken naar die mensen en we zeiden tegen elkaar: die mensen moeten we niks gaan vragen.'

De hele dag doet Martijn live verslag van het schietdrama. Eenmaal thuis zet hij de tv aan en kijkt wat anderen berichten over de Ridderhof: 'Ik weet nog dat ik totaal uitgeput was, mentaal vooral.' Pas in de dagen daarna daalt bij hem in hoe groot de impact van de gebeurtenissen is in het winkelcentrum waar hij al jaren komt. 'Dan raakt je werk ineens zo aan je privésituatie. Ja, dat is best heftig.'

Na hetzelfde rondje gemaakt te hebben dat hij tien jaar geleden liep, maakt hij de balans op bij het monument voor de slachtoffers. 'Hoe dan ook blijft dit altijd in het geheugen van Nederland staan. Het is geschiedenis wat hier gebeurd is.'