Diana wil af van haar stalkende ex: 'Je hebt me mijn leven en werk onmogelijk gemaakt'

Piet en Diana wonen vlakbij elkaar. Hij kan vanuit zijn flat zelfs precies in haar achtertuin kijken. Ze kennen elkaar van het uitlaten van hun honden. En zo bloeit er iets moois. Maar het verwelkt ook weer, en in de zomer van 2020 maakt Diana het uit.

Dan begint de ellende. Piet kan het niet verkroppen. Hij stuurt haar brieven, vier in vier dagen, en daarna berichtjes via Facebook, appjes, brieven onder de ruitenwisser van haar auto. Hij scheldt haar en haar dochters uit. Eén keer, na de eerste brief, neemt Diana de moeite om terug te schrijven dat ze hem niet meer wil zien. Piet achtervolgt haar bij het uitlaten van de hond, gaat daarbij dreigend voor haar staan, of staat bij Diana's werk naar binnen te turen.

Maar volgens de verdachte is dat allemaal niet waar. Ja, die vier brieven, dat klopt, maar die waren een reactie op appjes van Diana, zegt Piet. 'Zij stuurde mij 's avonds een berichtje, en daar dacht ik dan 's nachts over na en 's ochtends deed ik een briefje in de bus om te zeggen dat ik nog van haar hou. Het was actie-reactie, zeg maar.' De officier van justitie wil weten waar die appjes van Diana dan zijn. Piet: 'Die heb ik allemaal gewist. Ik ben niet zo van het bewaren omdat ik denk dat ik het nog eens nodig moest hebben.'

Ook de politierechter heeft zijn twijfels bij Piets verhaal: 'Ze had toch al gezegd dat ze geen contact meer wilde?' Piet verweert zich: 'Als ze zelf appt moet ze niet zeuren dat ik terug app.' De rechter vraagt het op een andere manier: 'Een briefje onder de ruitenwisser met de tekst 'je kan me toch niet ontlopen, al bel je honderd keer de politie' dat is toch geen actie-reactie?' De verdachte zegt dat hij duidelijk wilde maken dat hij nog gevoelens voor Diana had. De rechter vraagt: 'Dat zijn toch geen gevoelens? Verwacht u echt dat het nog goed komt?' Piet aarzelt even, geeft dan toe dat hij het niet meer ziet gebeuren.

Er is al eerder ingegrepen in de situatie. De stalkende ex heeft al een zogeheten stopgesprek gehad, en omdat dat niet hielp heeft hij sinds november vorig jaar een contactverbod. Alleen houdt hij zich daar niet aan. Sindsdien heeft hij minstens één berichtje gestuurd, en de bos bloemen die Diana kreeg op Valentijnsdag kwamen ook van hem, zo geeft hij toe. De rechter wil weten waarom hij toch dat berichtje stuurde. 'Ik had een emotionele bui, en ik dacht dat ze me geblokkeerd had dus dat ze het toch niet zou zien'. 'Maar u mocht geen contact zoeken, dus waarom deed u het toch?' Piet blijft herhalen dat hij emotioneel was.

Het feit dat verdachte en slachtoffer dicht bij elkaar wonen helpt ook niet. Diana zegt: 'Waar ik ben daar is hij. Het lijkt wel of ik een zender onder mijn auto heb. Ik voel me 24 uur per dag begluurd en ik neem elke dag een andere route met de hond om hem te ontlopen.' De rechter wil weten of Piet wel eens een andere route loopt met zijn hond, bijvoorbeeld niet langs Diana's werk. De verdachte reageert alsof hij daar nog nooit over heeft nagedacht: 'Ik laat hem al drie jaar uit op dat grasveld. En ja, dan kom je elkaar wel eens tegen.'

Diana vertelt over haar autobanden die werden lek gestoken toen ze niet reageerde op een brief van haar ex. 'Ik kan niks bewijzen, maar verdacht is het wel.' Volgens haar valt Piet ook zijn andere exen nog lastig. En hij heeft gezegd dat zij maar beter kan verhuizen, omdat hij niet weet hoe hij zal reageren als hij haar ooit met een andere man ziet. 'Dat gaat je niks aan, maar het heeft wel invloed op mijn leven. Ga werken aan jezelf en laat mij met rust. Leer dit gedrag af, zorg dat je je agressie onder controle krijgt, want die heeft wat wij hadden kapot gemaakt.' Piet lijkt het vooral vervelend te vinden dat hij overal de schuld van krijgt.

Voor de officier van justitie is het glashelder. Piet is ook na het stopgesprek en het contactverbod niet opgehouden met zijn stalking. Voor zijn verhaal dat hij alleen zou reageren als Diana contact zoekt met hem is geen enkel bewijs. 'Ze wil u niet meer spreken en zien, ze wil uw bloemen en uw liefde niet en het daalt maar niet in.' De officier wil meer dwang achter het contactverbod. Fel zegt ze: 'Het kan me niet schelen als meneer dan de rest van zijn leven moet omlopen.'

De officier eist een taakstraf van 120 uur en een maand voorwaardelijke celstraf met een reeks voorwaarden erbij: meldplicht bij de reclassering, behandeling van Piet zijn agressieprobleem, een straatverbod voor de straat waar Diana woont en een absoluut contactverbod. Voor elke overtreding van het contactverbod zou Piet meteen vijf dagen de cel in moeten.

Piets advocaat betoogt dat contacten onvermijdelijk zijn, omdat de twee zo dicht bij elkaar wonen. En zijn cliënt heeft in zijn brieven gezegd dat hij van zijn ex houdt, dus hoe kan zij de brieven als bedreigend hebben ervaren? Diana heeft hem uiteindelijk geblokkeerd, dus hoe kan ze dan stelselmatig zijn lastig gevallen? De advocaat concludeert dat niet alle feiten zich hebben voorgedaan, en wat er wel is gebeurd is te mager als bewijs voor stalking. Hij wil dan ook vrijspraak.

De rechter vraagt zich af of Piet zich nu wel aan een contactverbod gaat houden. De verdachte denkt van wel, want hij heeft sinds kort een baan dus hij heeft nu andere dingen aan zijn hoofd. De rechter vindt toch dat er een flinke stok achter de deur moet zijn. Hij geeft Piet minder uren taakstraf dan de officier had geëist, 80 in plaats van 120, maar verder gaat hij mee in de eis.

Piet moet meewerken aan alle voorwaarden: hij krijgt een straatverbod voor de straat waar Diana woont én de straat waar ze werkt en daarnaast een contactverbod voor zolang als het Openbaar Ministerie en de reclassering dat nodig vinden. Voor elke overtreding van het contactverbod, zowel digitaal als in persoon, die Piet het komende jaar begaat moet hij onmiddellijk vijf dagen naar de gevangenis. Ook moet hij zijn ex een immateriële schadevergoeding van 500 euro betalen. Diana verlaat opgelucht de zaal.

De namen van Piet en Diana zijn vanwege de privacy gefingeerd.