Bejaard echtpaar voor rechter omdat ze elkaar mishandelen: 'Dit is toch gênant, op uw leeftijd?'

De aantijging dat ze de agent heeft geslagen, bestrijdt Nel. Ze heeft de agente naar eigen zeggen alleen bij haar pols gepakt om te vragen of ze wat harder kon praten. Nel is namelijk nogal doof. Haar man Aad praat ook hard, en de nieuwe buren zijn dat niet gewend dus die bellen om de haverklap de politie met het verhaal dat er ruzie is. En dan komt de politie voor niks. 'We durven geen raam meer open te zetten als we praten. Het is schandalig hoe erg de buren op ons letten', vindt Nel.

Toch is er wel iets meer aan de hand, constateert de rechter. Eén van de zoons van het stel komt niet meer op bezoek, en de kleinkinderen zien ze dus ook niet meer door al die toestanden. Hij begint maar eens bij het begin: wanneer hebt u elkaar leren kennen? Aad vertelt: 'Ik ging met vrienden op de fiets naar Berkel, naar een uitvoering van de vereniging waar zij lid was. En eigenlijk mocht je als jongen uit Pijnacker destijds niet in Berkel komen, dat gaf gedoe, maar met een smoesje kwamen we er dan toch in.'

Vervolgens wil de rechter weten of het echtpaar leuke jaren heeft gehad. Allebei zeggen ze ja. 'Maar waarom dan nu niet meer? Het is toch een beetje gênant dat u hier zit?' Dat wordt beaamd door Nel. 'Daar heeft u wel gelijk in.' De rechter kan het zich nog wel voorstellen ook: 'Door corona zit je de hele dag op elkaars lip, dan ga je je ergeren aan kleine dingen. Weet u hoe getrouwde mensen heten? Echtgenoten, toch? En u heeft wel genoten, maar geniet u nog?' Nel antwoordt: 'Niet zoveel meer. Hij is lastig.'

De rechter oppert dat je een blokje om kan als de ander je ergert. 'Dat doe ik al', zegt Nel. 'Soms zelfs midden in de nacht, en dan krijg ik weer een standje van mijn zoons dat dat te gevaarlijk is.' Nel heeft ook al eens drie maanden ergens anders gewoond. Dat is haar eigenlijk wel bevallen. En ja, dat vindt ze wel een oplossing. Maar Aad niet. Die is ook al eens drie maanden uit huis geweest, en dat vond hij niet zo leuk.

'Toen kwam ik af en toe bij haar langs en dan deden we een spelletje', vertelt Aad. 'We gingen dan kaarten.' De rechter merkt op: 'U kan beter Mens-erger-je-niet doen.' De grap gaat aan Aad voorbij: 'Nee, kaarten vinden we leuk.'

'Maar wat moet ik nou met u?', vraagt de rechter zich af. 'Moet ik u een gevangenisstraf geven? Daar zit je wel all-inclusive', zo probeert de rechter nog een grapje. Nel reageert met: 'Neuh, liever niet.' De rechter vervolgt: 'Maar een werkstraf zie ik ook niet zitten op uw leeftijd, u kan moeilijk in de plantsoenendienst. En een boete? Voor partnergeweld is het al snel 750 euro. En dan twee keer 750 euro, nou daar gaat je AOW. Maar ik moet wel iets doen waar u wat van leert.' Nel zegt dat ze hun verstand moeten gebruiken. Aad beaamt dat. 'Maar dat moet u dan wel tegelijkertijd doen', meent de rechter. Aad en Nel geven beiden toe zich te schamen.

Het stel heeft al jaren een maatschappelijk werkster. Zij is meegekomen naar de zitting, en ook zij weet niet hoe het onderlinge slaan, krabben en knijpen gestopt kan worden. 'We willen graag helpen, maar voelen ons soms onmachtig.' Apart wonen zou een optie zijn, denkt de maatschappelijk werkster. Maar Aad wil dat niet, want die maakt zich dan zorgen om de financiën en de boodschappen. En eigenlijk wil hij ook niet zonder Nel.

'U wilt nog dansen op uw 75-jarig huwelijk?', vraagt de rechter aan Aad. 'Nou, dansen niet, maar wel het leuk hebben met elkaar. We zijn al zoveel jaar getrouwd en dan wil je het tot een goed einde brengen in de tijd die we nog mogen hebben.' De rechter richt zich tot Nel: 'Wat wilt u?' Nel is stellig: 'Ik wil liever uit elkaar, maar financieel kan het niet.'

De officier van justitie wil weten of er is nagedacht over dagbesteding, zodat het echtpaar in elk geval een paar uur per dag de deur uitkomt en even niet op elkaars lip zit. 'Kun je eens kaarten met iemand anders', oppert ze. 'Wat? Oh, sorry, ik zat even niet op te letten', reageert Nel. De maatschappelijk werkster geeft aan dat het is overlegd, maar dat het stel dat niet wil. En Aad vult aan: 'We zijn naar sjoelmiddagen geweest, maar dat kan niet meer door corona. En zij kan het niet aan, dat getik van de sjoelschijven en het geroezemoes op haar gehoorapparaat. Daar wordt ze gek van.'

De officier hoopt dat de rechtszaak indruk maakt, en dat het stel zich realiseert dat het moet voorkomen dat het hier nog een keer terecht komt. 'Ze weten dat ze hun verstand moeten gebruiken, en ze moeten verbetering laten zien.' Ze eist daarom voor elk een voorwaardelijke boete van 750 euro met een proeftijd van twee jaar, ook omdat ze de mishandeling van de politievrouw bewezen vindt. Er is een foto van de blauwe plekken van de agente en een andere agent heeft zien gebeuren.

De politierechter is het eens met de bewezenverklaring van de officier. 'Ik ga er vanuit dat u duidelijk is geworden dat we hier niet voor zweetvoeten zitten. Ga nou gewoon kaarten en niet vechten.' De boete valt in het oordeel van de rechter iets lager uit: 500 euro per persoon voorwaardelijk. 'Dus als u de komende twee jaar opnieuw in de fout gaat, moet u dat alsnog betalen. U heeft twee weken de tijd voor hoger beroep.' Nel vraagt: 'Wat is dat?' De rechter: 'Dan moet u voor drie rechters verschijnen.' Nel: 'Neuh, doe maar niet.'

De rechter heeft nog een advies voor het stel: 'Probeer het nog een poosje met elkaar uit te houden. En bekijk uw trouwfoto's nog eens om te zien hoe blij u toen keek. Dan weet u misschien weer waarom u toen zo blij keek.' Nel loopt de zaal uit, Aad schuifelt achter haar aan. Buiten de deur helpt hij haar in haar jas.