Jonge hulpverleners missen festivals: 'Heel gekke dingen meegemaakt'

Normaal gesproken zijn ze maar wat graag bij evenementen te vinden. Niet zozeer om lekker uit hun dak te gaan, zoals de meeste jongeren, maar juist om in actie komen als er iets misgaat. Van blaren bij de Vierdaagse tot ernstige gezondheidsklachten op festivals; zij staan paraat.

Nu de coronaregels al meer dan een jaar geen grote evenementen toelaten, zijn er andere vormen van hulpverlening nodig. Zo staat Jens (16) op een priklocatie, ontfermt Lisa (23) zich over eenzame ouderen en is Duncan (27) chauffeur voor speciale 'coronaritten'.

'Op 14-jarige leeftijd ben ik begonnen als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik volgde een EHBO-cursus en de coördinatoren zagen mij wel als potentiële hulpverlener. Dat is vrij zeldzaam, het gebeurt niet vaak dat iemand van 14 toegelaten wordt als evenementenhulpverlener. Ik ken ook niemand van dezelfde leeftijdscategorie die hetzelfde doet als ik.'

'Vóór de coronacrisis werd ik voornamelijk opgeroepen om bij evenementen medische hulp te verlenen. Daarbij proberen we te voorkomen dat ambulances moeten uitrukken voor situaties die gewoon opgelost kunnen worden met EHBO. Op dit moment ben ik voornamelijk bezig met coronahulpverlening. Ik houd op een vaccinatielocatie mensen die geprikt worden in de gaten, en kan eventueel eerste hulp bieden als dat nodig is.'

'Dingen waar we op voorbereid zijn, gaan van allergische reacties en beurse plekken tot aan flauwtes en mensen die in paniek raken omdat ze het erg spannend vinden. En eigenlijk zijn we er ook om gewoon met mensen een gesprekje te hebben, even te vragen hoe het gaat en een rustig, kalm gevoel te geven.'

'Bij het Rode Kruis lever je toch iets terug aan de samenleving. Ik vind het heel fijn dat ik mensen kan helpen, dat geeft me ook een stukje zelfvoldoening. Je doet er zóveel ervaring op met mensen. En het is ook heel fijn dat ik in deze periode wat kan doen, want het is toch bijna een dagelijkse bezigheid. Ik zou later graag de gastvrije kant van de luchtvaart in willen, het liefst wil ik steward worden.'

'Wat mijn voorkeur heeft qua hulpverlening? Ik heb nog niet zo veel grote evenementen meegemaakt, maar als ik de keuze krijg dan ga ik toch voor de festivals, aangezien daar wat meer actie is. Denk bijvoorbeeld aan het Zomerspektakel in Alphen. Het is grappig dat mensen je daar herkennen terwijl jij in uniform staat, dat voelt gewoon geweldig.'

'Mijn eerste ervaring als hulpverlener heb ik opgedaan bij de Zwarte Cross (muziekfestival in Lichtenvoorde, red.), vier of vijf jaar terug. Mijn moeder gaf daar leiding aan vrijwilligers van het Rode Kruis en ik assisteerde haar, gewoon voor de gezelligheid. Het jaar daarna ben ik teruggekomen om foto's en video's te maken, dat is meer mijn vakgebied.'

'Toen corona kwam, ben ik voor het Rode Kruis gaan helpen met inzamelen van beschermingsmiddelen. Ook hebben we deur-tot-deuracties gedaan in Alphen, Kaag en Braassem en Noordwijk. Daarbij gaan we langs bij ouderen om te vragen hoe het met ze is. Vrijwilligers helpen met boodschappen doen, de hond uitlaten of gezelschap bieden, bijvoorbeeld als belmaatje. Alles wat daar gebeurt, coördineer ik. En daarnaast heb ik er ook filmpjes van gemaakt.'

'Behalve dat het superleuk is om te doen, is het ook heel dankbaar werk. Onze vrijwilligers komen met prachtige verhalen terug, over mensen die tranen in hun ogen hebben en het fijn vinden dat iemand aan ze denkt. Je ziet dat heel veel mensen het afgelopen jaar eenzaam zijn geworden. Mijn boodschap is dan ook: kijk af en toe even bij je buren naar binnen, en zorg voor elkaar.'

'Voor mij is het heel fijn dat ik iets creatiefs kan doen. Ook al is het vaak vanuit huis of op kantoor, je bent oplossingsgericht bezig. En je weet dat je het voor mensen doet die eenzaam zijn. Ik vind ook dat elke gemeente dit zou moeten doen, omdat je nou eenmaal niet door de voordeur kunt kijken of het goed met iemand gaat.'

'Als ik moet kiezen, trekt eenzame mensen helpen me meer dan op een festival staan. Blaren prikken is niet zo mijn ding. Wat ik nu doe, voelt als een grotere verantwoordelijkheid, hoewel je het niet met elkaar kan vergelijken. Want een evenement meemaken vanaf de andere kant is natuurlijk ook heel gaaf.'

'Ik heb altijd al de ambitie gehad om de zorg in te gaan. Ruim 11,5 jaar geleden heb ik een EHBO-les gevolgd en vervolgens heb ik me aangemeld bij het Rode Kruis. Dat is toch een soort voorstapje om alvast kennis te maken met de zorg, want het begint allemaal bij eerste hulp. En je sociale netwerk wordt gigantisch uitgebreid.'

'Normaal verleen ik medische hulp op festivals. Daar heb ik heel gekke dingen meegemaakt, variërend van schaafwondjes tot serieuze intoxicaties van drugs en alcohol, wat je op festivals veel ziet. Nu hou ik me vooral bezig met coronaritten. We zorgen ervoor dat mensen voor een coronatest of vaccinatie naar de locatie gebracht worden. Samen met een collega, meestal mijn vriendin Annemarijn, verzorgen we de rit.'

'Voor mij is het Rode Kruis een soort tweede familie. Onze vrijwilligers komen overal vandaan en hebben verschillende achtergronden, maar we delen hetzelfde doel: mensen helpen die dat nodig hebben. Het geeft mij voldoening om een glimlach te zien op iemands gezicht. Mensen zijn heel erg dankbaar dat je ze komt ophalen en brengen, dat is goud waard.'

'Natuurlijk ben ik nog jong, dus diep in mijn hart zou ik graag de festivals mee willen pikken. Maar eigenlijk maken de werkzaamheden me niet zoveel uit. In deze tijd biedt dit ook uitkomst, want is er altijd wel vraag naar vrijwilligers. Dat hoeft echt niet elke dag te zijn, maar je vrije tijd kun je goed benutten. Ik denk dat juist nu, in deze maatschappij, sociale betrokkenheid heel belangrijk is.'